Deel 8: De springschans in Lillehammer ligt er gewoon nog
19-6
Na een nacht op een super mooie (en vrij) plekje in het winkelcentrum van Dombas wordt ik nog verwend met enkele mooie vaderdag cadeaus: altijd leuk.
Daarna rijden we verder in de richting van Lillehammer. 10 km voor het stadje zien we aan de overkant van de rivier een mooie camping, maar daarover later meer.
In eerste instantie rijden we naar het Olympiapark, waar we bij een P-automaat parkeren (die we niet aan de praat krijgen).
Noorwegen organiseerde in 1994 in de stad Lillehammer de Olympische winterspelen. De Nederlanders haalden er niet veel medailles op, maar die spelen blijven vooral in herinnering door de vete tussen de kunstrijdsters Nancy Kerrigan en Tonya Harding die haar concurrent kort voor de finale met een ijzeren pijp bewerkte.
De Noren zijn echte wintersporters en zij behaalden er wel de nodige medailles, zoals op de 90 meter springschans waar Esper Bredesen goud won. Maar op de hoogste schans van 120 meter, daar was de Duitser Jens Weisflog de beste en dat deed in Noorwegen wel een beetje zeer.
Lillehammer is overigens ook nog bekend van de mooie netflixserie Lillehammer waar Steven van Zand de hoofdrol speelt (als je die niet hebt gezien: die moet je echt kijken)

Vanaf een afstand zien wij de imposante springschans al liggen, de 90 en de 120 meter schans naast elkaar. Er is veel activiteit op en rond de baan en er is net een juniorenploeg aan het trainen. We zien diverse sprongen en proberen die uiteraard op foto vast te leggen.
Maar we zien hier nog meer sportiviteit: diverse Noorse sporters zijn aan het trainen door hardlopend de 936 treden van de trappen langs de springschans op en af te lopen. De Noren zijn supergoed in de winterse duursporten en bij de laatst Olympische spelen (Bejing) wonnen ze nog met afstand het landenklassement. Maar trappen lopen? Dat kan een doorgewinterde bootcamper natuurlijk niet aan zich voorbij laten gaan, dus de sportoutfit aan en rennen maar (pufpuf).
Vanuit de skischans zien we nog de andere gebouwen van de spelen, zoals het Olympisch dorp, dat nu gebruikt worden als woonruimte en daarna komen we bij een aantal andere sportfaciliteiten. Hier is net een atletiekwedstrijd aan de gang, het blijkt een opwarmer te zijn voor het Noors Kampioenschap  dat volgende week plaats vindt. We kijken er even of er nog talent zit om Jabob Ingebrigsen op te volgen (de met afstand beste atleet die Noorwegen op dit moment heeft). Daarna rijden we 10  km terug naar de mooie camping aan de rivier die we eerder op de heenrit zagen.


Van de NL buren daar vernemen we dat er vanavond een Moos-safari vertrekt (elandenjacht). Dat kan natuurlijk niet zonder dat wij erbij zijn?
Daarom verzamelen we rond de klok van 19.00 uur met zes personen bij de receptie van de camping, waar we opgehaald worden door het koppel Nienke en Morten Liebe. Nienke, jawel een echte Groningse, sloeg 15 jaar terug de Noor Morten aan de haak en samen verzorgen ze naast hun fulltime banen excursies, zoals die van de Elanden.
We rijden een tiental kilometers naar een berggebied dat de status van natuurpark heeft. We turen en turen en het duurt een poos tot Morten ineens stopt en in een richting wijst. Met onze verrekijkers zoeken we naar het gebied waarnaar hij wijst en jawel, op zo’n duizend meter afstand beweegt een grijsbruine massa: een eland.
We vervolgen onze weg en stoppen af en toe. Rond 22.00 u maken we een koffiestop waarbij Morten op een simpele manier een vuurtje maakt en het water kookt voor de koffie.
Als we daarna weer verder rijden schijnt nog steeds de zon over de heuvels. Het is heel apart dat je op een tijdstip waar het voor ons donker zou moeten zijn, hier nog vroeg in de avond lijkt. Onderweg zien we nog twee keer kraanvogels en daarna nog een aantal elanden. Af en toe tot op zo’n 100 meter en op het laatst zelfs op 50 meter. Morten maant ons met handgebaren tot stilte en vanuit de auto proberen we bij schemering nog foto’s te maken. Het is dan al 00.30 u en volgens Nienke wordt het deze nacht niet donkerder.

Tijdens de rit vertelt de voormalige Groningse over haar leven in Noorwegen en hoe ze Morten heeft leren kennen. Over de afgelegen boerderij waar ze samen wonen en waar ze bessen en ander fruit kweken. Als we tegen de klok van 1.00 u afscheid van hen nemen krijgen we een originele fles met hun eigen bessensap als afscheidskado.
Met onze lieve campingburen die ook met de trip mee gingen, wisselen we nog wat foto’s (en na afloop dit reisverhaal) uit




Wil je meer van onze avonturen volgen? Kijk dan regelmatig op de website verhalenuitdekempen.nl of meld je aan bij onze polarsteps