Deel 3 Noorwegen 2022

Van schaap tot preekstoel

4 en 5 juni 2022
Als we Sinnes achter ons laten, hebben we het gevoel dat we kennis maken met het echte Noorwegen. Een slingerende weg langs een blauw meertje en kleine dorpjes, af en toe wat schapen. We zien (opnieuw) groepjes huizen die allemaal een groen dak (begroeid) hebben. Als we een groepje huizen met een hotelletje passeren stoppen we even omdat we enkele tientallen historische auto’s zien. Het is super lekker weer en overal waar we stoppen ervaren we een erg gemoedelijke sfeer. Ook op straat zijn de Noren toppers. Ze rijden rustig, maken steeds zo ruim mogelijk ruimte om elkaar te passeren en als je als fietser of voetganger een zebrapad op gaat stoppen ze al vanaf grote afstand.

We overwegen even bij een (gratis) camperplek te stoppen voor een overnachting, maar het uitzicht bevalt ons niet. Daarom rijden we verder naar Sandnes net onder Stavanger. De fietsen gaan snel van de camper en zonder verder goed voor te bereiden rijden we weg om het stadje te verkennen. Maar mijn garmin vertoont wat kuren en neemt de ingevoerde adressen niet op. Als even later ook nog mijn telefoon leeg is, hebben we een probleem. Marian kan met T-mobile in Noorwegen niets doen, waardoor we de 17 km terug naar de camper op gevoel en herinnering (van de heenrit) moeten doen. Het gaat wonderwel goed en terug op de camping maak ik een praatje met een Belg die de gehele noordkaap gerond heeft met zijn motor. Natuurlijk hebben we het daarbij nog even over België-Nederland, waarvan hij de eindstand nog niet kende (1-4)

De volgende dag zetten we koers naar de Prekistolen. Vanaf Stavanger gaan we eerst 15+18 km met een tunnel diep onder het water door. Nabij de Prekistolen gaan we naar een camping (nL eigenaar) enkele km onder de start van de bekende wandelroute. Met een busje worden we bij de start van de wandeling afgezet en vol goede moed beginnen we, nu wel goed voorbereid. De route begint meteen met een flink steil paadje en daarna vele treden omhoog. De route is op veel plekken mooi aangelegd met houten vlonders en kunstmatige bruggetjes. Desondanks blijft het een flinke inspanning mod de hele wandeling te doen. Het is ook druk, maar problemen geeft dat nergens. Na 4,7 km komen we aan op de top, nog overweldigd van de mooie route, maar de top maakt ook elke inspanning goed. De Prekistolen is een grote overhangende rots boven het water van de Lysebotn en als je er op staat, sta je zo’n 600 mtr boven het water. Het uitzicht is adembenemend en Marian gaat maar meteen met haar benen over de rand zitten voor de foto. We eten er onze lunch en beginnen daarna weer aan de terugweg. In totaal lopen we ruim 9 kilometer en het is werkelijk schitterend. Schitterend is ook het weer en lekker in het zonnetje brengen we de rest van de dag door. We kijken even vooruit naar de volgende dagen waarbij we richting Oltedal gaan.

6 juni
Als we vanaf de Preikstolen de E 13 in noordelijke richting rijden is er bij Nesvik een pontje dat alle weggebruikers overzet (gratis). Voor ons staat een Nederlander, een busje met een grote caravan erachter. We hadden deze combinatie al een poosje voor ons, maar hij reed zo lomp hard dat ik hem uit het oog verloor. Voor de veerboot zijn een zestal rijen waar iedereen netjes aansluit. Maar dan begint de Nederlander ineens te rijden en maakt een scherpe draai om tegen de rijrichting in terug te rijden. Blijkbaar wil hij opnieuw aanrijden en net een iets gunstiger rijvak kiezen. Maar zijn grote caravan slaat zoveel naar de zijkant uit bij de draai dat hij een Italiaans busje in de andere rij raakt. Er stappen meerdere automobilisten uit na de klap en de chauffeur van de getroffen auto is een echte Italiaan,. Met wijd gespreide armen toont hij zijn ongenoegen. Hoe het afgehandeld werd hebben we niet meer gezien.
Op de veer krijgen wij de meest linkse van in totaal vier rijen toegewezen (foto). De overtocht duurt maar 10 minuten en als de auto s voor ons aanrijden wil ik dat ook doen. Maar dan zie ik op het laatste moment een uitbouw van de boot op zo’n 2, 5 mtr hoogte. Daar kan ik niet onderdoor en op het laatste moment kan ik uitwijken naar de baan naast mij die inmiddels leeg is.
Zo gaat het verder en kijken we uit naar een camperplek om een nachtje primitief te staan. Uiteindelijk vinden we die in de buurt van Suldal. Onderweg hebben we diverse viskwekerijen gezien die in de vele meren gemaakt zijn. Nu staat Noorwegen bekend om zijn visvangst en laat ik nu net met vaderdag vorig jaar van Sjors een hengel gekregen hebben, speciaal voor deze Noorwegen reis. Omdat de camperplek aan een meer is besluit ik het hengeltje maar eens uit te gooien. In Bomal was er ook al een poging, alleen kwamen we (samen met RdG) toen niet verder dan het uit de frut halen van de draad.
Ik merk dat ik eerst enige vaardigheid moet krijgen in het uitgooien en indraaien van de visdraad, zonder dat deze in de frut raakt. Na enige pogingen lukt het om de lijn uit te gooien met een stukje kaas eraan. In eerste instantie gebeurt er niets, maar dan voel ik weerstand bij het indraaien van de lijn. De hartslag loopt op en Marian heeft de camera al in de aanslag. Maar als dit een vis is die ik aan de lijn heb, heeft hij wel erg veel weerstand. Dan wordt het me duidelijk dat de haak vast zit, mogelijk aan een van de rotsen in het water. Ik doe mijn schoenen uit (foto)  en voel hoe koud het water is. Staand op een steen een meter van de kant af lukt het mij om het haakje weer los te krijgen.
Ik laat me niet uit het veld slaan en terwijl alle toeschouwers (eentje) afhaken, ga ik geduldig verder. Terwijl de stroming telkens de lijn meeneemt meen ik ook beweging te zien, maar het is dan niet meer dan de stroming in het water.
Als ik dan weer een keer goed uithaal en de lijn weer terug indraai voel ik weer weerstand. Ik kan niet roepen ‘steek de bbq maar aan schat ‘ want ze is net te ver weg. Maar terwijl ik meer druk zet op de ratel om de lijn binnen te halen, besef ik dat de lijn opnieuw vast zit. Dit keer eindigt het met een gebroken lijn en blijft het nepvisje en het stukje brood meteen aantal meters lijn in het water achter. Gelukkig staat de bbq nog niet buiten, waardoor het pannenkoeken worden vandaag. Ach, vissen vangen? Eigenlijk moeten die vissen ook gewoon blijven zwemmen!

7 juni
Vanaf de mooie camperplek rijden we verder op de E 13, noordelijke richting Roldal en Odda. We stoppen weer regelmatig bij een waterval of ander mooi uitkijkpunt. Ook stoppen we bij een winkel om de voorraden weer wat aan te vullen. Na Roldal stijgt de weg en komen we over een bergpas bij een skigebied. De tunnels die we passeren: ontelbaar. We vragen ons af hoeveel werk het is geweest en wat het gekost heeft om deze route aan te leggen. We rijden nu ook vrijwel steeds met de spiegel ingeklapt omdat er op de route veel smalle stukken zijn waar passeren lastig is. Gelukkig is het niet druk op de weg, wel komen we onverwacht een schaap tegen die ineens voor de camper staat. We rijden weer verder en het schaap blijft achter.
Tussen Roldal en Odda komen we bij de Latefossen (foto), als we de documentatie mogen geloven een van de grootste watervallen van Noorwegen. Het water stort in twee grote stromen 65 meter omlaag en het maakt een hels kabaal. We nemen hier uitgebreid de tijd voor foto’s en kijken daarna hoever we nog gaan.
Ter hoogte van Odda moet een gletsjer liggen die goed te bewandelen is, vlg RdG. Het blijkt om de gletsjer Bruer te zijn en als we Odda inrijden zien we het al meteen aangegeven. We rijden in de richting die aangeduid is, ons niet afvragend tot hoever we dan kunnen komen. Aan het begin van de route, nog net in het stadje, ligt een keurige camping, maar die rijden we nu voorbij. De gletsjer stond aan het begin aangeduid op 6 km, alleen is het ons niet duidelijk wat er dan over 6 km is.
De 2 baansweg wordt een smaller weggetje waar je elkaar echt niet kunt passeren. We vragen ons af of we er wel goed aangedaan hebben deze route met de camper te nemen? Na 3 km staat er een hek waar we weliswaar net doorheen kunnen, maar daarna houdt de harde weg op en komt het grint. Het is ook behoorlijk ongelijk en ook nog steil. Net op die plek is een klein zijpaadje en we besluiten daar achteruit in te rijden. Aanvankelijk om meteen terug te rijden: maar we kunnen de verdere klim ook vanaf hier doen en daarom halen we de fietsen tevoorschijn. Per fiets omen we nog 3 km verder, maar dan begint een hike naar de echte gletsjer. We zitten daar een tijd bij de snelstromende rivier en rijden daarna terug, de camper zelfs voorbij omdat we even Odda gaan verkennen. Op de terugweg naar de camper is het flink klimmen voor een gewone mountainbiker en rijden we ook nog eens verkeerd. Maar goed, uiteindelijk zijn we weer ‘thuis’. Met uitzicht op een groene weide, daarachter een berg en er tussenin nog de snelstromende rivier die van de gletsjer afkomt. We nemen ons voor om de volgende ochtend te voet de klim naar de gletsjer te maken,

8 juni
In ieder zijn leven wordt elk jaar je geboortedag gevierd als verjaardag. De sterfdag wordt soms nog wel herinnerd, maar nooit gevierd. Voor ons is er nog een belangrijk ijkpunt in het leven dat we graag vieren, de dag dat we opa een oma werden. Vandaag is dat precies 10 jaar geleden. Op het moment dat Koen belde dat er ze een dochtertje hadden gekregen, ging bij ons ook de vlag uit en sindsdien zijn we nooit meer geen grootouder!. Nadien kwamen er nog 5 sterretjes bij en alle kleinkinderen zijn ons even lief. Maar er kon er natuurlijk maar een de eerste zijn en dat is Tess die nu met haar tien jaar al een kleine tiener wordt. De foto s die we maken en de verhalen die we schrijven over de vakanties: we hopen dat ze ook (ooit) door onze kleinkinderen gelezen worden. Dat zij kunnen zien waar wij onze sporen nalieten en wie weet dat ze ook hier wel in onze voetsporen komen.
Een aantal sporen lieten wij vandaag achter bij de prachtige beklimming van de gletsjer Bruer, vlakbij het stadje Odda. Afgelopen avond namen we laat toch nog het besluit om naar de camperplek boven op de berg te rijden, ook al was dat een erg smal weggetje (3,5 km), zonder mogelijkheid een evt tegenligger te passeren. Al om 9 u hebben we de wandelschoenen en samen met onze tijdelijk buren zetten we koers naar de top: de gletsjer. We passeren in het begin van het paadje een aantal hooglanders die verbaasd opkijken als er weer een aantal malle toeristen passeren. De stijging valt in het begin mee (de route is slechts 3 km naar de top en weer 3 terug) maar gaandeweg wordt het steiler en steiler. Er zijn kleine bruggetjes gemaakt over watervalletjes en er hangen ook steeds meer hulpmiddelen zoals touwen. Die hangen er echt niet voor niks merken we.
We stijgen langzaam en het blijft opletten op de gladde rotsen tussen alle watervalletjes door. Het uitzicht en de omgeving zijn echt geweldig en we weten: deze wandeling is echt een van de highligts van deze vakantie. Bovenaan bij de gletsjer hebben we een adembenemend uitzicht, overal om ons heen denderen watervallen naar beneden. Ook de terugweg verloopt vrij vlot, al blijft het opletten met al die touwen en bruggetjes en als ik plots

mijn naam hoor, zie ik daar Hulselse Maayke Denissen die ons inhaalt. We lopen een tijdje samen op en als wij bij de camper zijn lopen zij door naar hun autootje.

We blijven nog 1 nachtje op onze camperplek staan omdat het uitzicht en de omgeving nergens mooier kunnen zijn. Omdat we eerst nog het lastige smalle paadje af moeten neem ik me voor om dat morgen erg vroeg in de ochtend te doen. Daarna rijden we verder de E 13 in Noordelijke richting, met een mogelijke stop in Alvik, daarna is Bergen de volgende grotere plaats die we aandoen.


















Wil je meer van onze avonturen volgen? Kijk dan regelmatig op de website verhalenuitdekempen.nl of meld je aan bij onze polarsteps