Titel

Naar het einde van de wereld in Schotland
 
Augustus 2022


De ruige kust waar de Puffins en de Alken vrij spel hebben 

Terwijl duizenden ontheemden ook nu weer door Europa trekken omdat ze geen enkel (veilig) huis hebben, hebben we in Nederland nog vaak de luxe dat we ons een tweede huis kunnen permitteren. De verkoop van campers en caravans steeg de afgelopen twee jaar naar recordhoogte, iets waar corona zeker invloed op had omdat je daarmee als zelfvoorzienende vakantieganger in het voordeel bent. Vooral met een camper lijken er nauwelijks grenzen te zijn en in Europa zijn er nog veel ongerepte plekken waarbij het reizen aanvoelt als één grote ontdekkingsreis. Een zo’ n plekje is John ‘O Groats in het uiterste noorden van Schotland. 
 Kleine stipjes zijn het, ver onder me. Ik staan bovenop een enorme klif en achter mij strekt het groene gras zich uit zover ik kan kijken. De stipjes onder mij zijn watervogels die rimpelingen in het water veroorzaken. Het blijken alken en papegaaiduikers te zijn. De alken verblijven het grootste deel van het jaar op zee en komen alleen aan land voor het broedseizoen. Het gevolg van duizenden vogels op de kliffen is een geur die je in Nederland enkel in een drukbevolkte kippenstal aantreft. 
De papegaaiduikers zijn een ander verhaal. Deze puffins zijn minder in aantal, maar daarentegen wel kleurrijker en attractiever om te zien. Ze duiken vanaf hun nestplek op de klif naar de daaronder gelegen Noordzee om er onder water kleine visjes op te duiken. Maar hoe mooi dat plaatje van de duikende puffins ook is, de reis ernaar toe was ook al bijzonder. 
In de meerjarenplanning reizen met de camper stond Schotland hoog op het lijstje. De plaatjes van (ongerepte) natuur en het ruige Schotse Highland maakten een verlangen los: dit moesten we gaan zien en vooral ervaren. 
De oversteek ging vanuit Rotterdam naar Hull en kort voor aanvang van de reis had ik me nog verdiept in de Highlandgames om vast te stellen dat het sportieve en muzikale treffen bij Aberdeen in ons reisschema zou passen. Na Edinburgh en een vergeefse zoektocht naar de Hadrians Wall (de Romeinse noordgrens) kwamen we in Aberdeen bij het park waar de Highlandgames werden gehouden. Het gebeuren verenigd de Schotten en trekt ook veel buitenlandse toeschouwers. De doedelzakspelers (pipers) houden een competitie, zowel individueel als per groep en de gezamenlijke opmars van vele tientallen piperbands is indrukwekkend. Indrukwekkend zijn ook de kerels die in hun kilt met balken werpen en als team aan het touw hangen voor de touwtrekcompetitie. Maar het persoonlijke hoogtepunt was toch het event of international competitors waar ik onverwacht zelf aan mee mocht doen. Na een oproep stroomden allerlei nationaliteiten van de tribune, waaronder één Nederlander, voor een korte hardloopwedstrijd. 
De Highlandgames trokken na Aberdeen weer verder, naar andere Schotse steden, elk weekend is het evenement er op een andere plek. Onze reis ging verder via Balmoral Castle (het buitenverblijf van Queen Elisabeth) en het Culloden Battlefield (waar de beslissende slag tussen de Engelsen en de Schotten herdacht wordt) naar het uiteindelijke doel: het einde van de wereld. 
De Nederlandse Floortje Dessing trekt met haar tv-programma Floortje naar het einde van de Wereld steevast goede kijkcijfers en voor even voelden wij ons ook Floortje. Ik had het westelijk gelegen schiereiland Skye omcirkeld als ultieme doel daarvoor, maar reizen met een camper is ook avonturieren waardoor elke dag de bestemming weer anders kan zijn. 
Omdat we wat langer in de omgeving van Inverness waren gebleven waren we wat later op weg naar het noorden. In de omgeving van Castle of Mey (waar de moeder van Elisabeth woonde) kwamen we bij het dorpje John O’ Groats. Hier was in de zeventiende eeuw de Nederlander Jan de Groot neergestreken, die zijn naam voor eeuwig verbond aan het gebied. We kwamen er bij een camping, maar heel in de verte zagen we ook een camper dichtbij een vuurtoren staan. We besloten er op goed geluk heen te rijden en via een slingerende weg, waarbij het alsmaar hoger en ruiger werd, kwamen we bij een kleine vrije camperplaats. Hier vonden we ons einde van de wereld. Vanuit de camper zagen we de broedende zeemeeuwen en de puffins. De omgeving was zo overweldigend mooi dat we nooit meer naar Skye afgereisd zijn. Skye is het meest westelijke puntje van het Schotse vasteland, maar wij vonden ons einde-van-de-wereld-gevoel in het Noordoosten van het vasteland van Schotland.  
Op de terugweg naar Hull zagen we nog de herinnering aan Lockerbie waar in 1988 een vliegtuigcrash plaats vond na een aanslag, met 270 doden tot gevolg. Nu vonden we de resten van de Hadrianswall wel en we zagen de zon opkomen aan het meer van Loch Ness. Ook beklommen we nog de Ben Nevis, de hoogste berg van Groot-Brittannië en bezochten Glasgow. 
Maar de meeste indruk? Het gevoel om een keer aan het einde van de wereld te zijn! 
Maar hoe mooi het reizen met een camper door Europa ook is, ook vakantiehouden in Nederland en vooral in Brabant zit behoorlijk in de lift. Daarom zijn er ook van deze trips mooie verhalen te vertellen.