Nieuw Zeeland was top

Januari 2023


Op de overgang van 2022/2023 maakten we een schitterende reis naar Nieuw Zeeland. Acht weken lang reisden we in een camper rond in dit mooie land, het is een cadeautje voor het leven als je dit mee mag maken. We hielden een reisblog bij met polarsteps, onderstaand zijn daar enkele fragmenten uit. Inzicht in dit totale verslag is ook mogelijk, dan even een mailtje sturen naar info@verhalenuitdekempen.nl.

Ontdekkingsreis

Toen in 1768 de Engelsman James Cook bij Nieuw zeeland arriveerde, was vanuit West Europa alleen de NL Abel Tasman hem 100 jr eerder voorgegaan. Cook en zijn zeelui troffen een bijzonder land aan met mooie bergen, begroeiing en vogels die ze niet kenden en de inlandse Maori. Met een bijzondere trip konden wij beleven wat Cook ook gevoeld moet hebben toen hij al dit moois voor het eerst zag. Het gebied van onze dagbestemming heet de Doubtfullsound en we leggen de tocht af per boot en per bus. Na het instappen op een snelle catamaran vaart die in een uur over Lake Manoupouri waar we gisteren nog zwommen en kanoden. We zijn dan al langs tal van eilandjes en mooie groene berghellingen gevaren die tot aan het water komen. Daarna stappen we over in een bus en chauffeur/reisleider Ram vertelt ons eea, daarbij ook steeds grappen makend. Hij vertelt o.a over de beechtree die hier in 2 vormen groeit.

De gewone en de mountainversie. Deze bomen groeien nog tot op grote hoogte en hebben kleine blaadjes als van een buxus. We passeren het grootste powerstation van NZ, een waterkrachtcentrale in de bergen. Na de bustour over een hoge bergpas langs diepe ravijnen gaan we op de volgende boot. Die laat ons de ruige kust zien met veel kleine eilandjes, op sommigen liggen zeerobben te luieren. Soms vaart de boot snel en soms langzaam maar op elk moment voelen wij ons even captain Cook. De groene heuvels zijn onbewoond wegen zijn er niet. De bussen rijden als enige op het traject van boot naar boot op een weg met een helling van 20 %. Na 7 u is de trip teneinde en praten we nog bij met een Rotterdams stel. Dan is het 17u en moeten we nog naar een volgende camperplek. Dat wordt bij een visstek aan een rivier er is plaats voor 1 en dat zijn wij. Opnieuw de hoofdprijs dus.

De Tongarirocrossing

Yes we did it. Vandaag hebben we onze grenzen verlegd en een heel mooi doel behaald: de Tongariro crossing, een hike van 22km dwars over een vulkaan. We begonnen de avond tevoren met een verkenning van het vertrekpunt, een P-plaats vanwaar we met busjes naar de andere kant van de berg vervoerd worden voor de start. Maar waar we honderden auto's en busjes verwacht hadden, was er niets, waarom was ons niet duidelijk. Samen met een Belgisch stel zijn we wat rondgereden en uiteindelijk daar maar gesetteld voor de nacht helemaal alleen op een car-plaats zo groot als een voetbalveld. In de ochtend kwam er rond 6 u beweging en zagen we mensen vd organisatie komen. Wat bleek? Vanwege het slechte weer was het wandeltraject gisteren geheel afgesloten. Terwijl we via de radio Argentinië wereldkampioen horen worden, rijden we met 12 in een busje gepropt zon 30 km naar de andere kant van de berg. De zon komt net op als we vol goede moed van start gaan. De aangegeven wandeltijd is 7,5 uur. Ons record staat rond de 5 u bij enkele tracks in Noorwegen. De eerste 5 km gaat het langzaam omhoog, daarna wordt het echt klimmen. De route is goed te volgen en is uitstekend aangelegd met trappen op de moeilijker stukken en grindmatten op veel plaatsen. Marian heeft er goed de pas in en we zitten de hele dag in de eerste groep van zon 3000 wandelaars die deze dag omhoog gaan. Als we de top naderen is het ff vrij pittig en hier zien we de eerste twijfelende wandelaars omdraaien. Wij gaan echter stug door, Marian geeft het tempo prima aan. Nadat ze in juli een nieuwe knie kreeg verliep de revalidatie maar moeizaam. Maar met veel doorzettingsvermogen bouwde ze de nodige wandelconditie op en nu plukken we de vruchten. Boven op de vulkaan, die 10 jr terug voor het laatst uitbarstte, lopen we over de lava en meteen over de top zien we groengekleurde kratermeren. Het uitzicht is geweldig en we beseffen dat we aan de mooiste wandeling bezig zijn die we ooit samen maakten. Hierbij vergeleken is de Prekistolen in Noorwegen maar een tussendoortje. We nemen na 4 u even rust voor een bammetje en na 6 u komt ons busje weer in zicht. Het hele carpark staat nog vol we zijn nu een van de eersten die er vertrekken. We rijden ri Taupo en net als het verkeer ff stilvalt zien we een P plaats aan Lake Taupo. Schitterend helder water en ja: te mooi om er niet in te duiken. Na deze verffrissende duik settelen we even later op een vrije plek aan de rand van Taupo, waar we verder nagenieten van onze tocht. Ik ben na deze bijzondere inspanning maar wat trots op mijn lieve vrouwtje. Wat een conditie en doorzettingsvermogen. Morgen gaan we op bezoek bij een Bladelse veeboer. (dit verhaal is elders op de website te lezen)

Lord of the Rings

Rond 1930 woonde in Nieuw Zeeland Harrie Tolkien die aan zijn kinderen verhaaltjes vertelde over een fantasiewereld. Later begon hij zelf zijn verhalen op te schrijven omdat een van zijn kinderen in de war raakte als hij details anders vertelde. Het verhaal kwam uit in boekvorm (de Lord of the Rings) en in 2009 besloot Peter Jackson het te verfilmen. Per helikopter zocht hij naar geschikte locaties voor met name het hobbitdorp van Bilbo Balings te filmen. Zo vond hij de boerderij van Russell Alexander en zag daar de perfecte locatie om zijn fantasiedorp op te bouwen. Na 3 mnd filmen bleef alles achter en nadat de film uitkwam waren er steeds meer mensen die op zoek gingen naar die bijzondere omgeving waar gefilmd was. Het bracht Russell op het idee om alles op te knappen en in te richten als een themapark. Het bezoek aan hobbiton begint bij Russell zijn boerderij, 1,5km van Hobbiton. Per bus gaan we naar de locatie en onze enthousiaste gids Ella neemt ons mee in Tolkiens zijn fantasiewereld. Er zijn 33 huisjes gebouwd, geheel of deels in de grond met erg veel leuke details. Zo worden beroepen weergegeven in het type huisjes, van de apotheek tot bar the green dragon en de watermolen. Het dorpje ziet er zeer pittoresk uit, kan zo in zijn geheel de efteling in.

Te voet en te paard

Toen Astrid Lindgren in 1941 verhaaltjes aan haar kinderen begon te vertellen wilden die alleen maar meer, waarna ze het verhaal vastlegde in een boek. Zo werd de hoofdpersoon in haar verhaal geboren: Pipi Langkous. Maar waar kruist dat verhaal onze reis? Juist ja, bij een van de markante uitspraken die Lindgren Pipi liet doen: IK HEB HET NOG NOOIT GEDAAN DUS IK DENK DAT IK HET KAN. Met een jarige op reis (Marian werd 64) die voor alles openstaat en van alles geniet wat ze op haar pad tegenkomt, ja dan kom je toch bij een niet alledaagse activiteit waar de uitspraak van Pipi wel bij past. Zo kon het gebeuren dat we op een dinsdagochtend (Nzl tijd) arriveerden in Springfield voor, jawel een echte horse trek. We zijn ruim op tijd aanwezig als de boomlange Chris ons samen met nog een fam van 3 verwelkomd. We beginnen met een korte instructie, terwijl de paarden al gezadeld staan te wachten. Dan vertrekken we, op de paarden Shadow en Read voor een meer dan mooie tocht. De eerste grote hindernis is een mega vrachtwagen die ruim 1000 schapen aan het laden is. Dan rijden we door weilanden en rivierbeddingen, heuvel op en heuvel af. Marian zit op de rug van Read alsof ze nooit iets anders doet, Zo gaat ze zelfs met beide handen los een afdaling af, die kan zo door naar de stalvrienden. Onderweg ook langs een afgrond bij een ravijn waarbij we ongelofelijk mooi uitzicht hebben. Na 2,5 u zit het er weer op, het was echt een fantastische ervaring.

Het einde van onze vakantie in NZ nadert en ziet eruit zoals meer aflopende vakanties. Wat geslenter door de winkelstraat, wat luieren met uitzicht op zee en Marian loopt solo nog een toer van 8 km. We overwegen voor we naar ons overnachtingsplekje teruggaan nog een bergwandeling, maar aan het einde van de dag is die toch te pittig, dus die bewaren we tot morgenvroeg. Terugkijkend op de reis door dit mooie land is het verbazingwekkend wat die vnl Engelse kolonisten hier in amper 200 jaar teweeg hebben gebracht. Ze bevolkten niet alleen het land, waarbij ze de Maori grotendeels verdrongen, en eigenden zich het land toe. Nu rijden de autos links en is Engels de voertaal. Wij troffen een land met vriendelijke en hulpvaardige inwoners. We voelden ons altijd en overal veilig, wat met de camper in Europa zeker niet is. Het land is ook gewoon goed ingericht op camperaars, van handige keukentjes op de campings tot goed berijdbare wegen met vooral op het zuidereiland weinig verkeer op de weg. De brandstof is er goedkoper dan wat wij gewend zijn en de levensmiddelen zijn ontzettend duur. Voor een gemiddelde campingplek betaalden wij zo'n 30 euro ( wat erg redelijk is) maar voor vrijstaan zijn er ook voldoende alternatieven.
We laten het mooie NZ weer achter, het land dat wij van noord naar zuid verkenden. Ons globale reisplan werd af en toe aangepast en bijgesteld. Reizen door NZ is ook ervaringen met anderen delen. Veel Amerikanen en Duitsers en natuurlijk ook NL. We kwamen ook veel Aziaten tegen maar die zijn niet erg spraakzaam. Voor reizigers die ook NZ overwegen nog enkele tips: - investeer voldoende in een goed kampeermiddel. we zagen erg veel reizigers improviseren met slapen in een superklein busje of auto met de pot gewoon buiten achter de auto. - reserveer van tevoren niet teveel, ter plekke is altijd alles nog wel mogelijk van activiteit tot verblijf -verblijd daar iemand met je bezoek.