Zorgen om onze ouderen (4)
Toon en Sjan van Gils zeiden vaarwel tegen eigen huis
maart 2024
Enkele jaren terug besloot het kabinet tot versobering van de ouderenzorg met sluiting van bejaardenhuizen tot gevolg. Nu we enkele jaren verder zijn merken we daar de effecten van, zowel de positieve als de negatieve. In een serie verhalen gaan we de komende weken inzoomen op de gevolgen.
Deze week een gesprekje met de ouderen zelf: op bezoek bij Toon en Sjan van Gils die net de overstap gemaakt hebben van hun eigen huisje in Diessen naar een zorgcentrum in Hilvarenbeek.
“Kom loop maar even mee naar onze nieuwe huiskamer.”Wie Sjan van Gils achter haar rollator ziet lopen zou denken dat ze er al jaren woont, maar het is nog maar net de tweede week dat ze in zorgcentrum De Clossenborch in Hilvarenbeek woont. Samen met haar man Toon (92) verruilde ze hun vertrouwde woning in Diessen om voor een kamer in het zorgcentrum. “Van de ene kant met pijn in ons hart, maar van de andere kant zagen we het aankomen,” zegt Toon. Beide ouderen – samen inmiddels 62 jaar getrouwd- ogen nog vitaal en wat vooral opvalt: ze weten hun verhaal nog goed te vertellen.
“Toen we in 1962 onze eigen woning tussen Diessen en Baarschot bouwden gingen we ervanuit dat dit voor het leven zou zijn,” blikt Toon terug. “Het was een tijd dat zelfs het bejaardenhuis nog niet uitgevonden was. Maar goed, als je jong bent sta je daar niet bij stil.”
Toon en Sjan leefden hun leven met veel hoogtepunten, maar ze leerden ook de mindere kanten van het leven kennen toen ze een dochter verloren. Desondanks overheerst het positieve voor dit levenslustige koppel die nooit bij de pakken neer ging zitten.
“Toen we ouder werden werd de tuin te groot en hadden we te veel om bij te houden,” blikt toon terug. “Het kleinere woninkje in hartje Diessen was een uitkomst, al was het wel even puzzelen met alle spullen die we hadden.” “Maar nu we weer opnieuw kleiner gaan wonen moesten we opnieuw afscheid nemen van veel spullen,” vult Sjan aan. Als ze in haar nieuwe kamertje rondkijkt prijst ze zich gelukkig dat ze haar eigen kastje, tafeltje en stoelen nog ziet staan. “We slapen nu tijdelijk niet bij elkaar omdat het zorgcentrum geen tweepersoonskamer vrij had,” stelt Toon vast. “Zodra er wat vrij komt, komt dat voor elkaar hebben ze ons verzekerd, daar houden we ons maar aan vast.”
Pratend met Toon en Sjan ontmoet je twee mensen die nog midden in het leven staan, ondanks de zorg die hen nu van dichtbij omringd. “We hadden in Diessen ook al tweemaal per dag zorg over de vloer,” vertelt Sjan. “Die zorg neemt toe naarmate je ouder wordt en de verhuizing naar de Clossenborch was een onvermijdelijke stap voor ons. Dat snappen we. We worden hier door veel mensen aangesproken en krijgen veel bezoek want veel kinderen en kleinkinderen wonen in de buurt, het voelt prima zo.” Ze zagen samen in hun leven veel veranderen en misschien zijn ze wel van de generatie die tot nu toe de meeste aardverschuivingen meemaakten. “Ik kom uit een nest van dertien kinderen,” blikt Toon terug. “Maar nu ben ik daarvan de enige die zijn partner nog heeft.” Toen wij trouwden moest de computer nog uitgevonden worden, nu kan ik er de eenvoudige dingen gewoon mee doen.” Ook Sjan prijst zich gelukkig dat al haar zeven broers en zussen er nog zijn, maar dat geldt niet voor haar schoonbroers en zussen. Ze zagen de bejaardenhuizen komen en weer verdwijnen en weten dat er nu zelfs geen ouderen in hun vrijgekomen bejaardenwoning kwamen te wonen, maar een jong vluchtelingen gezin. “Ook dat is iets waar wij in de loop van ons leven mee te maken kregen,” stelt Toon vast. Ze willen er geen goed en kwaad van zeggen want ze beseffen dat die doelgroep ook geholpen moet worden.“Ik hoop wel dat ik binnenkort de jeu-de-boules-ballen uit de doos kan halen,” kijkt Toon hoopvol naar buiten. Het is de eerste dag waarop de naderende lente te voelen is. “Doordat ik nu mijn auto laat staan kan ik niet meer naar mijn boules-clupke in Diessen. Maar gelukkig hebben ze hier buiten ook een baan liggen.” De boulers van de Clossenborch zijn gewaarschuwd want de veelwinnaar uit Diessen komt eraan! Toon is zich daarnaast nog aan het bekwamen in schilderen en Sjan verzorgd elke ochtend hun eigen ontbijtje.Al met al blijkt er voor ouderen, zoals Toon en Sjan van Gils nog een mooi zorgsysteem in ons land. Ze hebben het lang zelfstandig volgehouden in hun eigen woning, mede daardoor voelt deze volgende stap als een zachte landing.
De verhalen Zorgen om onze ouderen zijn na publicatie na te lezen op verhalenuitdekempen.nl
Vragen en reacties kunnen gestuurd worden naar hilverbode@gmail.com