Spartelvijver viert feest
Kwakende kikkers en brullende podiumartiesten

September 2020


Tonpraters en conferentiers zijn gewend aan mooie zalen en podia. In zalen zoals de Hilvarenbeekse Elckerlyck worden de mooiste zinnen over het publiek uitgestrooid en kunnen tonpraters helemaal losgaan. Maar wat als je geen vast podium en zaal hebt? Dan kun je altijd nog een tijdelijk podium bouwen op het water een van zwemvijver. Zo kon het gebeuren dat publiek zich -op corona-afstand van elkaar -   zich opstelde op het strandje van De Spartelvijver in Hooge Mierde. Het is het water dat er dit jaar precies vijftig jaar ligt, ofwel tijd voor een feestje.
Voormalig tonprater en tegenwoordig conferencier Rob scheepers uit Sterksel was eerder dit jaar al terug te vinden in een (‘uitverkocht’) Philips stadion en in theaters tot in Den Haag. Maar op een vrijdagavond in september vond hij zichzelf terug tussen de kwakende kikkers bij de Spartelvijver in Hooge Mierde. Zijn optreden vormde de afsluiting van de avond-van-de-lach die een sterke bezetting kende.
Vanaf de zijlijn ziet Frank Schellekens het publiek de zorgvuldig uit elkaar geplaatste stoeltjes bezetten en aan de waterkant maakt Sem van den Borne zich op om de aftrap te doen. Omdat de vergunning pas drie dagen voor de aftrap verleend werd, kwam de kaartverkoop laat op gang, maar de aanwezigen deert dat niet. Op het strandje voor het water is er een afgemeten ruimte gecreëerd waar in de openlucht voldoende ruimte is om afstand te houden. De entourage, het geluid en later ook de sfeer zijn perfect.
Sem van den Borne maakt van zijn presentatie meteen maar een act door de eerste grappen over het publiek uit te strooien en hij gebruikt de avond om er ook zijn twee nieuwe maten warm te laten draaien. Met Bram Martens en Gerrie Smits, die beiden een mooi optreden neerzetten, gaat hij na Hooge Mierde verder als de drie zachte G’s.
De vijf cabaretiers, naast Van den Borne, Martens en Smits nog de geboren Ier Steven Bel, de Braboneger Steven Brunswijk en Rob Scheepens, hebben ieder voor zich een act ontwikkeld, maar opvallend is wel dat er een rode draad te bespeuren is: De geboorte van een kind, met alles wat eraan voorafgaat. Scheepers gaat helemaal los op de ‘Gender reveal party’, een uit Amerika overgewaaid fenomeen, waarbij halverwege de zwangerschap het geslacht van het kind onthuld wordt. Hij had goed op zijn voorgangers gelet, die dit fenomeen ook al tot in het hilarische aangesneden hadden en kon er daardoor verder op doorgaan. ,,Ik heb de neiging om me bij zo’n feestje niet in het blauw of roze, maar in het groen te kleden. De baby lijkt vast op zijn moeder en die ziet eruit als een alien.”
De clichés van Steven Brunswijk doen het in Hooge Mierde ook goed, al moest hij erkennen wel wat watervrees te hebben, met een podium in het water opgebouwd.