Konijnenproject naar nieuwe fase

Februari 2021



Ik kijk door de tralies van mijn hokje naar buiten en het is stil om mij heen. Ik ben Flappie en langs mij zit mijn zusje Browny. Maar ineens hoor ik in de verte kinderstemmen. Ze zijn nog te ver weg om te horen wie het zijn.
Ik woon hier nu anderhalf jaar bij opa en oma en we kijken altijd uit als er bezoek komt van de kinderen. We mogen dan vaak uit ons hokje om geknuffeld te worden en heel vaak krijgen we dan ook lekkere dingen. Van dat kleinste jongste met zijn zusje krijgen we altijd lekkere broodkorstjes. Maar wat zal het vandaag zijn?
Ook van de tweeling krijgen we altijd veel aandacht, pas nog mochten we heel fijn rennen en zij kwamen ons vangen. Dat was nog eens een avontuur.
Als ik die kinderstemmetjes hoor, dan denk ik soms wel: wat zou het zijn om zelf kleintjes te hebben?
Maar goed, die zijn er niet zolang ik met Browny alleen hier woon in dit hokje.
We hebben twee verdiepingen in ons huisje. Boven een slaapkamertje en een ruimte bij de ruif om te eten. Als we met het trapje naar beneden gaan komen we bij het drinkbakje en die ruimte gebruiken we ook als wc.
He, daar komen twee kinderen aan met onze blauwe bak die we gebruiken als we ergens anders naar toe gaan. Moeten we nu ergens naar toe dan?
Het ene meisje ken ik wel, dat is de oudste van de kinderen. Misschien is het wel haar vriendin die erbij is, opa en oma zie ik ook. Ze maken iets onder het afdak, maar ik kan verder niet zien wat ze maken.
Dan komt oudste naar mij toe, ze opent het kooitje en tilt mij eruit. Ze zegt lieve woordjes, maar nu ruik ik iets. Ik ruik een ander konijn. Krijgen we bezoek?
Ik word eerst geknuffeld en krijg te horen dat ik bij Mimi mag spelen. Maar wie is Mimi?
Maar dan ineens zie ik hem: Mimi is een zwart konijn en geen meisje zoals Browny en ik, maar een echt mannetje. Een stoere kerel, helemaal mooi in het zwart. Ik zie hem al nieuwsgierig snuffelen want hij heeft mij ook al geroken. Mimi zit al in onze buiten speelren en nu wordt ik erbij gezet. Mimi komt meteen op mij af om kennis te maken.
O, wat ruikt hij lekker en wat ziet hij er lief uit. Dat vindt hij ook en hij begint mij meteen te knuffelen. Hij gaat zelfs even bovenop mij zitten, maar dat is weer snel voorbij. De kinderen gaan weer even wat anders doen en ik mag nog even verder spelen. En knuffelen natuurlijk.
De oudste tilt mij er dan uit en ik krijg een tuigje aan, dat is nieuw. Ze laat mij daarmee op het gras lopen, ik voel dat ik wel kan rennen, maar niet erg ver. Hier moet ik wel even aan wennen.
Na een uurtje vertrekt het vriendinnetje weer en ze neemt mijn nieuw vriendje weer mee. Zal ik hem nog ooit terugzien?
Weer terug bij Browny in het hokje vertel ik hem over mijn avonturen, ze is wel een beetje jaloers.
De volgende dag is het zusje van de oudste er ook bij, zij knuffelt vaak met Browny. We krijgen vandaag allebei een tuigje aan en mogen weer mee naar buiten.
Maar ik moet ook nog vertellen van de afgelopen nacht, want ik had een heel vreemd gevoel in mijn buik. Het leken wel kriebels. Ben ik misschien een beetje verliefd op de knappe Mimi?
Ik kan vanuit mijn hokje zien dat er een tweede kooitje gereed wordt gemaakt. He, het is de vakantiekooi met onze buitenren eraan vast. Waar zou die voor zijn?



Anderhalf jaar terug groeide er een idee dat ik samen met onze kleinkinderen tot een mooi initiatief maakte: konijnen houden!
We besloten om samen twee konijntjes te gaan houden: ik als opa had de middelen en de faciliteiten, maar de (klein) kinderen gingen voor het belangrijkste zorgen: Het verzorgen van de diertjes en het knuffelen om ze tam te maken. Maar natuurlijk vooral om goed voor een dier (te leren) zorgen.
Allereerst begonnen we met de bouw van een hokje. De een timmerde een trapje voor de bovenverdieping en de ander bedacht hoe het er allemaal uit moest zien.
Daarna kwam de volgende fase: de aanschaf van de diertjes. Oké, de volgorde was wat bijzonder want eerst waren er de namen en de profielen hoe ze er uit moesten zien en pas toen gingen we op zoek. Uiteindelijk haalde onze tweeling ze mee op in Tilburg bij een familie waar ze gewoon in een huiskamer (op een flat) woonden. Iedereen was meteen verliefd op deze twee konijntjes: de spierwitte Flappie en de lichtbruine Browny.
Sindsdien hebben de diertjes een warm thuis en worden ze bij elk bezoek van de kleintjes geknuffeld en verzorgd. Sinds kort hebben we zelfs uitlaatriempjes om ze nog meer beweging te kunnen geven.
Als opa en oma met vakantie zijn is er zelfs een voorziening bij de meiden in Bladel, zodat de diertjes ook een beetje vakantie hebben.
Maar goed, alleen is ook maar alleen. De konijntjes doen het goed, zijn erg doorvoed en gezond, maar toch ontbreekt er iets: juist, het moederschap.
Het was even een drempel overwinnen: om oma te overtuigen, maar ook aan het idee wennen dat je van jonge konijntjes ook weer afscheid moet nemen.
Maar uiteindelijk was het onze oudste die zich ontpopte als een geweldige regelaar en organisator. Ze struinde haar vriendinnengroepje af: wie heeft er thuis een geschikte kandidaat voor het vaderschap. Ze belde regelmatig met mij om de stand van zaken door te nemen en afgelopen week had ze hem gevonden. Een van haar klasgenootjes was de trotse eigenaar van mimi, een mooi zwart konijntje van dezelfde afmeting als Flappie en Browny. Het was na intern beraad door de meiden al bepaald dat de witte Flappie in aanmerking zou komen voor het moederschap.
Vrijdag 26 februari was het zover. Ik haalde ze van school op en vriendin/klasgenootje ging meteen mee om bij haar thuis Mimi op te halen. De meiden voorspelden dat het mannetjeskonijn mogelijk wel vijf dagen nodig zou hebben om zijn taak uit te voeren en gaandeweg vroegen ze steeds meer details over de daad en het proces. Zo werd het tegelijk ook een laagdrempelige voorlichtingsproject.
Eenmaal bij ons aangekomen konden ze niet wachten om de diertjes bij elkaar te laten, maar uiteindelijk hadden ze het keurig voorbereid. In een aparte buitenren, waar ze de nodige ruimte hadden, werden ze voorzichtig bij elkaar gezet. Mimi had volgens het klasgenootje totaal geen ervaring met wat van hem verwacht werd, maar toch had hij maar vijf seconden nodig om de daad uit te voeren. De diertjes bleven nog even bij elkaar zitten, waarbij hij het nog zeven keer herhaalde: toen was het wel genoeg.
Flappie werd weer voorzichtig in zijn hokje bij zijn zusje teruggeplaatst en de datum van 28 maart werd omcirkeld op de kalender.
Een dag later hebben de meiden nog een reservehokje voor Browny mee in elkaar gezet want die zal rond de bevallig even gescheiden moeten worden.
Zo kijken we weer uit naar alle volgende hoogtepunten, die zullen er zeker komen.