Het afscheid van Super, Husky en Toetie

Juni 2021


Super, Toetie en Husky werden negen weken oud

Ik zit samen met mijn zusje Browny weer in het vakantiehokje en we hebben uitzicht op een groene tuin. Maar als ik iets opzij kijk zie ik ook nog drie van mijn kindje zitten. Het zijn de drie jongens die nu bij elkaar wonen in het hok waar ze ook geboren zijn. Ik heb gemerkt dat de twee zusjes eerder al weggegaan zijn. Ik vind het jammer dat ik die niet meer zie, maar ja, ze waren ook al goed gegroeid.
Als het stil is buiten hoor ik ook de ademhaling van de drie. Ik merk dat ze tevreden zijn en dat ze steeds goed te eten hebben. Ook zie ik nog regelmatig de kinderen die ze uit het hokje halen om met hen te knuffelen. Hierdoor komen Browny en ik iets minder aan bod.
O ja, ik ben trouwens Flappie, ik heb helemaal een witte vacht en ik woon nu al bijna een jaar op de plek waar ik nu ben.
Maar dan word ik op een ochtend wakker en ik hoor zacht gekreun. Ik kijk in de richting van de jongens en zie dat Husky heel stilletjes beneden in het hokje zit. Dat is niet goed, want meestal is hij erg levendig en dan rent hij vaak het trapje op en af. Ik vraag Browny ook even te kijken, maar die weet ook niet wat er aan de hand is. Hij zal toch niets verkeerds gegeten hebben?
Ik hoor voetstappen en zie dat ons baasje ook even komt kijken. Hij maakt de kooi open en tilt Husky eruit. Ik zie dat het niet goed is, hij beweegt erg weinig en tilt zelfs zijn kopje niet op. Hij wordt weer teruggelegd en ik zie dat de andere twee nieuwsgierig dichterbij komen om te kijken.
Dan wordt het donker en begint de nacht.
Af en toe probeer ik te luisteren of ik nog iets hoor uit het hokje van de kindjes, maar het lijkt wel of het steeds stiller wordt.
Als het ‘s morgens nog maar net licht is komt ons baasje weer onze richting uit. Hij maakt het hokje van de kindjes weer open en ik zie het meteen: Husky beweegt helemaal niet meer. Dit is het ergste dat mij als moeder konijn kan overkomen. Ik zit bij de kleintjes vandaan en kon niets doen. En nu is die kleine witte Husky dood.
Hij wordt voorzichtig meegenomen door het poortje waar de kindjes eerder een grafje voor de eerste Toetie gemaakt hebben. Nu Husky daarbij komt, wordt het een familiegraf.
De rest van de dag blijft het stil in de tuin, gelukkig heb ik de twee andere jongens nog.
Als ik in de namiddag weer stemmen van de kinderen hoor, zie ik dat ze Super uit zijn hokje halen. O nee, hij ziet er ook heel slaperig uit.
Nee, ook niet super.
Ze halen nu ook Toetie uit zijn hokje, die is nog vlug en wil alleen maar spelen. Ik ben erg bezorgd want met Husky begon het ook zo en daar liep het slecht mee af!
Als het weer stiller wordt probeer ik te luisteren of ik iets hoor, maar hoe goed ik ook mijn best doen, ik hoor helemaal niets. Ik doe die nacht geen oog dicht en maak me erg veel zorgen.
Al vroeg in de ochtend hoor ik het baasje naar de kooi van de kleintjes lopen en aan zijn reactie merk ik dat het niet goed is. Hij doet de kooi open en ik zie dat hij iets bruins in zijn handen heeft. Nee, ook niet Toetie.
Ja, zelfs de kleine Toetie, die gisteren alleen nog maar wou spelen, beweegt niet meer. Dan zie ik hem ook die lieve Super uit het hokje tillen. Ze zijn er alle drie niet meer.
Hij neemt ze mee naar het familiegrafje, in zijn ene hand draagt hij een grote schop.
Ik durf nu niet meer te kijken. Het is zo stil om ons heen, ik krijg het koud, ook al schijnt de zon.
Zo is ons gezin in enkele dagen tijd heel veel kleiner geworden.
Ik heb nu alleen nog maar de herinnering: als ik aan mijn kleintjes denk word ik alleen maar verdrietig.
Dag kleine konijntjes, tot nooit meer.