Afscheid doet pijn

april 2021

de enige foto die we van de kleine Heppy hebben

Vandaag heb ik een hele droevige dag want ik ben mijn oudste kindje kwijt geraakt. Zijn naam was Heppy, maar ik voel me nu echt niet heppy.
O ja, Flappie is mijn naam. Ik ben een wit konijn en ik heb nu bijna twee weken geleden mijn eerste kindjes gekregen. Ik wist natuurlijk al enkele weken dat die kleintjes eraan kwamen want ik had een vriendje op bezoek gehad. En ja, als je samen gaat vrijen dan kunnen daar kleintjes van komen en dat gebeurde dan ook.
Ze werden in de nacht van zondag op maandag geboren en de dag ervoor was mijn baasje al vaak komen kijken. Maar ik wilde echt wachten tot alles rustig en stil was. En daar lagen ze dan, in een nestje dat ik zelf gemaakt had.
Zes kindjes, die ik in het begin nog niet eens een naam kon geven. Maar daar werd ik al snel mee geholpen door de kinderen die altijd met ons komen spelen. Heppy kreeg als allereerste zijn naam van Tess. Ik vind dat niet gek want Heppy was al vanaf de eerste dag haantje de voorste. Hij was ook het eerstgeboren en zocht daarna meteen mijn beste tepeltje uit. Hij was de eerste die na acht dagen al zijn oogjes open had en vanaf het moment dat hij kon lopen ging hij op onderzoek uit. Gisteren nog, toen was het dat blonde jongetje die de kleintjes even kwam halen. Ik merkte meteen dat hij zijn handen er vol aan had om Heppy rustig te houden, maar uiteindelijk kwamen ze alle zes veilig terug in het nestje.
Maar toen werd het avond en begon er een koude kille nacht.
Ik had er geen goed gevoel bij en ik zat net in de benedenverdieping wat uit te rusten toen ik kleine stapjes horen. Het zal toch niet een van de kleintjes zijn?
Maar jawel, daar kwam Heppy het trapje af. Dat kan eigenlijk niet, want hij is nog geen twee weken oud. Daar is hij nog veel te klein voor.
Nog voor ik er erg in had was hij al beneden en daar ging het meteen mis.
Net beneden bij het trapje zit het gaas wat ruimer. Ik kan er met mijn pootjes makkelijk overheen lopen, maar Heppy zakte er meteen doorheen en kwam op de koude tegels terecht. Ik zag nog dat hij zijn weg terug probeerde te zoeken, maar dat lukte hem niet.
Ik heb zelf ook nog geprobeerd om hem terug te halen, maar ik kon er niet bij want hij kroop helemaal achter de kooi tegen de koude muur aan.
Nu kon ik niets doen dan wachten tot de volgende dag en maar hopen dat de kindjes op tijd kwamen.
Maar ook toen het licht werd zag ik mijn baasje nergens en pas tegen de middag hoorde ik voor het eerst stemmen., Het waren de twee kleinste kinderen die kwamen kijken. Samen met hun pappie tilden ze de kleintjes uit het hok, maar ik hoorde aan hun stemmen dat er iets mis was. Logisch, want Heppie was daar al niet meer bij. Maar ik kon hen dat niet uitleggen.
Heppy zat intussen nog steeds vast achter de kooi, op de koude tegels. Hij had al uren niet meer bewogen.
Enkele uren later kwamen de twee blonde meisjes en zij vonden Heppy terug. Maar ik zag al meteen dat het te laat was. Hij lag helemaal slap op de handen van het meisje dat hem zijn naam gegeven had.

Het graf van Heppy

Mijn eerste kindje. Hij was helemaal grijs met mooie bruine vlekken ertussen. Hij was de allermooiste en ook al vind ik ze allemaal even lief, ik wilde Heppy nooit missen.
Maar nu is hij er niet meer.
De twee meisjes namen hem heel lief mee en ik hoorde aan hun stemmen dat ze ook veel verdriet hadden. Ik zag een van hen met een grote schop lopen. Logisch natuurlijk want hij moest nu begraven worden.
Ik hoorde aan hun reacties dat het een erg mooi graf is geworden.
Ik heb nu alleen nog de herinnering aan Heppy en ik moet verder met de andere vijf kleintjes. Ze heten Liesje, Husky, Renner, Toetie en Heppy (een van de anderen kreeg nu zijn naam). Ik hoop maar dat ze allemaal groot worden en straks een lief baasje krijgen.
En o ja, het baasje heeft vanavond meteen onze kooi wat verandert, zodat zo’n ongeluk niet meer kan gebeuren.

De vijf overgebleven kleintjes missen Heppy nu al, daarom kreeg een van de anderen zijn naam