Gevlucht uit Oekraïne, welkom in Hilvarenbeek
Gleb had nooit verwacht piano te spelen voor de Bekenaren

Mei 2024


De oorlog in Oekraïne duurt nu al ruim twee jaar en dagelijks overspoelen hartverscheurende verhalen de media. Maar het nieuws over dit land is niet altijd ver weg, soms is het verrassend dichtbij. Zo verblijft op dit moment Gleb Kupriianov (17) bij een gastgezin in Hilvarenbeek, waar hij er het beste van probeert te maken. Zijn verblijf leverde een onverwachte ontmoeting op met Wout Huijbregts van herberg Petrus en wie daar nu op vrijdagavond te gast is, kan hem daar piano horen spelen. Het is een van de (onverwachte) talenten die deze Oekraïense jongeman blijkt te hebben.
Het was een kleine oproep bij Vraag en Aanbod in het Brabants dagblad. Wie wil mij, een jongeman van 17 en met zijn familie gevlucht uit Oekraïne, tijdelijk onderdak bieden. Hij was daar in februari 2022 halsoverkop vertrokken met zijn moeder en twee zussen. Maar terwijl alle anderen uit het gezin er al weer terug zijn, bleef hij achter om een studie af te maken.
De oproep in de krant leverde zeven reacties op, maar die van een echtpaar uit Hilvarenbeek sprong er voor hem uit. Zij houdt van spelletjes, hij gaat graag een rondje doen op de mountainbike. Het sprak Gleb aan en een eerste gesprek was snel geregeld.
Als hiij nu s morgens wakker wordt knijpt hij nog vaak even in zijn neus of in zijn eigen arm. Is het echt dat hij hier nu een eigen kamer en een eigen bed heeft? Dat hij zich veilig voelt en niet hoeft te vrezen voor het geluid van inslaande raketten, waar hij eerde voor vluchtte? Als we hem ontmoeten aan de keukentafel van het gastgezin, zien we een open, spontane jongeman. Zijn ogen kijken je recht, maar toch ontwapenend aan. Pas verderop in het verhaal zie je dieper in zijn ogen het verdriet, de ellende en de wanhoop waar zijn land en zijn landgenoten mee kampen.
“21 februari is een datum die ik nooit meer zal vergeten,” begint hij zijn verhaal. “De aanval van de Russen was al langer op handen, maar met het inslaan van de raketten in mijn stad Charkow (spreek op zijn Oekraïens uit als Charkiv) was al meteen beangstigend. Vader zat net voor zijn werk in het buitenland, daarom hebben we snel met moeder en twee zussen de auto volgeladen en ons huis achtergelaten.”
De vlucht werd een tocht van weken, die hen door zes landen voerde. De familie had goede verhalen over Nederland gehoord, maar via Moldavië, Roemenië en Hongarije was het een lange weg om daar te komen. Bij een tussenstop in Roemenië leerde hij nog boogschieten en in Oostenrijk zag hij voor het eerst de besneeuwde Alpen.
“We kwamen in Den Bosch bij een gastgezin en moesten ons in Utrecht registreren. Daarna verbleven we enkele weken elders en kon ik mij aanmelden bij de Avans Hogeschool in Den Bosch voor de studie International Business. Voor de duur van die studie ging ik op zoek naar een verblijfplaats in Brabant en zo kwam de oproep in de krant.”
Vanaf zijn allereerste stappen in Hilvarenbeek voelde hij zich er welkom en thuis. Het openbaar vervoer valt hem op en de openheid van de mensen. Hij ontmoette via het gastgezin al snel mensen, zoals ook Jack Peeters, die organist is in de kerk. Toevallig speelde Jack ook wel eens bij herberg Petrus en daar kon men nog wel wat versterking achter de piano gebruiken. Toen Gleb er een keer plaats nam had eigenaar Wout Huijbregts het snel gehoord: hier was een match. Gleb krijgt er nu elke vrijdag de ruimte om zijn kunnen achter de toetsen te laten horen. En dat terwijl hij pas piano leerde spelen in Nederland. Met nauwelijks twee jaar ervaring speelt hij al Ramaninov uit het hoofd en minmiddels kent hij ook al enkele Nederlands klassiekers.  “De reacties die ik krijg zijn erg leuk,” zegt hij er zelf over. “Het brengt mij weer in contact met anderen, wat mijn verblijf hier aangenamer maakt.”
Als Gleb zijn verhaal doet, gaat dat voor het grootste deel in het Nederlands, maar overschakelen op Engels is ook geen enkel probleem. Hij zal voor zijn opleiding ook nog de nodige stages moeten doen, waarvan minstens één in het buitenland, hij hoopt dat dit een Spaanstalig land is. Het is de taal die hij nog niet machtig is, maar die hij nog wel graag wil leren.
“In Oekraïne zijn wij tweetalig opgevoed, mede doordat in de Sovjettijd de bevolking zoveel mogelijk gemixt werd. Nu heeft het Russisch voor altijd een klank waar we niet aan herinnerd willen worden. Ze vernielen ons land en willen dat ook met ons volk doen.” Gleb heeft vrijwel dagelijks contact met zijn familie, vooral met zijn moeder die psycholoog is en hem door de zware tijden kan loodsen, ook op afstand. Hij hoopt ooit weer terug te kunnen keren naar zijn land, in de hoop dat het er dan vrede is, maar nu is dat nog ver weg. In de tussentijd blijft hij positief, hij maakt hier vrienden en probeert er zoveel mogelijk het beste van te maken.