Met Goof Schep gaat een sportieve mensen-man verloren.


Juni 2024


De ademhaling gaat steeds sneller, het tempo waarmee de krassen op het ijs komen loopt steeds verder op. Het rijden van de SPI (Schaat-prestatie-insigne) waarbij in een uur tijd zoveel mogelijk ronden op het ijs worden gereden, vergt de nodige inspanning, maar vooral ook discipline. We rijden in groepjes van vijf rijders, komen ieder om beurten voor twee rondjes op kop en kennen de vooraf gestelde doelen voor de rondetijden. In ieder geval onder de 40 seconden blijven, ergens rond de 38 seconden per rondje is ideaal. Maar in het laatste kwartier worden de ruggen af en toe gerecht, een van de rijders slaat een kopbeurt over. Het wordt zwaarder en zwaarder, maar als na een uur het signaal klinkt: yes, we hebben het gehaald. 95 ronden, met een gemiddelde rondetijd van 37.5.
Goof haalt de bril van zijn neus die geheel beslagen is.
In de marathongroep van ijsclub Eindhoven (IJCE) was Goof, vaak samen met zijn zoon Joop, een graag geziene gast. De man met de mooie glimlach, altijd positief en altijd in voor een praatje of wat tips. De ronden die we achter elkaar aan hebben gereden zijn ontelbaar. Achter de gekromde rug voor weer een rondje, soms hij achter mij of net voor mij. Het afgelopen jaar onder de bezielende leiding van trainer Joep Aarts en bij diens afwezigheid Ad Swinkels of Thieu Roovers.
Goof kende het sportwereldje van binnenuit goed want als twintiger behoorde hij al bij de nationale top op de hele triatlon. Met zijn tijd van 9u29min behaalde hij in 1985 al een top-10 plek bij de Europese kampioenschappen. Toen hij het schaatsen ontdekte was er geen Elfstedentocht meer zonder hem.
Toen hij voor zijn werk als sportarts in het Maxima in Veldhoven neerstreek, was zijn keuze voor IJCE logisch. Daar viel hij niet alleen op door het schaatsen, ook door zijn hulpvaardigheid. Ook al was er maar een kleine valpartij op het ijs, dan werd er meteen naar ‘dokter’ Schep gekeken en natuurlijk was hij altijd bereid te helpen.
Ikzelf heb op verzoek van hem eens deelgenomen aan enkele experimentele sporttesten die hij mee ontwikkelde, zoals de maximaal-test.
In 2019 formeerde hij een groepje artsen en patiënten die trainden als voorbereiding voor behandeling van (darm)kanker voor deelname aan de eerste Vrijthoftocht. Ook hierbij viel weer zijn positiviteit en het meedenken op. Dat hij voor onderzoek naar sporten met kanker een mooie prijs kreeg (De Reys-Lectureprijs) is dan ook meer dan terecht.
Maar op vakantie in Spanje bereikte ons een noodlottig bericht: Goof had veel te vroeg afscheid van het leven moeten nemen. Zonder zelf afscheid van zijn naasten te nemen gleed hij uit het leven weg. Bij de man die van verbetering van de hartwerking zijn levenswerk maakte, liet het hart hem in de steek. De man die Marianne Vos weer opnieuw leerde fietsen na behandeling van een dwars liggende ader kan geen andere topsporters meer helpen.
Goof, goede vriend, natuurlijk is er veel verdriet over jouw heengaan, maar laten we vooral de herinnering koesteren. Dan denken we weer aan het krassen van de schaatsen en de gulle lach na afloop als we ons doel gehaald hadden.
Goof Schep (1960) werd 63 jaar.