‘Ad zee de ge welkom zet’
Afscheid van Ad de Bruyn brengt leegte bij D’n Bockenreyder.

augustus 2021

Ad de Bruyn op een van zijn geliefde plekjes in D'n Bockenreyder (foto facebook Bockenreyder)

De dinsdag in augustus dat het bericht kwam dat Ad de Bruyn, uitbater van herberg in den Bockenreyder overleed, zal velen nog lang nablijven. Het valt misschien wel in de categorie ‘waar was ik toen ik het hoorde’. De man die altijd gewoon wilde blijven en nooit verder op de voorgrond kwam dan strikt noodzakelijk, werd bij leven hét gezicht van het in 2015 tot beste cafeetje van Nederland gekroonde uitbating. Zelfs in een interview over die uitverkiezing legde hij het lof nog meer bij anderen zoals zijn medewerkers, dan bij zichzelf.
Een bordje wijst je de weg naar de herberg. Via een zandweg, natuurlijk een zandweg, want alles moet de rustieke uitstraling houden. Als eerste valt het rieten dak van de herberg op, daar waar het allemaal begon. Met de plavuizen vloer die altijd bedekt was met zand, maar waar jarenlang ook de pindasnippers gewoon over de vloer uitgestrooid mochten worden. Op elk plekje waar je kunt kijken hangen mooie spreuken, die in het Brabantse dialect opgesteld zijn. Ze vertellen je waar je moet zijn (de plee) of wat je beter wel of niet kunt doen. Je kunt nooit aan een van de vele tafeltjes zitten zonder ze te zien en elk detail dat je in je opneemt valt de rustieke en authentieke uitstraling op.
Op de dagen dat het er de afgelopen week stil was en de wind de bladeren vrij wegblaast, is het nauwelijks voor te stellen hoeveel leven hier elke dag van de week kan zijn. Hordes fietsers, wandelaars maar ook velen met de auto of met het paard. Een dagje de natuur van de Utrecht kan niet zonder een drankje bij D’n Bock. Maar hoe druk het er ook is op het terras, je kunt geen vijf minuten zitten tot aan je eerste drankje. Vlijtige medewerkers die je keurig bedienen, met op de achtergrond altijd wel ergens de ogen van Ad. De man die met vrijwel elke bezoeker even zijn praatje maakte, hoe uniek is dat?
Die gastvrijheid was ook de jury niet ontgaan die de herberg in 2015 uitriep tot beste café van Nederland. Het was vooral de Brabantse uitstraling die er werd geroemd door de jury.
Ad vierde het met zijn medewerkers op gepaste wijze, vrijwel nooit wou hij alleen de credits ergens van hebben. Het tekende de man die door omstandigheden al jong op eigen benen kwam te staan. Hij beschermde zich altijd met een cordon van stilte als het om zijn eigen persoon ging. Zoals onlangs toen we hem nog spraken omdat er geruchten gingen dat hij een stapje terug zou doen. ‘Niets van waar,’ gaf hij toen aan. Maar daar bleef het dan ook bij.
“Dit is een ongelofelijke slag voor mij, maar voor heel Esbeek,” zegt dorps en buurtgenoot Mark van Dal. “Je klopte bij Ad nooit vergeefs aan, hij had Esbeek hoog in het vaandel”. Ook anderen zoals Bert Schilders van de Heemkundegroep Esbeek komt woorden tekort om te beschrijven wat Ad deed en betekende. “Vanuit de heemkunde liepen er diverse initiatieven, zoals het opknappen van het bruggetje bij de Koevering in de omgeving van D’n Bockenreyder. Een keer per jaar hadden we er groot onderhoud en Ad maakte dan altijd een speciaal plekje voor ons om dat daar feestelijk af te sluiten. Net zoals hij voor zoveel anderen speciale plekjes maakte.
Joes Vermeer van ijsclub De Flaes heeft eenzelfde soort ervaring als ze met het bestuur van de ijsclub hun vergaderingen daar belegden. “Het was voor ons vrij logisch dat D’n Bock ons clublokaal was en alle vergaderingen vonden dan ook daar plaats. En net als bij vrijwel elke andere bezoeker had Ad altijd even iets speciaals voor ons.”
Ook de medewerkers en zelfs oud-medewerkers denken met een warm gevoel terug aan Ad. “Hij was goed voor zijn personeel,” is een reactie van een van hen. “We moesten hard werken, maar er was ook altijd ruimte om veel lol te maken,” de reactie van een ander. Ook: “Hij zorgde altijd goed voor ons en als er wat was kon je altijd bij hem terecht.”
Ook de digitale reacties op tal van media buitelden de afgelopen week over elkaar heen. Van ongeloof om hem te moeten missen, maar ook van warmte voor wat hij was.
‘Altijd aanwezig en in voor een praatje. Unne schône mens.’
‘Zóveel mooie feestjes, zoveel mooie momenten, zó een geweldige man...’
‘Uitsluitend leuke, fijne en vaak ook hilarische momenten met hem’
‘Wat zal het anders zijn D'n Bock zonder Ad.... Koester de mooie en fijne herinneringen!’
‘Geen beter visitekaartje dan een goeie kastelein en dat was ie.’
‘Ad zal gemist worden, hij was een geweldige kastelein en gastheer.’
‘Als ik In Den Bockenreyder was geweest en ik had Ad niet gezien dan was mijn dag niet af. Mooie gesprekken gevoerd. Hij gaf steeds goed advies en wist mij te raken met zijn humor.’
Ad laat geen vrouw of kinderen na, maar wel veel andere zaken. Het is vooral de gedachte wat je kunt zijn voor anderen. Wat je voor iemand kunt betekenen als je aandacht voor hem of haar hebt en ook wat het betekent om even alles te vergeten in een omgeving waar de tijd stil heeft gestaan.
Bij zijn afscheid zou zo maar een van de spreuken passen die mede door zijn toedoen de gasten van informatie voorzag: Het is krèk zo erg as dè ge ut er zelf van moakt’
Maar één bordje dat er al hing mag zeker ingelijst worden: Ad zee de ge welkom zet.