November 2022
Jarenlang maakte Reuselnaar Harrie Coppens (74) fietsreizen over de hele wereld. Hij legde daarbij niet alleen vele kilometers af, maar verkende ook zijn grenzen. Door zijn avonturen te vertellen wilde hij graag anderen inspireren om dat ook te doen. Maar nu hij de gevreesde ziekte ALS onder de leden heeft, is terugkijken op die mooie reizen het enige wat hij nog kan doen. In een serie verhalen neemt hij de lezer mee terug naar zijn avonturen.
deel 21 Griekenland (2016)
21 Griekenland 2016
In 2016 fietste ik in Griekenland, waar helaas geen verslag van is. Precies zes jaar later, in mei 2022 was ik er opnieuw met drie van mijn maten. Het zou een bijzondere buitenlandtocht worden: mijn laatste. Ton maakte onderstaand verslag, het is voor de verandering dus niet door mijzelf geschreven, maar geeft wel een goed beeld van onze trip.”
Harrie Coppens
Fietsen van 7 tot 20 mei 2022 dwars door Griekenland.
Eindelijk we mogen weer, na 2 jaar van rondjes draaien in de eigen omgeving eens weer een buitenlandse trip. Corona is aan een (tijdelijke) neerwaartse spiraal begonnen, zeg maar, de besmettingen zijn onder controle. Toch was er noch een extra duwtje in onze rug nodig om de vliegtickets te boeken. Harrie een van de fietsmaatjes heeft te horen gekregen dat hij ongeneeslijk ziek is, ALS Hij heeft nog 3 tot 5 jaar volgens de artsen. Na dit slechte nieuws voor Harrie en na overleg met zijn naaste, belde Harrie mij op. Hij vertelde zijn verhaal, ik was met stomheid geslagen, wat moet je zeggen? Gelukkig kwam Harrie zelf met de oplossing door de volgende vraag aan mij te stellen “Ton ga jij nog naar Griekenland in mei” Ja ik was nog steeds in twijfel of ik wel zou gaan, Corona, Oekraïne, maar toen niet meer. Ik zei “ik ga boeken Harrie” zo dat was afgesproken nog even een precieze datum prikken en de voorbereidingen kunnen starten. Ondertussen liet ik een appje los op mijn andere fietsmaatjes, Geert reageerde meteen, ik ga ook mee. Dus waren we met 3. Enkele dagen daarna belde Henk mij op, ik ken Henk al jaren en hij is ook al eens mee geweest naar Griekenland, “Ton ik hoorde dat jullie naar Griekenland gaan om te fietsen, kan ik nog mee?” Natuurlijk daar hoefde we niet lang over na te denken, we gaan met 4. Nog aan aantal gegevens uitgewisseld over de route en hoogtemeters enzovoort. 8 mei zouden we vertrekken vanuit Eindhoven airport. Transavia besliste anders, door 2 vluchten bij elkaar te voegen kregen wij een extra vakantiedag, zomaar voor niks, op 7 mei werd de vertrekdag.
Zaterdag 7 mei. Volgens afspraak kwam Harrie en zijn dochter hierlangs en reden we samen naar Eindhoven, dan kon ik Harrie helpen daar waar nodig. Henk en Geert waren al in de vertrekhal. Het inchecken, door de beveiliging, het liep allemaal gesmeerd. Toch moest Harrie zijn handbagage openen omdat er een verdacht poeder te zien was op de scan. Maar gelukkig geen drugs of andere zaken alleen sportdrankpoeder. De vlucht verliep volgens plan en tegen 18. 40 uur wachten we op de shuttle van Avra hotel in Rafina. Ik ben al vaker hier geweest en nooit een probleem ondervonden met de shuttle wat betreft het meenemen van fietsen al dan niet in een tas of doos. Deze keer is het echter anders, de chauffeur is niet van plan om ons mee te nemen. Ik probeer het nog met € 10 als fooi maar hij is niet te vermurwen. Het mag niet is tegen de regels! O.k. dan maar een taxi uiteindelijk worden we door een taxi busje afgezet in Rafina bij hotel Avra en zijn we € 100 lichter. De receptionist kijkt bedenkelijk naar onze bagage, als ik vraag of ze de doos willen bewaren tot wij terug zijn op 19 mei kijkt hij bedenkelijk. Dit kan zomaar niet zegt hij daar moet voor betaald worden. Na enig contact via de telefoon vraagt hij € 40 voor de opslag. Ik spreek daar schande van dit toch geen vorm van meedenken en klantvriendelijkheid. Maar er vat niets op, ik reageer niet meer en we plaatsen de bagage in het bagageruim. Eerst maar eens wat opknappen en eten. Schuin tegenover het hotel is een plein met verschillende restaurantjes, daar lopen we naar toe. Het eten smaakt voortreffelijk, salade vooraf, moussaka voor Harrie, Geert en Henk, ik neem mosgarikokinosto, draadjesvlees met rijst in een tomatensaus. Een kilo witte wijn voor Henk en mij en een ½ kilo rode voor Harrie en een Alfa bier voor Geert. Het is gezellig aan tafel ondanks de problemen die we al hebben moeten trotseren. Tegen half 12 zoeken we ons bed op.
Zondag 8 mei. Rafina/Chalkida 97 km 1272 h.m..
Na een prima ontbijt zetten we de fietsen in elkaar voor het hotel op een grasveldje kunnen we in alle rust ons vervoermiddel voor de komende dagen de aandacht geven die het verdient. Rond de klok van 09.30 uur vertrekken we richting Chalkida. De receptioniste van hotel Avra maakt nog een groepsfoto en weg zijn we. De routes staan in principe op GPS, zoeken is er niet bij. Tot aan Marathon is het vrij vlak en dan klimmen we naar Gramatiko. Daar drinken we koffie en dan verder naar het noorden. De weg blijft klimmen tot Kapandriti daarna gaat het steeds op en af. De wegen zijn relatief rustig en de bermen zijn bezaaid met alles wat maar wil bloeien.
Tegen 16.30 uur arriveren we in Chalkida, de hoofdstad van Evia. De stad ligt aan bij de zijde van de golf van Evia. We hebben niets vastgelegd maar ik heb hier al vaker geslapen dus dat hotelletje zoeken we op. Het voldoet prima recht tegenover is een bakkertje waar we in de ochtend ons ontbijt kunnen inslaan. Als de fietsen achter slot en grendel staan en wij zijn opgeknapt gaan we eerst maar eens lekker eten. We eten heerlijk Grieks in een visrestaurant. We nemen er de tijd voor en voor we het weten is het al redelijk laat. Harrie en Geert gaan terug naar het hotel Henk en ik nemen nog een afzakkertje en kletsen nog een uurtje vol.
Maandag 9 mei, Chalkida/Ithea 139 km 1608 h.m. Ik word er op uitgestuurd om een ontbijt bij elkaar te scharrelen, de wensen ken ik wel ongeveer. Het bakkertje tegenover ons hotel brengt uitkomst. Het is prima ze hebben zelfs koffie. Tijdens het ontbijt nemen we de route van vandaag door. Of 100 km tot Arachov of door tot Ithea voor 144 km k m. We besluiten onderweg de beslissing te nemen kijken dan hoe de benen zijn en of we nog zin hebben. De GPS is onze rooie draad maar niet altijd beslissend. Soms wijken we af omdat het korter of gemakkelijker is en soms weet iemand het beter, dat kan ook. We volgen de kust richting Anthidona, steeds licht op en af. Even voorbij Skroponen gaan we de oversteek maken naar de andere kant. We kijken tegen een steile berg aan, het asfalt is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor steenslag. Hoe komen we hier tegenop? Geert laat zien hoe het moet en begint aan de klim, aarzelend volgen wij. Geert is al snel uit het zicht verdwenen wij houden elkaar nog steeds in het vizier. Maar het onvermijdelijke volgt al snel we moeten lopen. Gelukkig alle drie, geen probleem, we hebben alle tijd. Soms is het wat minder steil en is het pad wat beter dan kunnen we weer een paar honderden meters fietsen. Plots is Harrie van zijn fiets geduikeld en zit aan de kant van het pad. Geert kijkt met de verpleegogen van Jolanda, vrouw van Geert zij is verpleegkundige, en tovert allerlei verband, pleisters, schoonmaak doekjes en natuurlijk Dettol tevoorschijn. Als een volleert arts verzorgt hij Harrie, die erg dankbaar is en voldoende vertrouwen heeft in de kundigheid van Geert. Zo we kunnen weer verder en naderen de top, een dragline probeert wat orde te scheppen en de stenen net een fractie beter neer te leggen. Wij zwaaien even naar de machinist en beginnen uiterst voorzichtig aan de ongeplaveide afdaling. Als we het durven kijken we even op en zien dat we naar een prachtige vallei aan het afdalen zijn. Beneden bij Agios Ioanis zitten we weer op het asfalt. Het is hier zo vlak als een biljart laken en het rafelige asfalt is omzoomt met miljoenen bloedrode klaprozen, werkelijk een prachtig gezicht. We krijgen honger gelukkig is een volgend dorp niet ver meer Kastro een boerendorp midden in een prachtige vallei. De lunch is erg simpel Cola, droog brood maar als klap op de vuurpijl een heerlijke omelet met eieren van de plaatselijke kippenboer. Dit laten we ons smaken we slaan nog wat water in en dan op weer op weg. Vanaf hier volgen we de hoofdweg we hebben even geen vertrouwen meer in de GPS. Op naar Livadia 35 km met Geert als leidsman, en een beetje wind in de rug gaat het goed vooruit. De weg is rustig een enkele auto af en toe en nog steeds zijn de bermen bezaait met bloemen en kruiden. Bij een pompstation in Livadia drinken we een colaatje en maken een praatje met de beheerster. Waar komen we vandaan, wat doen we in het dagelijkse leven, hoe oud zijn we enzovoort. Leuk, ik kom er achter dat er toch wat is blijven hangen wat betreft de Griekse taal. Hier besluiten we ook om Arachov rechts te laten liggen en naar Ithea te gaan voor 2 nachten. Even buiten Livadia begint de klim naar Desfina, het klimt met enkele procenten en nergens komen we in moeilijkheden. Een afdaling met prachtig zicht op de golf van Korinthos brengt ons in Ithea. Hotel Galini heeft prima kamers en vandaag slaap ik met Henk, Harrie en Geert delen ook een kamer. Ithea ligt erg mooi aan het water en is de poort naar Delphi. Maar daar over morgen meer. We eten een vleesspies van kip een mooie salade en besprenkelen het met één kilo Retsina, miso is 1/2 kilo Kokino voor Harrie en Geert maakt zijn eigen Radler, bier met Sprite. Het is erg gezellig, ondanks de vermoeidheid kletsen we honderd uit. Nog een korte wandeling en dan in de lobby van ons hotel, kijken we naar een instructie filmpje van Pim. “Kijk of luister goed, ik zal het nog een keertje uitleggen” we kijken allemaal goed onze oren zijn gespitst maar we weten na het filmpje evenveel als daarvoor. De bedoeling is om op Geert zijn Garmin de routes van alle dagen te zetten, het blijft bij proberen. Ook de computor in de receptie van ons hotel kan ons niet verder helpen, o.k. we berusten.
Dinsdag 10 mei, Ithea/Delphi 40 km v.v. Het ontbijt is weer op een bijzonder plekje, op het dakterras met prachtig uitzicht over zee. Hier word je rustig van meer moet het niet zijn. Maar goed we hebben plannen voor vandaag, we willen naar het orakel van Delphi. 20 km de bergen in de route is heel mooi en zeker niet zwaar. De eerste km gaan door eeuwenoude olijfboomgaarden. Prachtige bomen met grillige vormen, oktober is de oogstmaand de olijven worden met stokken van de boom geslagen. Daarna begint het te klimmen en hoe hoger je komt hoe mooier het uitzicht wordt. Halfweg laten we een groepsfoto maken, met op de achtergrond Ithea. Delphi zelf is een klein dorp met veel horeca en hotels. Hier drinken we eerst wat en dan op naar het orakel. We kunnen de fietsen achterlaten aan de poort, trekken een paar makkelijke schoenen aan, dat is wel nodig. De entree voor 65 plus is de helft, we moesten wel even onze i.d. laten zien. Het orakel ligt op verschillende niveaus verbonden met trappen. Het uitzicht is fenomenaal ook strategisch was deze plek uiterst belangrijk. Van heinde en ver kwamen de mensen hiernaar toe voor (goede) raad. Priesters bedwelmd door uit de aarde opkomende gassen prevelde allerlei gebeden die vertaald werden door assistenten. Bovenop de berg is nog een stadion omzoomt met tribunes, helaas heb ik me dit laten vertellen door mijn maatjes, zelf was ik te moe om nog hoger te gaan. Als sluitstuk bezoeken we het museum, veel beelden in marmer en gereedschap gemaakt van brons, indrukwekkend. Voor we terug gaan lunchen we nog even op een mooie plek in het dorp. Dan suizen we naar beneden, heerlijk laat de fiets maar lopen, dat is genieten. We eten die avond bij Skala restaurant, tip van de hotel eigenaar, prima en zoals altijd, eerst een salade dan kijken we wat we verder nog lusten. Het is weer een heerlijke avond die we afsluiten met een lekker ijsje. Het was weer een prachtige dag wat zijn we toch een geluksvogels dat we dit nog kunnen.
Woensdag 11 mei Delphi/Nafpaktos/Egio 135 km 1314 h.m. Het oorspronkelijke plan was om met de veerboot bij Agios Nicolaos over te steken naar Egio maar helaas is die veerboot uit de vaart. Dus fietsen we door tot Nafpaktos en Antirio vandaar steken we over via een brug naar Rio. We fietsen aan de noordkant van de golf van Korinthos 100 km tot aan de brug. De laatste 25 km zijn eerder saai en best wel druk, maar goed even doorbijten. De brug is een mooi stukje architectuur, van ver zie je hem al liggen te schitteren in de zon. We moeten even zoeken, er is niet speciaal aan fietsers gedacht. Een Zweedse jongen komt terug fietsen hij weet het ook niet, hij gaat zijn tante opzoeken in Athene. Maar Harrie ziet een gaatje en via de voetgangers oversteek komen wij aan de andere kant. Daar lunchen we eerst en dan nog 35 km naar Egio. Het is best druk en zeker niet het mooiste deel van de route. In Egio vragen we naar een hotel, veel zijn er hier niet maar uiteindelijk is er een, zelfs op de route. Het is erg simpel maar goed voor één nacht moet het kunnen. We eten aan het strand, een taxi brengt er ons naar toe. Wat het was weet in niet maar de avond ging uit als een nachtkaars. Vermoeidheid ??
Donderdag 12 mei Egio/Loutraki 101 km nauwelijks hm. Vrijwel vlak fietsen we eerst naar Diakofto, daar bezoeken we het treinstation, een treintje met speciaal spoor, tandrad, gaat hier de bergen in naar Kalavrita dit dorp ligt op ongeveer 750 meter boven zeespiegel. Het spoor bestaat sinds 1889 en is een toeristische trekpleister. Veel indruk maakt het niet op mijn maatjes maar o.k. het zij ze vergeven. We moeten verder richting Loutraki, Geert op kop Henk in zijn wiel dan Harrie en ik. Na 2 uurtjes fietsen koffie met gebak. We zitten nauwelijks of Geert vliegt op, wat is dat voor een auto. Hij gaat kijken bij een zojuist aankomend vehikel uit de jaren ??? het blijkt een Sunbeam te zijn, oorspronkelijk Brits maar deze is gebouwd in Australië. Toch bijzonder. Even voor het kanaal van Korinthos gebruiken we de lunch vanuit de Lidl. Heerlijk yoghurt een broodje, genieten van het moment. Het kanaal van Korinthos is vanuit hier niet zo indrukwekkend, maar…. de brug zakt bij het passeren van een boot in het water en is dan spiegelglad en dan liggen de planken ook nog wat uit elkaar, oppassen dus. Maar historisch gezien is het natuurlijk wel een wereldwonder. We zoeken een hotel in Loutraki ergens voorbij het centrum, Petit Palace , het is hier rustig en de fietsen kunnen achter slot en grendel. Voor het avondeten brengt een tip ons bij Philippas restaurant. Heerlijk genieten van Griekse gerechten. Overgoten met plaatselijk wijn. Tegenover zit een groepje mannen die eten of hun leven er vanaf hangt ze bestellen en bestellen maar ongelooflijk waar laten ze het toch? Wij lopen terug langs de boulevard en scoren nog een ijsje onderweg. Thuis weer lekker naar bed ik slaap bij Harrie en Geer bij Henk.
Vrijdag 13 mei Loutraki rondrit. 33 km. We ontbijten met corona restricties, we wijzen aan en 2 dames scheppen op. Ze zijn heel vriendelijk en niets is ze teveel. Vandaag geen vaste plannen, ik wil graag een resort bezoeken voor mensen met een beperking, maar als dat niet lukt ook goed. We beginnen met een stevige klim van 5 km daarna dalen we af en komen uit bij een binnenmeertje. Onder een boom genieten we van het uitzicht en een drankje. Het resort s niet ver meer weg dus we gaan even polshoogte nemen. Vanuit het meertje is er meteen een steil klimmetje enkele gaan lopen, maakt niet uit. Het resort valt tegen, ver weg van de bewoonde wereld te weinig privacy en een beetje vergane glorie. Tilliften en hoog laag bedden zijn wel voorhanden. Ze hebben ook een shuttle dienst met rolstoelbusjes naar de luchthaven in Athene. We worden door 2 dames heel vriendelijk ontvangen en ik krijg een rondleiding. Afijn echt onder de indruk ben ik niet. We gaan weer terug naar Loutraki en Henk en Geert gaan voor een middagdutje, Harrie en ik wandelen nog even door het stadje en eten nog een lekker ijsje. We eten weer bij Philippas en weer uitzonderlijk lekker. Voor we het weten is het alweer bedtijd morgen wacht een stevige dag.
Zaterdag 14 mei, Loutraki/Skala orofou/Eretria 125 km 1144 hm. Omstreeks 09.00 uur zitten we weer op de fiets eerst maar eens naar de monding van het Kanaal van Korinthos. Het kanaal is een behoorlijke toeristische trekpleister als je wil kun je er ook nog Bungy Jumpen. Hier is het kanaal spectaculair met steile wanden tot 40 meter hoog, het uitgraven moet een heel karwei zijn geweest. Een openbaar toilet helpt ons overtollige vracht te lozen en dan weer verder richting Elefsina. Het eerste deel is mooi en rustig, naar rechts kijkend over het water zie je het eiland Salamina liggen. Bij Megora wordt het steeds drukker op de weg, we rijden door een aaneengesloten industriegebied. Bij Ano Losia lunchen we, de Lidl zorgt weer voor ons. We worden aangesproken door een man van middelbare leeftijd hij fietst ook met een groep. Op zondag maken ze 60 tot 80 km. Vol bewondering kijkt hij naar onze fietsen, Gravel bikes zijn hier nog een uitzondering. Als ons buikje weer gevuld is zoeken we de route weer op, langzaam gaan we weer klimmen en wordt het ook minder druk. Sterker nog het wordt mooi, bijzonder mooi, ondanks de vele bosbranden die hier hebben gewoed is de natuur een plaatje. Ontelbaar veel bloemen steken hun kopje op onder de verbrande bomen, een pallet aan kleuren waar Vincent jaloers op zou zijn. We klimmen naar 600 meter en uiteindelijk dalen we weer naar zeeniveau. Deze laatste 30 km waren ongelooflijk mooi. Als we de laatste honderden meters afdalen zie ik de veerboot al aan komen vanuit Eretria. Ik vergeet even de GPS en rijdt de korstte route naar de haven. Achter me hoor ik nog roepen, we rijden verkeerd, maar daar denk ik anders over. De kaartjes voor de boot kosten € 4 per stuk, het openbaar vervoer in Griekenland wordt zwaar gesubsidieerd. Knus bij elkaar beleven we de overtocht en zien zo Evia steeds dichterbij komen. Eretria daar meren we aan en gaan meteen door naar hotel Sun Rice. De meeste van ons hebben hier al eens geslapen, het voldoet prima aan onze eisen. De fietsen mogen mee op de kamer en als we er weer toonbaar uitzien gaan we op zoek naar een goed restaurant. We kiezen voor een visrestaurant in de haven, het eten is prima, Gavros, kleine gebakken visjes met patates en spaghetti met garnalen, ook niet verkeerd. De wijn vloeit weer als vanouds en we genieten van elkaar gezelschap. Fijn als alles zo harmonieus verloopt en er nauwelijks sprake is van onenigheid. De avond is al ver gevorderd als we ons bed opzoeken.
Zondag 15 mei Eretria/ Kimi Paralia. 68 km 1268 hm. Eerst maar eens ontbijten, allemaal achter Geert aan die fietst zo naar een bakkertje in een zijstraat daar zoeken we uit wat we willen en eten dat gezellig samen op. Koffie, chocomel een broodje of iets met spinazie en kaas het kan allemaal. Onderweg scoren we nog wel een banaan en koffie. Het eerste deel van de route tot aan Alveri is heel mooi, we fietsen met het water aan de rechtse kant en het is een draaien en keren van jewelste. In kleine baaitjes liggen vaak viskwekerijen. Soms moet je een heuveltje op en zijn er de vergezichten. Vanaf Aliveri snijden we een landtong door richting Lepoura. Even voorbij dit dorp drinken we koffie en scoren een banaan. De dorpjes zijn klein en er is niet veel te doen. De terrasjes worden bevolkt door de ouden van dagen die een koffie drinken en wachten tot er iets staat te gebeuren, wat zelden het geval is. Tot vandaag dan vier N.L. op de fiets met bagage naar het einde van de wereld, want zo zien ze Kimi hier, het ligt in een uithoek en is in principe met kranten dicht geplakt. Maar wij gaan ernaartoe, ook uit nostalgische bewegingen. Kennissen van mij hebben daar gewoond en ik ben daar vaak geweest met mijn fietsmaatje, Arie. Kimi Paralia is een klein vissersdorp, en de laatste tijd weten de toeristen ook wel te vinden. Er zijn vier hotels van luxe tot simpel. Ons hotel, middenklasse, staat tegenover het huis waar onze kennissen hebben gewoond. We moeten nog wel een stevig klimmetje overwinnen, 15 a 16 procent en dat met bagage gelukkig maar 250 meter lang. Boven staat de eigenaar van het hotel ons al op te wachten, hij denkt dat we verkeerd zijn maar als ik uitleg over hoe en wat zijn we erg welkom. We blijven hier ook weer 2 nachten. Wat later op de middag maken we nog een wandeling langs de kust, je hebt hier rotsformaties die door grote druk vanuit het binnenste van de aarde omhoog zijn gestuwd, heel bijzonder. We eten in een van de vele restaurantjes typisch Grieks en zoals altijd is het weer erg gezellig.
Maandag 16 mei rondrit achterland Kimi. Vanuit het raam van onze kamer zie ik langzaam de zon boven de horizon op komen. Hij zet het zeewater in een prachtige zilveren gloed. De veerboot komt aan vanuit Skiros, die is al heel vroeg vertrokken. We gaan vandaag een stukje fietsen over een van de mooiste kusten van Kimi. Via een omhoog meanderend weggetje bereiken we Kimi Pano, boven Kimi zeg maar. Het achterland is mooi de wegen zijn prima maar ook behoorlijk steil. Henk en ik besluiten om niet verder te gaan en wachten op een mooi punt. Harrie en Geert gaan tot aan de top en komen dan terug genoeg voor vandaag. Rest alleen nog een mooie afdaling. In het boven dorp drinken we koffie op een terras zittend tussen de Grieken. De lunch gebruiken we in Platana, daar zit een prima bakker die ons verwend met allerlei lekkere dingen. Deze dag vliegt weer voorbij en voor we er erg in hebben liggen we alweer in ons bed.
Dinsdag 17 mei Kimi Paralia/Marmari 94 km 1071 h.m. De kustweg is afgesloten, we kunnen er echt niet door. De omleiding is niet voor de poes een stevige klim die enkele km aanhoudt tot aan het dorp Kourouni. Zoals steeds is Geert eerst boven en maakt hij filmpjes van ons geploeter. Zo ook nu, alleen hij is in gezelschap van een Griek die Parijs/Brest al 2 maal gefietst heeft. Hij werkt hier als zelfstandig mecanicien. Met Harrie heeft hij meteen een klik, ja Parijs/Brest allebei weten ze wat daarvoor nodig is. Maar we moeten verder een mooie afdaling brengt ons weer op de route. In Lepoura, slaan we bananen in en drinken lekkere koffie. Eenmaal weer op weg gaat het steeds op en af, gelukkig laten ook de overal bloeiende bloemen ons niet in de steek. En zo naderen we het dorpje Stira. Daar lunchen we bij de plaatselijke bakker. Het is tevens het begin van de laatste klim van deze vakantie. Over een 5 a 6 tal km klimmen we naar een hoogte van ongeveer 450 meter en dan dalen we naar zee niveau, naar het dorp Marmari. Harrie is als eerste boven en zit aan het begin van de afdaling op ons te wachten. Samen dalen we af en hebben mooi zicht op het dorp men de haven. Vanuit hier vertrekt de veerboot naar Rafina, daar waar we op 8 mei begonnen aan onze fietsvakantie. Ik kom hier al jaren en heb prima ervaring met hotel Marmari Bay. Een fijn familiehotel waar klantvriendelijkheid en service bovenaan het lijstje staan. We krijgen een kamers met zicht op zee, we blijven hier ook 2 nachten. We eten in het dorp, restaurant tip van een van de zonen van de eigenaar. Het eten smaakt voortreffelijk, we hebben weer een heerlijk avond.
Woensdag 18 mei, rustdag even op en neer naar Karistos. Na een prima ontbijt in buffet vorm fietsen we rustig naar Karistos 15 km. Dit stadje ligt op de zuidelijkste punt van Evia en is een gezellige badplaats. Boven het dorp torent het Rode Kasteel, er zijn enkele hotels en veel terrassen waar het gezellig vertoeven is. Terug in Marmari gaan we genieten van de faciliteiten van ons hotel. Een fijn groot zwembad nodigt uit voor een duik. Geert is als eerste en ik de laatste die een duik neemt. Harrie en Henk genieten van hun fijn bed. Als we in de avond zitten te eten gaat mijn telefoon. Een stem aan de andere kant doet een vervelende mededeling, gezien de weersvoorspelling, harde wind gaan er morgen geen veerboten naar de andere kant gaan. Ze hebben mijn telefoonnummer omdat ik deze middag de tickets voor de oversteek al gekocht had. Wat nu? Eerst maar eens afeten. Maar rustig zitten we niet meer. Terug in het hotel zijn ze ook al op de hoogte. Ze nemen morgenvroeg contact op met de rederij, hun zoon, Nikos moet naar de luchthaven en dus ook naar de overkant.
Donderdag 19 mei.
Met de minibus via Chalkida naar Rafina.
Na het ontbijt zoeken we weer contact met de receptie, ze weten nog niets maar hebben regelmatig overleg met de reder van de veerboot. Rond 11.00uur eindelijk uitsluitsel, de veerboot gaat niet vandaag en we kunnen met Nikos, zoon van de hoteleigenaar meerijden richting airport/Rafina. Hij vertrekt tegen 13.00 uur, dat geeft ons nog even de gelegenheid om in het dorp nog een koffie te drinken. Nikos heeft het niet goed begrepen hij komt voorrijden met een stationwagen en daar moeten dan 4 fietsen plus bagage in. Vader overtuigd hem om de minibus te nemen. En zo gebeurt het en zijn we snel; op weg naar Chalkida/Rafina. Ergens in de namiddag arriveren we in de buurt van Rafina, we zwaaien Nikos uit en tuigen onze fietsen weer op. Een drukke weg brengt ons naar Rafina en in de haven, eerst maar eens wat eten en drinken en dan uitzoeken waar de bushalte is om naar de luchthaven te komen. Na wat heen en weer vragen komen we eindelijk bij de halte. Het ziet er niet uit als een bushalte maar volgens iedereen die we het gevraagd hebben is het toch echt zo. O.k. we zijn tevreden en zoeken ons hotel op waar aan het begin van onze vakantie ook geslapen hebben. De receptionist kijkt even naar onze reservering en verteld dan doodleuk dat we € 50 moeten afrekenen voor het bewaren op een daar niet voor geëigende plaats in het hotel. Hij is boos zonder toestemming hebben we de doos achtergelaten in de kelder van het hotel. Dat was en is verboden terrein voor de gasten van het hotel. De doos zit achter slot en grendel en met een afkoopsom van € 50 gaat het slot open. We zijn verbouwereerd en boos, maar niets helpt eerst betalen dan de doos. Betalen dan maar wel een rekening. Die krijgen we en natuurlijk ook de fietsdoos. Daarin zitten ook onze fietstassen dus uiteindelijk €12,50 per persoon het valt mee maar het is belachelijk natuurlijk. De fietsen gaan in de tassen en in de doos dit doen we weer op het grasveldje voor het hotel, dit is gratis, ha ha. We eten weer op het plein in hetzelfde restaurant. Het is weer prima de smaak van het echte Griekse eten is met niets te vergelijken. Morgen moeten we vroeg op dus zoeken we ons bed op voor de laatste nacht op Griekse bodem.
Vrijdag 20 mei 2022.
06.00 uur op ontbijten daar we niet zeker zijn van het tijdstip van vertrek van de bus 08.00uur of 08.30 uur zitten we veel te vroeg bij de halte. Maar goed beter te vroeg dan te laat. Spannend is het nog wel als een kleine minibus komt voorrijden, gaat hij ons wel meenemen? Ja hoor, hij maakt er geen probleem van. De achterzijde van de bus wordt ingenomen door de fietsen. Er zijn nog 8 zitplaatsen over. Onderweg moet hij nog mensen oppikken en de bus komt precies vol. Met 8 passagiers en de chauffeur arriveren we ruim op tijd op de luchthaven. De rest is al helemaal niet interessant meer dus hier sluiten we het verslag af.
Het was een leuke vakantie, prima sfeer en collegialiteit. Het was steeds gezellig speciaal tijdens het avondeten. De routes rond de golf van Korinthos waren afwisselend, een enkele keer te zwaar maar meestal goed te doen. Soms saai maar meestal was er voldoende afwisseling. De natuur is prachtig in Griekenland zeker in de maand mei. Ik kijk uit naar een nieuwe ervaring in Marokko.
Geert, bedankt voor het vele kopwerk en je positieve bijdrage aan de sfeer.
Henk, bedankt voor de rust die je uitstraalt en je positieve instelling.
Harrie, ongelooflijk wat doorzetter ben jij en dan altijd die lach op je gezicht, super, en natuurlijk bedankt voor het vertrouwen in ons.
Groetjes Ton.