Dromen zijn bedrog, toch? Of zijn dromen altijd een afspiegeling wat er zich in jouw brein afspeelt? Een afspiegeling van jouw denken en daardoor een stuk van jouw leven. Met daarin verpakt de (vaak onbewuste) wensen en verlangens, vervlochten met ervaringen uit je eigen verleden. Ik merk dat als ik al mijn dromen de revue laat passeren, ik mijn eigen leven voorbij zie komen. Zo worden mijn dromen een aaneenschakeling tot mijn levensverhaal, gestuurd door een onbewuste activiteit: de dromen!
 
 
11 juni 2020
 
Het attractiepark
 
We zijn met een groep in een attractiepark en met de begeleiders hebben we veel oog voor de cliënten die we begeleiden. Ik sta achter de rolstoel van Jan, een man met een beperking. Hij reageert erg enthousiast op de attracties, maar kan er door het fysieke deel van zijn beperking maar beperkt in deelnemen. Dan komen we aan bij een soort van spookslot. Ik zie aan zijn gezicht dat hij het spannend vindt, maar ook leuk. We staan in de rij te wachten tot we mee naar binnen kunnen, uiteindelijk staan we helemaal vooraan. Ik heb al gezien dat de eerst wachtende een knop aan mag raken, waarna de deuren opengaan. Het spreekt voor zich dat ik hem dat laat doen, als ik het hem met wat hulp even later laat doen heeft hij er enorm veel plezier in. Hij gaat zo op in dat plezier, dat we te laat reageren waardoor het maximaal aantal personen al is bereikt en de deuren weer dicht gaan. Maakt niets uit, over enkele minuten is er weer een ronde. Nu laat ik maar iemand anders de knop aanraken, maar als de deuren weer open gaan, zie ik dat we een trap af moeten. Dat gaat nooit lukken met zijn rolstoel. Mijn ogen zoeken naar iemand van de organisatie, maar het duurt even voor ik iemand gevonden heb. Ik wijs het meisje op het probleem dat ik tegenkom, er zal toch wel vaker iemand in een rolstoel hier zijn?
Ze wijst op een route voor rolstoelen, ik rijdt hem er direct heen. Maar in plaats van een hellingbaan is het en soort van glijbaan. Je moet allereerst ook nog onder een hekje door, ook dat gaat nooit lukken. En als het wel lukt is het levensgevaarlijk voor hem.
Intussen is er weer een ronde in de attractie gepasseerd en Jan begint zich te roeren. Hij snapt niet waarom we niet verder gaan. Door de commotie krijgen we steeds meer blikken op ons gericht, maar dat maakt mij niets uit. Ik wil graag een oplossing en wel zo snel mogelijk.
Het meisje bij de attractie weet er duidelijk geen raad mee. Ze geeft met gebaren aan dat ze de situatie begrijpt, maar ze kan de situatie niet veranderen. Terwijl de anderen van de groep al geruime tijd uit beeld zijn, draaien we maar om. Jan gebaart nog dat hij wel die kant uit wil en ik doe nog een poging om het hem uit te leggen maar ik denk niet dat hij het begrijpt. Zo eindigt ons gezellige dagje  in mineur.
 
Nb
In de periode dat ik in de zorg werkte, ging ik vaak mee naar attracties. Nu is dat alweer enkele jaren geleden, maar die momenten staan nog wel op mijn netvlies. Jan is een cliënt die ik pas het laatste jaar beter heb leren kennen. Ik was met hem nooit bij een attractiepark, maar hij genoot altijd wel enorm van mijn aanwezigheid, omdat hij wist dat hij mij altijd mee mocht helpen. Dat was het liefste wat hij deed!