Dromen zijn bedrog, toch? Of zijn dromen altijd een afspiegeling wat er zich in jouw brein afspeelt? Een afspiegeling van jouw denken en daardoor een stuk van jouw leven. Met daarin verpakt de (vaak onbewuste) wensen en verlangens, vervlochten met ervaringen uit je eigen verleden. Ik merk dat als ik al mijn dromen de revue laat passeren, ik mijn eigen leven voorbij zie komen. Zo worden mijn dromen een aaneenschakeling tot mijn levensverhaal, gestuurd door een onbewuste activiteit: de dromen!
 
 
13 juni 2020
 
Auto op de trein
 
We zitten aan tafel in een woongroep en gaan aanstonds een leuke activiteit doen. Dit weekend is het rooster maar moeilijk rond gekomen, zelfs Hans en Paul draaien samen de dienst op het basishuis. Ik ben nu op een andere groep en we besluiten als activiteit een stuk in mijn auto te gaan rijden. Er is behalve een of twee cliënten ook een ouder bij. We stappen in en beginnen met de rit. Het gaat rustig, maar ik moet goed opletten want he is erg heuvelachtig. Ik ken de weg hier goed want ik kom er vaak. Intussen overleg ik met de anderen, wat ze willen en vooral waar naar toe. Hoe lang willen ze autorijden? Ze geven aan dit nog wel een poosje te willen doen, daarom neem ik nu een andere route. Er komen meer bochten en het wordt goed opletten omdat de wegen ook smaller worden. Op een gegeven moment begint de weg steeds meer te stijgen, maar dan wordt het rustig om ons heen. De bochten zijn nu heel flauw en we houden steeds precies hetzelfde tempo. Ik kijk naar buiten, zijn we nu op een autotrein beland? Ik heb dan toch het moment gemist dat we daarop terecht kamen. Maar het is natuurlijk wel makkelijk want nu hoef ik enkel naar buiten te kijken en minder zelf op te letten. Ik heb wel het gevoel dat we stijgen en als ik naar buiten kijk zie ik sneeuw liggen. Hoever zijn we eigenlijk al weg? Nu begin ik me wel af te vragen: hoe gaan we nog ooit terug keren? Want elke meter dat we verder gaan, raken we verder verwijderd van het punt waar we ook weer naar terug moeten.
Ik zag eerder al een auto achter mij de rij verlaten en uiteindelijk vind het ook wel genoeg. We verlaten de autotrein weer en rijden op eigen kracht terug naar het vertrekpunt. Dat wordt wel een helse rit want de wegen zijn erg smal en vooral in het begin moeilijk te berijden.
Iedereen is weer blij als we veilig teruggekeerd zijn het was me wel een avontuur.
 
Nb
In de jaren dat ik op diverse woongroepen werkte verzorgden we zelf ook de activiteiten. Hans en Paul zijn eerdere collega’s. Paul werd eerder als ik hoofd van de voorziening, maar stopte op zijn 46-ste, Hans begon ooit als stagiaire en werd later coördinerende. Een rustige aardige man. Met beiden heb ik vaak leuke gesprekken gehad. Met de auto ben ik ooit eenmaal op een autotrein geweest, op weg naar Londen door de kanaaltunnel.