Prikken of stikken

Bergen op Zoom 1978.
Nu 42 jaar terug kwamen er elke 2 maanden zo’n 200 rekruten op bij de Kort Heijligers kazerne in Bergen op Zoom. Nog maar net weg van moeders rokken stonden de jonge dienstplichtigen, getooid in hun nog stijve militaire kostuum, op een rij. Zonder uitzondering met vlekken in hun hals en een wit gezicht: in de rij voor de stereoprik.
Wij als hospikken stonden aan de andere kant van de tafel al gereed, met voor ons een hele rij injectiespuitjes: voor elke rekruut twee.
Voor ons als hospikken was het altijd weer een uitdaging. Natuurlijk om alles goed te laten verlopen en om de prikken kundig te plaatsen. Maar ook om diegenen die onderuitging op tijd op te vangen. Want één ding was zeker, er gingen er altijd wel een aantal onderuit.
De belangrijkste oorzaak leek altijd de collectieve spanning te zijn. De jongemannen stonden dicht opeen in een rij en vaak moesten ze al een behoorlijke tijd wachten voor ze aan de beurt waren. Al van meters afstand zagen ze de gezichten van hun voorgangers vertrekken en hoe langer het duurde, hoe meer de spanning opliep.
We kunnen achteraf wel vaststellen dat degenen die het organiseerden (het leidinggevend kader van de kazerne) zich ook niet bijster inspanden om de spanning naar beneden te brengen. Men zag er toch een moment in dat je hier een stukje man kon worden en dat er eigenlijk geen plaats was voor watjes.
Maar 42 jaar later kan dit scenario opnieuw werkelijkheid worden. Niet voor de stereoprik aan militairen, maar wel voor de (dubbele) vaccinatie tegen corona.
Mede door de ervaring die ik met het vaccineren heb en ook nog doordat ik in de gelegenheid ben, heb ik me nu aangemeld om voor het vaccineren een bijdrage te leveren. Graag wil ik de handen ervoor uit de mouwen steken, het is nu aan de organisatoren (o.a. de GGD) om er ook gebruik van te maken.