Verhaalvertelling van Bernhard Bleumer
Van het zuidelijk front geen nieuws
Dit verhaal wordt live op Kempentv vertelt en is te horen ineen van de uitzendingen in mei 2020 (en daarna terug te zien op de website van Kempentv.nl)
mei 2020
Enige tijd terug zag ik een kopje van een oud krantenbericht uit de eerste wereldoorlog. Er waren die dag 5000 soldaten gesneuveld, maar toch luidde de kop: van het Westelijk front geen nieuws.
Ik verbaasde me erover hoe dat kan, want zoveel doden: dat moet toch wereldnieuws zijn?
Gisteren hoorde ik bij het zes uurjournaal dat er een goede dag was, er waren maar 75 doden door Corona. Is dit hetzelfde, of gaat het om heel iets anders? Ik probeer me er een voorstelling van te vormen, maar het lukt niet. Dat verlies van zoveel mensenlevens, echt niet normaal.Het is gek, maar op de een of andere manier vlakt dit soort informatie af.Het deed me denken aan een foto die ik vorig jaar zag, waarbij een jongetje naar een kudde schapen kijkt voor een oud boerderijtje. De foto was gemaakt op het Vooreind in Hulsel en het jongetje op de foto was inmiddels een oude opa geworden en stond zelf naast mij toen ik ernaar keek. Bernhard Bleumer, 85 jaar later. Hij vertelde me hoe hij nog precies wist hoe de wereld er toen, in 1934, uitzag. Er was toen nog maar één wereldoorlog geweest en auto’s reden er hier nog niet.k keek naar Bernhard en zag een man met veel creativiteit in zich. Van beroep werd hij stukadoor, maar dat had net zo goed professioneel muzikant kunnen zijn, want muziek bepaalde een groot deel van zijn leven.Hij speelde tal van instrumenten, waaronder jaren het kerkorgel, maar zijn mooiste instrument was toch echt de accordeon.Hij gaf het muzikale talent door aan zijn kinderen, die er nog wel eens een muzikale avond van maakten. Uiteraard met Bernhard in de mooiste bijrol die hij zich maar kon bedenken als de pater familias.Bernhard maakte muziek voor zichzelf, voor zijn gezin en voor vele anderen.Toen hij ouder werd en er een Kempisch seniorenorkest kwam, ging hij daarin meespelen. Weer later zag hij het Kempische accordeontreffen en ook daar sloot hij weer naadloos bij aan.Intussen was zijn werkzame leven voor een baas wel voorbij, maar in zijn vrije tijd bleef hij anderen vooruithelpen als er ergens een muurtje gestuukt moest worden. Tot zijn 80-ste kon hij daar tal van anderen mee vooruit helpen!
Samen met zijn vrouw kreeg hij zes kinderen en vele kleinkinderen. Ook de achterkleinkinderen heeft hij nog mee mogen maken. Hij verloor zijn lieve Marie enkele jaren terug, waarna hij Nel nog leerde kennen. Ze konden samen weer mooie dingen doen, maar bovenal veel muziek maken. Hij richtte, ver in de tachtig, weer een nieuw muziekgezelschap op. In de eerste plaats om gewoon gezellig muziek te maken, maar zeker ook om anderen daarmee te vermaken. Maar op het moment dat hij net zijn 90-ste verjaardag had gevierd, kreeg hij ook te maken met Corona. Het was een ziekte waar hij twee maanden terug het bestaan nog niet van kende. Het kwam in zijn leven als een sluipmoordenaar en het trof hem onverwacht. Gelukkig voor hem was zijn ziekbed kort en kozen twee van zijn kinderen om, ondanks alle risico’s voor henzelf, aan zijn zijde te blijven. Daardoor was hij niet alleen in het allerlaatste stukje van zijn leven.
De coronacrisis die ons dit jaar treft komt op veel plekken hard binnen, maar bij onze oudere medeburgers wel het aller hardst. Veel ouderen werden ziek terwijl nog niet eens getest werden of ze wel of niet corona hadden. Het is als staan in een file die niet genoemd wordt bij de filemeldingen. Overlijden aan Corona maar nog niet eens meegeteld worden in de statistieken de volgende dag.
Dat brengt me weer op de cijfers elke dag en de gewenning en vervlakking die daarmee gepaard gaat. Door deze crisis kunnen grootouders hun nieuwe kleinkinderen nog niet zien, kunnen we onze ouderen in de zorgcentra en de gehandicapte kinderen in de instellingen niet opzoeken en ondersteunen. Ik hoor daar sommige zorgwerkers zeggen: het is wel lekker rustig hier.’
Maar wat kopen we voor die rust, wat hebben we ervoor terug?
Ik verlang net als zoveel anderen, naar het einde van deze crisis. Dat de hekken weer opengaan en dat ook de ouderen hun vrijheid terugkrijgen. Ik wil ook weer op vakantie gaan en knuffelen met mijn kleinkinderen. Maar ik kan de beperkingen die mij opgelegd zijn, nog goed dragen als ik weer denk aan al die mensen waarvoor ik dat doe, de oudjes op de allereerste plaats.Als ik straks in de file sta hoop ik wel genoemd te worden bij de filemeldingen. Ik hoop nog lang niet dood te gaan en zeker niet aan corona, maar als het wel zo is wil ik wel in dat overzicht staan en ook dat er meer dan dertig man aan de koffietafel zitten.
De schapen aan het Vooreind en de Kruisdijk in Hulsel lopen er nog steeds, niet meer dezelfde natuurlijk. Onlangs vormde zich daar een haag van mensen, om Bernhard Bleumer de laatste eer te bewijzen. Stapvoets reed de auto met zijn lichaam over de paden die hij zo vaak bewandelde, langs de mensen die hem zo aan het hart gingen.
An het zuidelijk front geen verder nieuws.
