Diamant voor Toon en Sjan van Gils – Schilders

November 2021


Op 30 november is het 60 jaar geleden dat Toon van Gils en Sjan Schilders uit Diessen elkaar het ja-woord gaven. Destijds was er zes jaar verkering nodig om het feest te kunnen vieren, nu voorkomt een virus dat het feest ook echt gevierd kan worden. Maar als het aan Sjan en Toon ligt is het enkel uitstel, want wat in het vat zit verzuurd niet.
“Ik weet het nog precies, ik werkte bij de hoofdmeester in Middelbeers,” kijkt Sjan van Gils (85) terug. “Ik hoorde smoezen: dadelijk komt Toon van Gils op bezoek. Toon zat in het leger en ik keek er tegenop, maar toen ik hem in zijn ogen keek ontstond er meteen een klik en die is er altijd gebleven.”
Wie Toon en Sjan van Gils ziet, zegt Diessen en Diessenaren waren en bleven ze. Thuis waren ze buren, waardoor Toon nog steeds grapt ‘ik heb er geen fiets aan versleten.’
Na hun huwelijk in november 1961 woonden ze even in de Molenstraat in Diessen om daarna op de Tongerloseweg hun eigen nestje te bouwen. Hier bouwden ze een leven en ook een eigen gezin op. Het leven lachte hen toe met al snel twee dochters, Marij en Carolien en daarna een zoon Aldwin. Maar in 1969 sloeg het noodlot toe en kwam dochtertje Carolien bij een ongeval om het leven. Sindsdien dragen ze haar in hun hart mee, vergeten zullen ze haar nooit. De komst van zoon Roel maakte hun gezin daarna compleet.
Maar nu, met een mooi diamanten huwelijk voor de boeg, willen ze vooral naar de vrolijke kant van het leven kijken en vrolijkheid is er nog genoeg in hun leven.
“Ik wou eigenlijk wel boer worden, maar er waren er meer thuis die dat wilden,” blikt Toon (binnenkort wordt hij 90 jaar) terug. Ik kon daarna als schilder beginnen en dat was een aanvaardbaar alternatief, later werkte ik nog dertig jaar bij de NCB.”
Ook Sjan kende de nodige werkervaring en begon al direct na de lagere school met het werken in gezinnen. Bij hun woning aan de Tongerloseweg lag een grote tuin en daar was ook altijd voldoende werk. Toon kweekte er zijn eigen bloemen en Sjan zorgde dat het binnen spik en span was. Toon behield altijd tijd voor de sport zoals het voetbal en volleybal, de judoclub en comité Baarschot en nu kan hij nog steeds genieten van de jeu-de-boules.
En met Toon aan tafel gaat het verhaal ook snel weer terug naar een gedenkwaardige derby tussen EDN en RKDSV. De Diessense club wou hem niet in het eerste elftal opnemen, maar de buren in Haghorst wel. Met EDN speelde hij daarna om het kampioenschap, uitgerekend tegen DSV waar hij vertrokken was. “Dat feest kon nooit mooier zijn dan toen,” zegt hij met nog steeds een lach op zijn gezicht.
Als ze nu om zich heen kijken, zien ze een mooi gezin met hun kinderen, acht klein- en zelfs twee achterkleinkinderen. Toon gaat nu naar het voetbal van zijn kleinkinderen kijken die in hetzelfde elftal spelen als waar hij ooit zelf de gevreesde linksbuiten was.
Sjan houdt nog alle verjaardagen bij en kookt nog dagelijks hun eigen potje.
“Om het zestig jaar vol te houden was het natuurlijk geven en nemen,” zegt Toon wijselijk. “Maar dat koste ons nooit veel moeite.”
“We genieten nog van veel kleine dingen,” vervolgt Sjan. “Ik was bij het volksdansen en nu zijn we bij de Eenhoorn vaste klant bij diverse activiteiten zoals het koor en de Zonnebloem.
Toon ziet het grootste geheim om zestig jaar samen te blijven in bezig blijven en elkaar de ruimte geven. Ook al mist hij soms nog wel zijn bloemenkassen nu ze wat kleiner wonen, zolang hij zelf auto kan rijden is zijn wereld nog groot.
Voor hun feest hadden ze een huwelijksmis in gedachten met daarna een samenzijn in Hercules. Het uitstellen van de festiviteiten doen ze met pijn in het hart, maar ze weten dat ze nu niet het risico moeten nemen met het oog op Corona.
Met Toon en Sjan aan tafel is het nooit saai. Toon blijft met leuke herinneringen strooien, zoals die keer dat ze met de platte kar naar Hilvaria moesten om daar te voetballen, totdat het paard vertikte om verder te lopen: toen moesten ze alsnog te voet naar Hilvarenbeek.
Sjan denkt nog graag terug aan de tijd van vroeger, toen ze de andere zeven kinderen in het oorspronkelijke gezin op zag groeien en later drie van haar vier eigen kinderen groot zag worden. Zij is de familievrouw bij uitstek, maar het genieten van al die mooie dingen doen ze vooral samen en misschien ligt daar wel het grootste geheim.