Eeuweling uit Lage Mierde tijdelijk in Hilvarenbeek
Iedereen wil oud worden, maar To Hendrikx-Peijs kan er ook van genieten
Maart 2025
Met het naderen van haar verjaardag twijfelt To Hendrikx (geboren als Peijs) over de twee werelden om haar heen. Als ze vanuit haar stoel door het raam van de Clossenborch kijkt, ziet ze een grote poster van de Vrijthof met daarachter de Beekse toren. Maar als ze met haar gedachten terug gaat, gaat dat vooral naar Lage Mierde. Het buurtschap De Braakhoek waar ze in haar jeugd woonde, het Vloeieind waar ze later haar kinderen kreeg en de Kloosterstraat waar ze de mooiste tijd van haar leven had. Woensdag 19 mei krijgt ze aandacht van twee burgemeesters bij de onthulling van haar eeuw-bankje en dat staat aan het Vloeieind in Lage Mierde.
Haar haren nog steeds niet geheel grijs en de bril monter op haar neus. “Mijn zicht is wel slechter geworden en ik ben bang om opnieuw te vallen,” zegt ze over haar eigen situatie. Maar eenmaal met haar aan het buurten, weet ze alles uit haar leven zo terug te halen. Dan vertelt ze over haar jeugd toen ze nog samen met drie van haar zussen op een klein slaapkamertje lag. Vader werkte in de sigarenindustrie, maar thuis in Lage Mierde hadden ze ook kippen en twee koeien. To liep elke dag op haar klompen naar de school twee kilometer verder die door de nonnen gerund werd en op zondag liep het hele gezin in optocht naar de kerk. Alleen vader en moeder hadden een fiets die ze hiervoor ook gebruikten.
“We hadden twaalf kinderen, het dertiende stierf kort na de geboorte,” blikt ze terug. “Ik was de oudste en vanaf mijn dertiende moest ik elders in de kost om daar te gaan dienen. Het was hard werken, toch was het ook een mooie tijd. We kenden de buren en speelden met de meisjes van Dirkx tegenover ons op straat. Een straat (nu de Neterselsedijk) die toen nog slechts een karspoor was.
Maar toen ze ouder werd ging ze met haar zus en vriendinnen naar Netersel kermis en daar vroeg Jan Hendrikx haar of ze ook kon dansen. Toen ze terug naar huis liepen nam hij zijn fiets aan de hand en liep met hen mee. Ze voelde het vuur in haar gloeien en er ontstond iets moois. Zo mooi zelfs dat een eerste kindje zich aandiende terwijl ze nog niet getrouwd waren. Het was in 1944, oorlogstijd, en terwijl de bezetter nog toekeek werd het huis van de familie Peijs verbouwd voor een feestje. Twee maanden na de bevrijding werd hun eerste kindje geboren.
Inmiddels woonde ze met Jan en het groeiende gezin aan het Vloeieind in Lage Mierde. Uiteindelijk zouden er vijf kinderen komen en To leerde ze allen om mee aan te pakken. Ze dreef samen met Jan een frietkraam die elk weekend bij hen voor de deur opgestart werd. Alle kinderen pakten mee aan totdat ze verhuisden naar een nieuwbouw woning aan de Kloosterstraat. Hier zag ze haar kinderen uitvliegen en met tien kleinkinderen en zeventien achterkleinkinderen hebben die ook bepaald niet stilgezeten.
Maar ook al gingen haar kinderen het huis uit, ze was niet iemand om stil te blijven zitten. Ze kwam in het bestuur van de vrouwenbeweging KAV en organiseerde er tal van activiteiten. Daarnaast begon ze de kerk te poetsen en toen de pastoor het eens goed bekeek mocht ze ook bij hem in de pastorie aan de slag. Daarnaast hield ze nog het kerkhof mee bij. Het waren activiteiten waar ze tot op hoge leeftijd mee doorging.
In 1992 moest ze na 48 jaar huwelijk afscheid nemen van Jan. Het was een grote domper, maar ze bleef niet bij de pakken neerzitten. Dat deed ze ook niet toen ze vaarwel moest zeggen tegen haar eigen ouders en inmiddels ook de helft van haar broers en zussen. Als oudste in het gezin Peijs overleefde ze er al veel.
Toen haar huis te groot voor haar alleen werd kon ze in de Kloosterstraat in Lage Mierde blijven wonen: in een appartement nabij Lindenhof. Dat dit verzorgingshuis op de knip ging en dat de nieuwbouwplannen alsmaar niet opgestart worden, is een grote teleurstelling voor haar. “Ik heb nog steeds de hoop dat ik hier naar terug kan om zo weer in Lage Mierde te zijn,” zegt ze hoopvol.
Haar verjaardag 19 maart staat nu voor de honderdste keer op de kalender en speciaal hiervoor hebben de burgemeesters Evert Weijs (Hilvarenbeek) en Annemiek van de Ven (Lage Mierde) de handen ineen geslagen. Samen met de eeuweling gaan ze haar eeuwbankje onthullen om haar zo de eer te geven die ze verdient. Later die dag viert ze in De Ster in Lage Mierde haar eeuwfeestje. Die dag alleen met haar kinderen (achter)kleinkinderen en pas een week later is er een receptie voor alle anderen die haar nog willen feliciteren.
To Hendrikx haar geheim om honderd te worden? “Nooit stilzitten en zorgen dat je overal een beetje in bij blijft.”