Roos van der Staaij-Luyten honderd jaar

Januari 2021



Slechts weinigen weten in dit leven een hele eeuw vol te maken, maar de in Hooge Mierde geboren Roos van der Staaij-Luyten is dat gelukt. Meerdere eeuwelingen uit haar geboortedorp Hooge Mierde gingen haar al voor, maar nu zij haar honderdste verjaardag viert, mag voor haar ook de vlag uit.
Haar ogen kijken nog kwiek de wereld in en ze weet nog veel uit haar leven te vertellen. Ze werd geboren aan de Poppelsedijk in Hooge Mierde, als oudste dochter (een gezin met negen kinderen) van Stephanus Luyten en Adriana Verstijnen. Haar ouders waren daar de bewoners van de voormalige hoeve van Averbode, maar aan het begin van de oorlog werd onze woning in brand geschoten door de Duitsers, omdat ze op zoek waren naar Fransen.
Als Roos nu terugdenkt aan die tijd, dat ze als oudste in het gezin mee moest aanpakken, dan weet ze dat het credo van ‘hard werken’ daar begon.
Het begin van de oorlog is zonder de twijfel de meest roerige tijd in haar leven. Ze had kort daarvoor boerenknecht Piet van der Staaij ontmoet, maar hij moest onder de wapenen en werd daarna krijgsgevangen gemaakt. “Dat was een angstige tijd,” weet ze zich daarvan nog te herinneren.
Na zijn vrijlating wisten ze dat ze elkaar nooit meer kwijt wilden raken en in 1946 trouwden ze.
Na hun huwelijk verhuisden ze naar Middelbeers, waar ze hun eigen huisje vonden en hun vier kinderen kregen. Later verhuisde het gezin naar het Vloeieind in Lage Mierde en weer later naar de Kloosterstraat in datzelfde dorp.
Roos was nog tot op hoge leeftijd actief op maatschappelijk vlak en voor de kerk. Ze reed tot haar 95-ste in haar eigen autootje rond en puzzelt nog dagelijks op haar laptop. Nu, in 2021 is ze haar Piet al meer dan dertig jaar kwijt en van de negen kinderen uit het gezin waarin ze zelf opgroeide is alleen zijzelf en haar jongste broer nog over. Haar vier kinderen zorgden voor de nodige klein- en achterkleinkinderen en ze probeert nog van elke dag te genieten op de plek waar ze nu woont: huize Kempenland, een onderdeel van Zorg in Oktober in Bladel.
Ter gelegenheid van haar 100^ste verjaardag werd kort bij de plek waar ze nu woont een bankje geplaatst, het opschrift moet er deze week nog opgezet worden.
“Oud worden is niet moeilijk,”  zegt ze zelf over haar leeftijd. Een geheim daarvoor heeft ze niet, al klinkt ‘hard werken’ veel door in haar verhaal over haar leven. Dat hard werken mogen nu anderen doen, want zelf geniet ze van het leven, elke dag maar weer.