September 2024


Driek en cor Bel Briljanten paar
Oorlogservaringen als een rode draad door het leven

Op het moment dat de bevrijding na de oorlog herdacht wordt, komen bij de mensen die het zelf meemaakten de herinneringen weer boven. Zo ook bij Driek en Cor Bel die niet alleen terug kunnen kijken op hun ervaringen van toen, maar ook op 65 jaar huwelijk. In dat huwelijk lopen als een rode draad de herinneringen van Reusel tot in Hooge Mierde en weer terug.
,,Ik had haar al vaker gezien in een danstent, maar toen ik op retrait was zag ik haar opnieuw. Ik was op retrait omdat ik overwoog om het klooster in te gaan om zo aan het boerenleven te ontsnappen,” blikt Driek (91) terug. Voor de Hooge Mierdse Cor van Gisbergen (87) speelde de wens om maar geen boer te trouwen ook, maar toch bracht het lot hen bij elkaar en ook nog op een boerderij. Maar hun eerste ontmoeting was ook al bijna de laatste geweest.
“Die eerste keer dansten we zo lang, ik on maar geen afscheid nemen,” blikt Driek terug. Haar vader kwam haar met de fiets halen en hij bracht geen woord uit toen hij haar mee naar huis nam. Maar eenmaal thuis kreeg ze de wind van voren en zes weken huisarrest.

Driek wist niet goed wat te doen, maar besloot om er een week later gewoon heen te gaan. Daar bleek het huisarrest toch nog bespreekbaar en mochten ze samen gaan dansen. Het was het startsein voor een mooi leven samen. Hij nam zijn bruid van Hooge Mierde mee naar Reusel, waar ze tegen wil en dank de boerderij van zijn ouders voortzetten. Ze bouwden een klein gemengd bedrijfje uit tot een modern agrarisch bedrijf dat nu door hun zoon wordt voortgezet.
“Ik was thuis de oudste in een boerengezin en moest al van jongsaf mee aanpakken,” weet ook Cor nog.
In haar woonplaats Hooge Mierde had ze bij de bevrijding de vluchtelingenstroom vanuit Reusel gezien, zich nauwelijks realiserend wat er daar gebeurde. Dat wist Driek wel want hij zat er men zijn ouders en toen zeven broers en zussen middenin. “De Engelsen rukten op en de Duitsers vuurden vanuit Reusel terug,” weet hij nog. “Hierdoor vloog onze boerderij in brand en ging alles, ook het vee, verloren. We hadden enkel nog de kleding die we aanhadden en moesten hals over kop vluchten.”
Dat de twee later precies op die plek in een noodwoning kwamen te wonen, tekent hun pioniersgeest. Ze gingen nooit bij de pakken neerzitten, maar de ervaringen uit die oorlog en vooral de herinneringen daaraan op latere leeftijd, zitten bij Driek nog steeds hoog. Cor heeft het daarin wat makkelijker en vind het op zo’n moment geen probleem om Driek te laten vertellen en zelf te luisteren.
Ondanks al hun voorspoed ging het noodlot niet aan hun deur voorbij toen Driek eerst zijn jongste zus weg zag vallen en later nog hun schoonzoon door een ongeval. “Dat heeft vooral hem erg aangegrepen,” weet Cor nog en als het hierover gaat valt Driek even stil.
Cor had als oudste van acht kinderen thuis op de boerderij ook al aan moeten pakken waardoor verder leren er niet in zat. Ze ging dienen in een winkel en hielp de boeren als er een varken geslacht moest worden. Deze ervaringen kwamen haar later op de boerderij goed van pas. Driek was al van jongsaf gewend om de handen uit de mouwen te steken, waardoor er in zijn jeugd nauwelijks tijd was voor welke hobby dan ook. Dat heeft hij later wel ingehaald want met het aangespannen rijden en zingen in het kerkkoor kwam er ook plek voor de leuke dingen.
Samen wonen ze nog steeds zelfstandig en als ze binnenkort een nieuw appartement betrekken weten ze dat ze het alleen nog maar makkelijker krijgen. Bij die verhuizing kunnen ze lang niet alle spullen meenemen die hen nu omringen, maar wat wel meegaat zijn de herinneringen. De herinneringen aan oorlog en later de bevrijding, maar ook de herinneringen aan een mooi leven samen met vier kinderen, zeven kleinkinderen, waar zeer binnenkort nog een sterretje uit voortkomt, de voor hen vierde generatie!