Eeuweling maakt eigen kunstwerk in jubileumbankje
Bea Groothuis-Stappers viert haar 100-ste verjaardag

April 2023



Vindt je eigen leven leuk, interesseer je voor mensen en zoek regelmatig nieuwe dingen op. Kijk om je heen, verdiep je in andere talen en culturen en spreek je creativiteit aan.
Dit zijn in een notendop de tips die de Diessense Bea Groothuis-Stappers voor iedereen heeft om 100 jaar te worden. Haar is het al gelukt, op 19 maart vierde ze haar verjaardag en kreeg haar jubileumbankje een plek bij de pastorie van Diessen.
“Elke ochtend sta ik rond half zeven op, dat doe ik al bijna honderd jaar. Enkele keren per week ga ik naar de dienst van de parochie, maar soms ben ik te vroeg en sta ik in de regen bij een gesloten deur te wachten. Maar vanaf nu kan ik wachten op het bankje dat mijn eigen naam en mijn huidige leeftijd draagt.”
Als Bea Groothuis aan het woord is, kun je je nauwelijks voorstellen dat ze de honderd jaar al aangetikt heeft. Ze is nog mobiel, ook al heeft ze voor de veiligheid een rollator in huis. Ze houdt het nieuws nog bij en neemt haar omgeving goed in zich op. Haar afspraken plant ze nog zelf in haar agenda en ja, ze maakt nog steeds kunstwerkjes. Voor één keer licht ze een tip van de sluier op en geeft een inkijkje in haar leven, het leven van de afgelopen eeuw!
“Mijn wieg stond in Heerlen, waar ik geboren werd als tweede in een gezin met vijf kinderen. Vader werkte op het gemeentehuis, maar hij had een kleine fysieke beperking. Dat zorgde er voor dat hij ons altijd stimuleerde om veel te bewegen, dat heb ik dan ook mijn hele leven gedaan. Na de lagere school mocht ik naar de HBS en aan het begin van de oorlog ook nog studeren voor Maatschappelijk werk. Hier lag de basis voor mijn latere werk bij meerdere gemeentes op het sociale domein.”
Als Bea vertelt gaat dat geheel zonder haperingen in een tempo dat ze vooral zelf bepaalt. Ze vertelt dan ook over Amsterdammer Frans Groothuis die ze in Sittard leerde kennen.
“Het klikte goed tussen ons en samen bouwden we aan een gezin met opnieuw vijf kinderen. Frans vond het een uitdaging om vaak te verhuizen en ik ben hem altijd overal naar toe gevolgd. We gingen ook de grens over en woonden lang in België. In de vakanties gingen we ruim een maand naar Frankrijk waar ik vaak met de kinderen alleen was omdat manlief tussendoor nog ging werken. Dan nam ik enkele kilo’s klei mee om de kleintjes te vermaken, maar dat dit het begin zou worden van iets moois wist ik toen nog niet. We waren een hele zomer in het Noord-Franse dorpje Chatelle Chehery, Daar wou ik de plaatselijke misdienaar natekenen, maar ik had geen potlood. Toen maakte ik hem maar na van klei. De pastoor en later ook anderen zagen dit en ze waren vol lof over mijn creatie. Ik besloot er meer mee te doen en begon cursussen te volgen. Hierdoor kwam ik in contact met pastoors die in hun kerk vaak beelden op te knappen hadden. Ik kreeg steeds meer vragen, zoals ook van bedrijven om specifiek iets voor hen te maken. Later bekwaamde ik me ook nog in houtbewerking, maar uiteindelijk bleef dat allemaal hobby want zelf bleef ik steeds in de gemeentes werken waar we op dat moment woonden. Vanuit dat werk kwam ik ook in aanraking met tal van sociale bewegingen waar ik ook buiten werktijd mijn energie in kon leggen. Zo heb ik veel goede en sociale doelen kunnen ondersteunen.”
Maar wat Bea niet kon was de tijd stilzetten en te vroeg in haar leven moest ze afscheid nemen van haar man. Omdat toen de kinderen ook al uitgevlogen waren bleef ze alleen achter. Haar kinderen waren bezorgd en stimuleerden om te gaan wonen in de omgeving waar zij ook woonden. Omdat een van haar zoons in Haghorst woont kwam ze in Diessen terecht waar ze nu in een mooi appartementje woont.
“Ik heb erg leuke contacten hier en kan me omringen met de mensen en de spullen die me dierbaar zijn,” zegt ze.
Met het naderen van haar 100-ste verjaardag hield ze aanvankelijk alle festiviteiten af, maar haar kinderen stimuleerden om het toch niet ongemerkt voorbij te laten gaan. Ze hakten het grote eeuwfeest in drie kleinere partijtjes en uiteindelijk mocht ze samen met burgemeester Evert Weys de Brabantse vlag van het nieuwe eeuwbankje aftrekken. “Ja,” zegt ze met zachte stem. “Dat is en blijft een bijzonder moment. Toen daar ook nog een van mijn eigen beeldhouwwerkjes tevoorschijn kwam moest ik even zuchten.”
Bea Groothuis-Stappers, waar houdt het leven op? In Diessen is het ‘t mooiste voorbeeld: Als je maar lang genoeg gewoon blijft, word je vanzelf bijzonder!