‘Samen staan we sterk en is alles mogelijk’
Karin van de Kam gaat kilometers maken

April 2021


Je bent gezond en hebt alles wat je maar wil. Twee gezonde kinderen, leuke baan en vrienden om je heen. Maar dan besef je dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Ook in onze omgeving is soms sprake van verborgen armoede en net dit onderwerp wordt op dit moment breed onder de aandacht gebracht. Het gaf voor Karin van de Kam (43) uit Lage Mierde de doorslag: ze wil iets doen om anderen te helpen. Daarom stapt ze op 3 juni op de fiets om in zeven dagen tijd 700 kilometer te fietsen: naar Maastricht en daarna naar Noord-Nederland, globaal volgens de route van het Pieterpad. Als ze dan nog voldoende puf over heeft wil ze ook nog op de fiets terug en als het niet tegenzit heeft ze dan 1200 kilometer gefietst.
“Als ik soms verhalen hoor van kinderen die niet naar een kinderfeest gaan omdat ze geen geld hebben voor een klein cadeautje, dan grijpt me dat aan. Als je hoort over gezinnen die er nooit toe komen om iets leuks te ondernemen zoals een dagje uit, dan doet me dat pijn.”
Karin van de Kam groeide op in Eindhoven, maar dingen doen voor een ander zat er bij haar altijd al in. Van haar oma leerde ze de zin: ‘Wie goed doet, goed ontmoet,’ en ze merkt maar al te vaak dat dit waar is. Naast haar reguliere werk helpt ze anderen ook nog vooruit met coaching en healing (lagaiacoaching.nl).
Afgelopen winter sprong ze nog in de bres voor dorpsgenoten die tijdens de lange winteravonden de muren op zich af zagen komen. Ze bedacht een spel (zet een lichtje en een letter voor je raam/ tel de ramen en zoek de letters) in haar dorp Lage Mierde om de mensen tijdens de lockdown toch verbondenheid te geven. Het bracht mensen op de been en ze kreeg veel lieve reacties. Voor haar lichtjestocht zocht ze de ondersteuning van de Mierdse quiz, maar haar nieuwste activiteit onderneemt ze geheel alleen. Maar wat is alléén, want er zijn altijd ook andere organisaties die zich voor de minder bedeelden inzetten. Zoals de mensen van de voedselbank Bladel.
“In gesprek met de mensen van de voedselbank hoorde dat er ook in onze omgeving zeker 50 gezinnen zijn waar er problemen zijn door een gebrek aan financiën. Vaak weten anderen dit niet, het is niet iets waar men mee te koop loopt. Maar schrijnend is het wel, vooral als er kleine kinderen in het gezin zijn. Mijn handen jeuken al als ik daaraan denk en ik wil vooral iets doen om de hoogste nood te ledigen.
Voor haar fietstocht kan ze ondersteund worden met een crowdfundingsactie. De actie loopt al en de eerste donaties stromen al binnen. Naast direct geld kun je haar ook steunen door diensten aan te bieden. Die diensten worden dan via facebook geveild en de opbrengst wordt aan het totaal toegevoegd. Het uiteindelijke bedrag dat ze ophaalt wordt na de actie verdeeld over de gezinnen die in beeld zijn bij de voedselbank Bladel. Daar wordt het gegeven in de vorm van een verrassingsdag. “Als ik puur geld zou doneren zou het gebruikt worden om de gaten op te vullen. Ik wil vooral dat de mensen en dan vooral de kinderen, ervaren hoe mooi het leven nog kan zijn. Als ik mensen blij maak word ik zelf ook een stukje gelukkig. Toen ik er mijn kinderen van zeven en negen jaar over vertelde boden ze spontaan aan om vijf weken lang hun zakgeld opzij te leggen om mij daarmee te sponsoren. Dat alleen al vond ik hartverwarmend.
Op de top van de Pieterberg in Maastricht zal haar eigenlijke tocht aanvangen en via knooppunten gaat ze de route afleggen. Bij Nijmegen en Arnhem steekt ze de rivieren over en onderweg zoekt ze haar slaapplekken.

Karin van de Kam maakt 140 mensen blij met fietstocht

Uitgezwaaid door haar kinderen vertrok Karin van de Kam uit Lage Mierde onlangs voor een fietstocht van zuid naar Noord-Nederland en terug. Ze deed dat met een belangrijk doel in gedachten: 140 personen uit gezinnen die dat ontberen een onvergetelijke dag bezorgen. Ze fietste ruim 1200 kilometer, trof een enorme onweersbui en zag de zweetdruppeltjes plenzen toen het dertig graden was. Ze omzeilde tientallen omleidingsroutes en zelfs van mechanische pech bleef ze niet verstoken. Maar uiteindelijk kwam Lage Mierde weer in zicht en kon ze, de rugzak gevuld met veel positieve ervaringen de balans opmaken.
“Mijn doel was 4000 euro ophalen en het ziet er naar uit dat dit gaat lukken,” laat ze een dag na haar terugkomst weten. De wasmachine draait nog even een extra rondje, maar zelf is ze alweer topfit.
“Ik fietste zo’n 120 kilometer per dag, maar met alle wegonderbrekingen werden het er regelmatig meer. Ik had de route uitgestippeld met knooppunten, had een enorme vracht aan bagage bij toen ik vertrok, maar daar zat niet mijn helm bij want die was ik vergeten.”
Van haar vriendin in Maastricht waar de echte tocht begon, kon ze een andere helm lenen en zo ging ze op weg naar Tegelen, waar haar eerste pleisterplaats lag. Ze fietste door het land van Maas en Waal dat ze ook kenden van de Nijmeegse vierdaagse en zelfs de Zevenheuvelenweg was nu een peulenschil, waar dat bij de vierdaagse nog een loodzware opgave was. Problemen kwamen er pas toen ze diverse grote en kleinere rivieren over moest steken.
“Ik had de pech dat er vanwege corona veel pontjes nog niet in de vaart waren. Hierdoor moest ik regelmatig een flinke omweg maken. Maar uiteindelijk brak me dat nooit op. Ik merkte dat als je met een positieve mind onderweg bent en een duidelijk doel voor ogen hebt, het als vanzelf gaat. Natuurlijk had ik me door trainingen goed voorbereid, enkel het teveel aan bagage brak me al snel op. Gelukkig kon ik al bij de eerste overnachting mijn te warme kleding naar huis sturen.”
En zo ging haar tocht verder. Ze stak een kaarsje op bij de Lourdesgrot in Tienray, had een stop in Aerdt (Gelderland) en Hellendoorn (Overijsel) en kwam zo in het Drentse Grollo.
“Ik heb ongelofelijk genoten van de natuur en dan vooral de vogels die ik onderweg hoorde,” stelt ze vast. Ze sloot vriendschap met een kwikstaart en zag de ooievaars op het land. Vlakbij haar noordelijkste doel Pieterburen moest ze nog kilometers omrijden, maar niets verstoorde haar focus.
“Ik merkte dat er geen enkel probleem was wat ik niet op kon lossen. Zo klapte mijn hele pakkendrager van mijn fiets, maar ik vond een aardige mijnheer die het mee repareerde. Bij een pontje kon ik alleen met eigen handbediening naar de overkant en toen de mensen op een logeeradres in quarantaine zaten kon ik bij de buren terecht.
Op de terugweg dacht ze af en toe al vooruit aan de blije gezichten waar ze met haar tocht voor kan gaan zorgen. Ze zag af in de weerribben en de Flevopolder, reed dwars door Amsterdam en door het mooie groen bij de Loosdrechtse plassen. Ze ontdekte hoeveel mooie natuur Nederland heeft, maar ze merkte ook hoe belangstellend Nederlanders zijn als je er onderweg mee in gesprek gaat.
“Ik heb me ook nooit eenzaam gevoeld,” stelt ze tevreden vast. “In je eentje op de fiets denk je natuurlijk veel na: over de zin van het leven, over datgene wat je graag wil doen en bereiken.”
Weer terug in Lage Mierde waren haar bidons leeg, maar haar rugzak zat vol nieuwe ervaringen. De mooie gesprekken die ze onderweg had met mensen die ze toevallig tegenkwam, de reacties op de verhaaltjes die ze plaatste over haar tocht.
In samenwerking met de Voedselbank Bladel gaat ze nu zo snel mogelijk haar bijeengebrachte geld besteden. Van een gele supermarkt kreeg ze het nog voor elkaar om daarvoor de lunchpakketten gesponsord te krijgen en enkele acties lopen nog door. Diegenen die nog willen doneren kunnen dat doen op www.one2give.nl.