Wim Vissers’ fanatisme kent geen grenzen
In 1990 werd veldrijder Henk Baars in Spanje gekroond tot de allerbeste van de wereld, op het moment dat een van zijn grootste supporters daar niet bij was. Na veertien jaar kwam zijn fanatieke supportersschare nog één maal bij elkaar om herinneringen op te halen en om nog een keer ouderwets te feesten.
Neterselnaar Wim Vissers was destijds een van de eersten die Henk Baars wekelijks bij stond bij zijn wedstrijden. Vissers hoefde toen slechts één maal verstek te laten gaan: net bij die allerbelangrijke wedstrijd waarbij die dekselse Baars de regenboogtrui aantrok.
Vissers was dat jaar prins carnaval van de Buntstekers geworden en daarom achtergebleven in zijn eigen Netersel. ‘Het fanatisme kende geen grenzen; dat ik net die wedstrijd moest missen,,,, ik baal er nog van’.
Op 10 april van dit jaar zullen alle herinneringen nog een maal boven tafel komen bij een grootse reunie. In het middelpunt niet Wim Vissers: hij was het gewend om aan de zijlijn te staan en de bidons aan te geven. Henk Baars zal er wel zijn maar ook hij werd nooit de schijnwerpers gewoon. Behalve de leden van de toenmalige supportersclub zullen ook de topveldrijders uit die tijd van de partij zijn.
De supportersschare van een Kempische veldrijder baarde opzien door de omvang en het fanatisme; Baars maakte indruk met zijn bescheidenheid en om er te staan als het nodig was.
’Het was eind jaren zeventig en in Diessen was onder leiding van Toon Donkers een groepje veldrijders wekelijks aan het trainen. We deden sprintjes van 100 meter en telkens was er een klein manneke dat op dat korte stukje 20 meter voorsprong nam’.
Als Wim Vissers terug denkt aan die tijd dan beseft hij dat talent altijd wel boven komt drijven.
‘Natuurlijk viel ons dat op en het duurde niet lang of dat manneke, het ging natuurlijk om Henk Baars, deel ging nemen aan wedstrijden. Ook daar eindigde hij moeiteloos vooraan en zijn naam was snel gevestigd.’
De mannen waar Henk op zaterdag mee trainde volgden zijn prestaties nauwgezet. Toen de Diessenaar in zijn eerste jaar als amateur reserve werd voor het WK, beseften de supporters dat er net iets meer nodig was. Een aantal wielerliefhebbers, naast Wim Vissers mannen als Henk van Gestel, Mario en Ad van de Meijdenberg, Jan van Hoof en Maayke Bruurs besloten de wedstrijden te gaan volgen. Tijdens zijn eerste NK, Henk was inmiddels negentien jaar oud, regelde Jan van Hoof voor het eerst een bus naar de wedstrijdlocatie in Gieten: de eerste stop was Netersel waar Wim Vissers en zijn buurman Jan van Limpt instapten.
Succes
Het eerste NK was sportief voor Henk geen succes want hij won er niet. Voor zijn supporters, waar Henks vriendin Sjan zich inmiddels ook bij aangesloten had, steeg de beleving al snel naar ongekende hoogte. ‘Het was een feest vanaf het moment dat we in de bus stapten tot aan het einde van de wedstrijd,’ zo kijkt Wim Vissers terug. ‘Het was al snel duidelijk dat er geen enkele renner zoveel supporters meebracht. Toen we overal feestend rondtrokken hadden we snel een naam gevestigd’
Na de eerste successen werd er al snel een echte suopportersclub opgericht en de ledenteller stond na een week al op 160.
Het was de tijd van Hennie Stamsnijder, Reintje Groenendaal en later ook Adrie van der Poel. Grote namen maar terwijl alle anderen enkel verzorgers en familieleden bij hadden, kwam Diessenaar Henk Baars aanzetten met bussenvol supporters.
Top ver weg
Maar terwijl de stemming en de beleving onder zijn supporters naar ongekende hoogte steeg, bleven de prestaties van Henk iets achter. Bij alle wedstrijden zat hij steevast bij de top tien, soms met een podiumplek. De bovenste trede van het podium bleef echter vaak onbereikbaar.
Maar van Gieten tot Diegem en tot ver in Italië: overal waren de Baars-supporters bij de wedstrijden te vinden. Ook de sportverslaggevers konden al snel niet om de Bourgondische Brabanders heen: met regelmaat kwam een feestende massa op t.v. in beeld, gestoken in dezelfde jassen. ‘Zaten we op zondagavond sport op het Belgische net te kijken: kwam daar een polonaise in beeld na afloop van een super prestige wedstrijd. Voorop Henk Baars zelf, we hadden hem als de kerstman verkleedt,’ zo lacht Wim.
Vissers had er geen enkele moeite mee om het enthousiasme ook over te brengen op zijn omgeving : van zijn buurman tot zijn vrienden: iedereen raakte besmet met het virus dat veldrijden heet. ‘Kwamen we met drie bussen vol in Diegem aan: waren de toegangskaartjes op. Daar hadden ze niet op gerekend’.
Tegenslag
Maar niet alles zat de supporters mee. Ze hadden een keer de bussen van Jack de Kort al besproken voor het WK dat in Leeds plaats zou vinden: toen werd Henk slechts zesde op het NK en werd hij niet geselecteerd. De supporters gingen toch en al op de heenweg werd op de boot de alarmklok geluid: het bier was halverwege tussen Hoek van Holland en Harwich al op. Midden in de nacht op volle zee was het bal. Wim Vissers werd in een rolstoel rondgereden als imitator van Koos Alberts…… Op de wedstrijddag had hij een kegel in zijn hoofd van hier tot Engeland.
Voor pa en ma Baars, die er soms ook bij waren, werd op de boot een hut geregeld: alle anderen bleven in polonaise op de been. Alles ging goed tot Frans heuvelmans de reddingsboei in het water gooide….
1990
Henk Baars werd eind jaren tachtig een constant renner maar het bleef wachten op de echte doorbraak. Toen werd het januari en Henk reed een goed Nederlands kampioenschap waarbij hij op het podium kwam. Het Wereldkampioenschap werd enkele weken later in het Spaanse Gexto gehouden: een reis van zo’n 1600 km. De supporters maakten zich op voor een lange reis maar één stoel bleef er leeg in de bus.
‘Ik weet nog dat ik naar de live-uitzending op t.v. zat te kijken met mijn pak van prins carnaval al aan,’ ze vertelt Wim Vissers. ‘ Naast henk zaten Adrie van de Poel, Rein Groenendaal en Hennie Stamsnijder in de Nederlandse ploeg. Iedereen had verwacht dat het van der Poel zijn dag zou worden maar Henk dacht daar anders over. Op het moment dat hij in de voorlaatste ronde ontsnapte uit de kopgroep kreeg ik kippenvel; ik durfde bijna niet meer te kijken. Terwijl al de andere supporters hem slechts een keer per ronde langs zagen komen, zag ik elke beweging van hem. Na de laatste bocht werd duidelijk dat hij niet meer achterhaald zou worden. Henk huilde van geluk: en bij mij was het niet veel beter’
Diessen heeft hem
Netersel 2004. Net terug van het WK veldrijden in het Franse Ponchateau beseft Wim Vissers dat het een unieke tijd was. ‘Ja, we gaan nu nog steeds kijken naar de grotere wedstrijden, mijn buurman jan van Limpt en ik. De regionale renners die er meedoen maar echt top is het niet op dit moment. Het is niet te vergelijken met die tijd van weleer.’
Henk Baars beeindigde in 1995 zijn profcarrière en beleeft het fietsen sindsdien vooral als liefhebber. Vanuit zijn eigen zaak in Diessen blijft hij contact houden met de wielerwereld maar ook hij beseft dat het nooit meer die gekte zal zijn als toen hij in 1990 thuis kwam.
Het hele dorp was versierd. Henk werd op slag een held in zijn woonplaats en de slogan bij de komborden werd <I>Diessen heeft hem<I> .
Op 10 april zullen de foto’s nog een maal uit de oude doos worden getoverd. In de Diessense Eikelaar zal nog een maal de sfeer van toen hoogtij vieren. Oude filmbeelden, van bloopers tot successen en natuurlijk de Diessense harmonie: een muziekgezelschap dat maar wat graag van de partij was.
Zijn oud collega’s Reintje Groenendaal en Hennie Stamsnijder behoren tot de genodigden en niet te vergeten Roland Liboton waar zowel Henk als zijn supporters goede herinneringen aan over hielden.