maandag 5 maart
De maandag begon met fikse vertraging. Om 4.00 u uit bed met de bedoeling om iets voor 7.00 u op te stijgen. We kregen het bericht dat het slecht weer was in Hanoi en dat de vlucht uitgesteld is. Als ik dit schrijf is het 9.00 u en we hebben nog geen idee hoe laat we opstijgen. Het geeft wel tijd om nog wat te beschrijven.
nieuwe balsport. We zagen een team bezig in een soort van basketbalveld, er waren veel toeschouwers en een speaker. Er staat slechts één team in het veld en ze hebben een kleine bal, midden tussen tennis en voetbal. Ze moeten die bal in een hoog net zien te krijgen dat op 10 mtr midden boven het veld hangt. In een uur tijd moeten ze de bal er zo vaak mogelijk in krijgen. Koppend, schoppend, maar niet met de handen. Ze zijn erg vaardig maar 10 mtr is erg hoog. als het lukt klinkt er luid gejuich en komt het netje met de bal naar beneden om weer opnieuw te beginnen.
Koningsgezind De verering voor de koning kent hier echt geen grenzen. De 86- jaar oude vorst wordt aanbeden, overal hangen zijn levensgrote foto's. Wij reden met de taxi naar de luchthaven, ineens stond alles stil. Wat bleek? een van zijn 3 dochters had besloten dat ze met de auto weg ging. Daar werden enkele hele straten voor afgezet. De Thais stappen dan uit hun auto en ze buigen voor de prinses. Als ze weg is stappen ze weer in en rijden door.
Hoi An. Ze is 43 en singel. Woont aan de rand van de stad en voor Thaise begrippen moet ze een goed inkomen hebben. Ze loert op argeloze toeristen die met korte broek naar het paleis komen. Ineens staat ze voor hen en lepelt triomfantelijk haar aanbieding op: twee lange broeken en een rondleiding voor 500 bath. Zo'n 12 euro. Met haar grote zonnbril, pikzwarte kapsel en grote lacht kun je daar niet omheen, achteraf was de rondleiding het wel waard. Tussendoor geeft ze ook nog iets van zichzelf prijs. Ze vertelt over de overstroming vorig jaar. Het water kwam een meter hoog haar huisje binnen. Ze had een bootje kunnen regelen en leefde een week in de boot. Toen het water weg was was het een grote puinzooi. Op onze fietstocht zagen we daar overal nog de resten van. Na precies een uur ging Hoi An weer op zoek naar haar volgende prooi. Haar leven is vrij relaxt. Ze is officieel gids, ze heeft niet de verantwoording voor man of kinderen. Heeft enkel de argeloze toeristen die ze al van ver aan ziet komen.
Wereldreis. Je bent 35 jaar en Fransman en je IT bedrijf loopt niet zoals je wil. IN een jaar tijd kelderde de waarde van zijn onderneming voor de helft en hij besloot het te verkopen. Van de opbrengst wil hij 1,5 jr reizen. Hij heet Alain en zat met zijn bedrijfje in Parijs, eigenlijk komt hij van het Platteland. 'Thailand is echt te gek,' vertrouwd hij ons toe. Het enige probleem dat hij heeft is zijn vriendin. Ze is een poos met hem mee gereisd maar trok het niet meer en keerde terug. Hij hoopt dat ze hem nog een keer ergens achterna komt. Tot zo lang hoopt hij af en toe andere reizigers te ontmoeten met wie hij wat kan buurten. Dat buurten gaat in het Engels, wel met Frans accent van hem uit.. We eten samen een hapje. Wil heeft zijn rijst met cashewnoten snel weg. Bij mij zitten er reepjes tussen. Ik denk eerst dat het deegwaren zijn maar het lijkt later tocht iets van vlees te zijn. Niet aan denken, al die honden daar....
