November 2009

Een break van een dikke week en dan met zo weinig mogelijk verwachtingen. Dat en weinig meer was ons doel voor een tussendoortje in november. De week maakte het meer dan waar. Het werd een weekje bijtanken op Djerba met als leukste verrassing de opleving van het resort Djerba Les Dunes (met dank aan ‘de manager’). Maar ook met dank aan Didam.

 

Tussen pakweg tachtig Franse bejaarden streken we neer in de grijze massa maar al snel hadden we twee lichtpuntjes ontdekt. Het waren twee Dolly’s met de lieve namen Nicole en Joyce die daar het hele resort op sleeptouw namen.

We kwamen er al snel achter dat het hotel een slechte geschiedenis had, de bevindingen op internet wezen ons daar al op. Gewapend met niet al te veel hoop op luxe deden we onze intreding en tot onze verbazing stond er al op onze eerste dag een heel leger van vermaak meneren en mevrouwtjes ons op te wachten. De eerste dagen was het nog trekken aan een dooie kip, als je je opgaf voor het tafeltennistoernooi dan speelde je meteen de finale. Gaandeweg de week kwamen we er echter achter dat er meer leefde. De manager himself had de Dolly’s gedirigeerd tot zijn eigen buren in het complex en hij kwam zo’n tien keer per dag aan ons vragen of alles naar wens was. Toen we daar een keer op doorvroegen vertrouwde hij ons toe dat het resort tot voor kort inderdaad op sterven na dood was. Hij was aangetrokken om de zaak te reorganiseren en dat deed hij met stevige hand. Hij had er meteen het hele schoonmaakpersoneel uitgeflikkerd en had nu op elke twee uitvoerenden een controleur neergezet. Het animatieteam bestond uit 8 personen (1 op 10 toeristen) en er werd gewerkt met thema’s. Gaandeweg de week zagen we het enthousiasme groeien, voor de aquagym van Mido was het zwembad al bijna te klein en de mister Djerba verkiezing was natuurlijk het absolute hoogtepunt. (de foto’s hebben wij wijselijk daargelaten).

Nicol en Joyce hadden zich laten verleiden tot een tour door Zuid Tunesie nadat we samen al een keer het eiland Djerba verkend hadden. Sterkste troef van dit deel van Noord Afrika blijft de zee en de zon. Het resort op 100 meter van de zee heeft daar nu een troef bij: de manager.

We waren er persoonlijk getuige van dat de gehele directie er aanwezig was bij de jaarvergadering van het personeel. De manager vond het een goed idee als daar de aanwezige gasten bij mochten zijn. We waren er persoonlijk getuige van dat hij het personeel een dikke veer in de O stak, ze kregen zelfs een eenmalige bonus van 15 dinar (8 euro), daar gaan ze daar graag voor in de rij staan. Ook had hij ingevoerd dat er per afdeling een ‘best presterende’ verkozen werd, het leverde zichtbare spanning en veel applaus op.

De toespraak werd na elke zin gevolgd door applaus, helaas voor ons bleef Manuel, onze favoriete ober bij de ‘best’verkiezing met lege handen. Hij heette anders maar hij leek sprekend op Manuel uit Fawlty Towers (zie foto).

 

Toen we hoorden wat hij per week verdiende en hij er met 4 kindjes van rond moest komen hebben we op onze laatste dag hem er nog een weeksalaris bijgegeven. Ik heb nog nooit iemand zo gelukkig gezien maar ook nog nooit iemand zo onopvallend voor z’n collega’s het geld weg zien stoppen.

Nee dan de Dolly’s. al op de eerste dag waren ze het middelpunt van een gigantische soap. Hoe kan het ook anders met vier zo’n prachtige blauwe ogen.

Een zekere Ramsus presenteerde zich als leider van het animatieteam, wat hij later niet bleek te zijn. Hij eiste de meiden op en wilde niet dat ze ook op de koffie gingen bij de mensen van de keuken. Er ontstond een irritante onderhuidse strijd tussen twee groepen: de entertainers met Ramsus en alles wat in de keuken werkte. En dat waren er veel.

Op de derde dag dolf Ramsus zijn eigen graf. Met al zijn frivool gedoe had hij de bingo moeten organiseren maar ergens ging het mis en bracht hij ieder de kaarten en de inleg terug. Dat ging er niet in bij de Franse bejaarden, neem ze niet hun bingo af.

We waren persoonlijk getuige van het treffen van de manager en Ramsus. Het werd een nock out waar Mohammed Ali jaloers op was geweest. Hij kreeg het in niets mis te verstane bewoordingen te horen. Van de woorden verstonden we niets maar van de lichaamstaal alles. Ramsus wou nog naar binnen in de animatiezaal om afscheid van de anderen te nemen maar zelfs dat werd hem niet gegund: hij mocht rechtstreeks naar de hoofdingang voor een enkeltje naar huis. Weg werk, weg animatie en weg avontuurtje met Didam.

De manager bleef lachen, de volgende dag al was er Wally, een frivole danser. Hij slaagde erin samen met stagiaire Mike (sprak enkel Frans) in om de dames mee naar de disco te krijgen. Ze beheersten nog te weinig trucs om ze uit elkaar en in hun eigen appartement te drijven. Alles moet geleerd worden.

Er zijn nog verhalen genoeg over Tunesie, over het resort en het leven daar. Het leven daar gaat er nog even door ook als wij vertrekken. Mido moet het nu doen zonder het enthousiasme van de Hollanders, Eucalipta kreeg de twins niet op de foto (de enige aanwezige kids).

Afijn.

Terug naar Holland.

Back to Basic.

Deze week tussen de bedrijven door toch nog kans gezien om nieuwste boek ‘achteraf’ af te ronden. (zie bij boeken).Het boek komt eind december of in januari uit.

 

 

weer gewoon de groeten uit Hulsel

HW