Van oktober 2015 tot december 2019 vertelde ik maandelijks live een verhaal voor publiek in het Kempisch uurtje. Dat Kempisch uurtje, met daarin die verhalen, zijn digitaal terug te vinden op de website van kempen tv.
HW
Ton van der Sanden wilde leven voor de eeuwigheid
Mei 2017
Het leven is vergankelijk: dat weten we allemaal. Maar terwijl de een enkel naar de dag van morgen kijkt, heeft de ander zijn blik steeds verder gericht. Ton van der Sanden uit Bergeijk wilde altijd leven tot in de eeuwigheid en het lijkt hem nog te gaan lukken ook! Niet alleen verwacht hij binnenkort (juli 2017) de 100 jaar vol te maken: doordat hij nog vrijwel elke dag met zijn werk als architect bezig is, was er van echt pensioen nooit sprake. Nu heeft hij het einddoel op 104 jaar gesteld. Maar of dat om het einde van zijn leven of om het echt met pensioen gaan betreft, blijft nog in het midden.
Zijn bril op het puntje op zijn neus en zijn blik beurtelings naar de krant voor hem op tafel en naar de weg waar hij het voorbijgaand verkeer volgt. Zittend in de erker van zijn seniorenwoning aan de Bucht in Bergeijk ontgaat hem weinig.
‘Dit huis heb ik op mijn 72-ste nog getekend,’ legt hij uit. ‘Hier wilde ik graag oud worden, maar dan wel op een manier dat ik de wereld goed kon blijven volgen. Ik wilde een erker bij mijn woning omdat ik van daaruit de wereld om mij heen goed kan volgen.’
Maar zo verknocht als Ton aan Bergeijk raakte, het kan niet verhullen dat zijn roods elders in Brabant liggen: in de buurt van Breda. Hij groeide er op in een gezin van elf kinderen, zelf was hij de vierde in de rij. Hij beseft dat hij met een vader die industrieel was, veel geluk had. Er was nooit gebrek waardoor hij een vrij onbezorgde jeugd had.
De zorgen kwamen er wel, later in zijn leven. Zoals in de oorlog waar hij in het verzet terecht kwam. ‘Ik was toen al thuis in de bouw en bedacht in Roermond de perfecte locatie om piloten en onderduikers te verbergen. Ik ontwierp zelf een draaibare wand in de kelder. Kort nadat die gereed was kregen we een razzia. De Duitsers ontdekten de geheime bergruimte niet, dus het werkte.’
Na de oorlog kwam Ton in Bergeijk terecht, waar hij bij de Ploeg meubels mee kon ontwerpen. Hij werkte daar samen met mensen als Gerrit Rietveld en volgde zo een interessant stuk cultuur, dat ook zijn blik op de wereld mee bepaalde. ‘De vlakverdeling van Rietveld sprak mij aan,’ legt hij uit. ‘Ik heb dit later in veel woningen die ik tekende terug laten komen’.Het was bij de Ploeg in Bergeijk dat Ton, op dat moment de 30 al ruim gepasseerd, de mooie Ann tegen het lijf liep.‘Ik had toen al vastgesteld dat in dit deel van Brabant de vrouwen veel regelden. Veel meer dan dat ik thuis gewend was,’ zegt hij. De eerste echte ontmoeting van de twee was tijdens een etentje in de woning van Piet Bleijenberg, de oprichter van De Ploeg. Tijdens een uitstapje in Eindhoven zag Ton een standbeeld van een paard en daar ging hij op zijn knieën voor de mooie Ann. Enkele maanden later waren ze al getrouwd. Op zijn 36-ste stapte hij in het huwelijksbootje, toen nog niet wetende dat deze verbintenis het diamant nog ruim zou passeren (nu al 64 jaar samen).
Aan de Bucht in Bergeijk is het de bewoners inmiddels opgevallen dat ze iemand in hun midden hebben die gaat voor de eeuwigheid. Dit willen ze daar niet ongemerkt voorbij laten gaan, daarom zijn er plannen om 22 juli, Ton zijn verjaardag, een heus straatfeest te organiseren. Het moet de opmaat worden om met allen die hem kennen en die hem dierbaar zijn het glas te heffen. Het wordt een toost op het leven en een toost op de eeuwigheid.
Ton van der Sanden. Met zijn 1.90 meter lengte maakte hij altijd een statige indruk. Hij heeft het gevoel dat hij daarin wel wat inlevert, maar in veel dingen doet hij nog steeds geen concessie. Zo werkt hij al geruime tijd aan een uitbreidingsplan in Westerhoven, maar de eerste-steen-legging wordt er steeds maar uitgesteld, hij hoopt dat het voor zijn 100ste nog gebeurt. Hij durft nog niet te zeggen of het echt zijn laatste klus is. Eerder dit jaar liep hij in de carnavalsoptocht mee als Ton Quichotte. Het is Ton ten voeten uit.
Bij het straatfeest gaan zijn buurtgenoten hem in het zonnetje zetten, zoveel is zeker. Als tegenprestatie zal hij met iedereen een aardig gesprekje aanknopen. Want praten…dat kan Ton Quichotte nog steeds als geen ander. En altijd vanuit een positieve kijk op het leven…