Terug in de tijd
100% podium in kermiskoers
Éénmaal aan een kermiskoers deelnemen en meteen het podium op. Waarbij je ook nog eens de drager van de Nederlandse driekleur achter je houdt. Het gebeurde in 1992, in herinnering als de dag van gisteren.
Steensel kermis staat synoniem voor de Steenselse wielerronde. Peter van de Maas haalde me over om een keertje mee te doen aan de lokale wielerronde in Steensel. Hij was de man met ervaring en hij was ervan overtuigd dat ik voldoende in me had om ook echt mee te doen. Ik had in die periode een goede basisconditie, wat ik echter miste was de ervaring om in een groep te rijden. Dit is met name bij het nemen van de bochten een probleem.
Aan de start zo’n 40 recreanten op de smalle bandjes, voor zo’n veertig kilometer (het kunnen er ook 60 zijn geweest). Ik prent me in dat ik alert moet rijden want ik meen voldoende conditie te hebben om met een ontsnapping mee te gaan. Al snel in de wedstrijd merk ik mijn zwakke punt: de bochten. Bij elke scherpe bocht verlies ik een meter en het is moeilijk om dat telkens te compenseren. Ik zak wat af naar de 20-ste plek en te laat merk ik dat er voorin een afscheiding komt. Er rijden zo’n 10 renners voorin weg. Ik bedenk me geen moment en op een recht stuk demarreer ik uit de achtervolgende groep. Ik zie de tien ontsnapten voor me rijden en ze vormen een goed richtpunt. Ik heb ze in twee rondjes te pakken en trek meteen door naar de kop van het groepje. Als ik even later omkijk waarom er niemand overneemt, zie ik slechts één renner achter me. We zijn met tweeën los. Ik twijfel want de koers is nog maar halfverwege. Is het niet te vroeg in de wedstrijd deze ontsnapping?
Achter mij klinkt het: ‘rijden, rijden. Kop over kop, dan redden we het wel.’ Ik ken de man niet, later blijkt het om de Oostelbeerse duivenmelker Henri Vennix te gaan. Ik gooi mijn neus op het stuur en probeer op elk recht stuk de teller minstens op de 40 te houden. Henri neemt goed over en we zien de achtervolgers niet meer terug. In de laatste ronde wordt het me duidelijk: ik bereik het podium en ga sprinten voor de eerste plaats. Ik ben zo beduusd van alleen al dat succes, dat ik me compleet laat verrassen door Henri die erg vroeg de sprint aangaat. Ik ben allang blij met mijn tweede plek
Pas op het podium zie ik dat we de Nederlands kampioen verslagen hebben. Dit is in de pocket.
Jaren later fiets ik regelmatig een trainingsrondje met Henri Vennix. De terugblik op de Steenselse ronde van 1992 is dan standaard. Hij vertelde een keer dat hij een foto van het podium heeft. Die foto zie ik pas 23 jaar nadat hij is gemaakt….
