Platina voor Sjef Bruurs bij SDO’39

Januari 2018

Met zijn 86 jaar weet hij dat hij in de herfst van zijn leven is, maar het 70-jarig jubileum bij zijn cluppie SDO’39 nemen ze hem niet meer af. Bij de nieuwjaarsreceptie bij de voetbalclub uit Lage Mierde, werd Sjef Bruurs uit Lage Mierde in het zonnetje gezet.

De straat waar hij woont is doodlopend en het interieur van zijn een-persoonswoning eenvoudig. Op de bruine kast staat een foto van een paar: zijn beide ouders Kees Bruurs en Kee Merkx. Die kregen vijf kinderen, die op dit moment allen nog in leven zijn. Van een sterk geslacht gesproken!!

“Ik was zestien jaar oud toen ik lid werd van de vereniging,” verteld Sjef op zachte toon. “SDO’39 wou met de jeugd starten en ik kon daar terecht om er een rol bij te vervullen. Van voetbal kwam niet veel, ik werd al snel een van de eerste jeugdleiders.”

Vijf jaar later, op zijn 21-ste, was er binnen de club een bestuurszetel vacant en kwam er een wilde stemming omdat er geen kandidaten vooraf aangemeld waren. De stemmen vielen in meerderheid zijn kant op en zo kon het gebeuren dat hij ook nog in het bestuur kwam. ‘Waarom ook niet’ dacht hij, want voor voetballer bleek hij toch niet in de wieg gelegd te zijn.

Bij dat bestuur zou Sjef de vijftig jaar vol maken. Hij was geen man van de voorgrond en had nooit een opvallende rol. Meer was hij de stille en dienende kracht  binnen de club, een club die daar maar wat blij mee was. Als blijk van waardering kreeg hij eerder al een Koninklijke onderscheiding en in 2004 ook nog het gouden speld van de NKS.

Bruurs zag in de zeventig jaar dat hij het voetbal van SDO volgde, diverse kampioenschappen van het vaandelteam voorbij komen en nog steeds mist hij geen wedstrijd. De thuiswedstrijden kan hij nog op eigen kracht bereiken en voor de uitwedstrijden wordt hij opgehaald. Als hij dan bij Peter Kokken in de auto zit, vertelt hij nog graag van vroeger. Over eind jaren veertig, toen de Spoordonkse Boys bij de beide Mierden in de competitie ingedeeld waren. “Als ze een uitwedstrijd moesten spelen,  kwamen ze al vroeg naar Hooge Mierde waar ze tegen HMVV speelden,” legt hij uit. “Op diezelfde middag reden ze via Lage Mierde terug, waar ze dan ook maar meteen de uitwedstrijd tegen SDO’39 afwerkten. Dat waren nog eens tijden.”

Sjef was in zijn werkzame leven lang sigarenmaker en daarna werkte hij nog dertig jaar in de Tilburgse textiel. Vanaf zijn zestigste geniet hij al van zijn pensioen, nu al 26 jaar. Zijn boodschappen doet hij wekelijks in het naburige Reusel, samen met zijn zus. Zodra zij met hem door de Kempen rijdt, denkt hij over het leven na. Dan denkt hij over de toekomst die hij nog heeft. Omdat hij medisch gezien al het een en ander meemaakte, weet hij dat het allemaal betrekkelijk is.

“Ik denk erover om in Reusel een kamer of een flatje aan te vragen,” kijkt hij vooruit. “Een beetje meer buurt om mij heen zou wel leuk zijn. Er wonen daar al meer mensen uit Lage Mierde sinds hier het bejaardenhuis gesloten is.”

SDO’39 dat dit jaar 78 jaar bestaat, weet maar amper hoe het is om een club te zijn zonder Sjef Bruurs. Als hij aan de lijn van zijn club staat te kijken, valt hij nauwelijks op. Je hoort hem niet uitbundig juichen of hard schreeuwen. Wel zie je inwendige blijdschap als een van de spitsen er weer eentje in legt. Dan gaat de innerlijke trots weer via zijn goede oog naar buiten. Sjef Bruurs, niet de man van staal maar wel de eerste (en misschien wel de laatste) die met 70 jaar het Platina behaalde bij een en dezelfde club.