Wild West in Reusel door Beekse overvaller

“’t moet niet gekker worden,”….

September 2017

De overval die twee tieners uit Hilvarenbeek en Goirle afgelopen week pleegden op een tankstation in Reusel, leidde daar tot wildwest taferelen. Het werpt de vraag op: hoe dichtbij is de criminaliteit eigenlijk? Taferelen die zich ooit ver weg van ons afspeelden, spelen zich nu af in de grensdorpen zoals Reusel en Hilvarenbeek. Het ene dorp opgeschrikt door de overval, in het andere dorp waar ouders, buurtgenoten en vrienden zich afvragen: hoe kan het gebeuren dat een 17 jarige knul de fiets pakt om twee dorpen verder een overval te plegen? Intussen is de eigenaar van het tankstation duidelijk: “Ze moeten van mijn spullen afblijven.”

Als hij zijn verhaal vertelt, trilt hij nog na en de felheid is nog duidelijk in zijn ogen te zien. De 57-jarige Reuselse pomphouder, opa van twee kleindochters, wist samen met zijn zoon een van de overvallers op zijn zaak te overmeesteren. Het relaas van junior en senior is een horrorverhaal, dat je niet in deze contreien zou verwachten. Maar eigenlijk hoort het nergens thuis.

“Het was rond kwart voor negen s avonds dat onze vaste medewerker achter de balie stond, deze is beveiligd met kogelwerend glas en wordt goed bewaakt met camera’s. Uit het niets kwamen er twee mannen binnengelopen met beiden een masker voor. Ze richtten een op een vuurwapen gelijkend voorwerp op hem en eisten geld.”

Op het moment dat de overval plaats vindt, is senior zelf niet in het tankstation aanwezig, maar hij bevindt zich daar niet ver vandaan.

“Ik werd meteen via de telefoon door mijn medewerker geïnformeerd. Hij klonk kalm, maar was duidelijk wel in shock. Hij vertelde in enkele woorden wat er gebeurd was en wees dat ze per fiets via de Turnhoutseweg de Ziekbleek ingevlucht waren. Ik belde meteen mijn zoon en beiden stapten we direct in onze de auto’s. We wisten dat de politie in aantocht was, maar er ging op dat moment één ding door me heen: Ze moeten van mijn spullen afblijven.”

Terwijl senior de vluchters in zijn auto achtervolgde, had hij zijn zoon aan de lijn die de andere kant op reed om de twee vluchters in te kunnen sluiten. Op de rotonde in Reusel kwam hij de politie tegen, maar die stoof in eerste instantie nog door naar het pompstation.

“Na 500 meter in de ziekbleek is een kruising, daar zag ik twee jonge mannen prutsen aan de ketting van een fiets,” vervolgt senior zijn verhaal. “ik stopte vlak voor hen en riep keihard: wat doen jullie hier.”

De twee antwoordden met ‘chillen’. Ze draaiden vervolgens hun fietsen en reden keihard weg.

“Ik kreeg op dat moment het signalement door van mijn medewerker en zag aan hun kleding dat dit de twee waren waar ik naar op zoek was,” zegt senior. Een aantal dagen na het voorval kan hij redelijk rustig zijn verhaal doen, maar af en toe verheft hij onverwacht luid zijn stem. Net als toen hij de overvallers voor de tweede keer benaderde.

“Ik haalde hen in met mijn auto en riep door het open raam keihard: stoppen. Nu! Ik had slechts één ding voor ogen: die klootzakken mogen niet vluchten. We raakten in botsing met elkaar en de jongens gingen er te voet vandoor. Qua conditie zal ik het normaal tegen jongeren af moeten leggen, maar op dat moment won ik het op adrenaline. Met een grote sprong zat ik boven op de ene en schreeuwde hem keihard toe. In de consternatie probeerde ik een foto van hem te maken, wat hij probeerde te voorkomen.”

Intussen was junior vanaf de andere zijde gearriveerd. Verbaasde buurtgenoten zagen een wel zeer ongebruikelijk tafereel, maar al snel werd er hulp aangeboden.

Junior: “Daarna ging alles in een stroomversnelling. De politie arriveerde en vrijwel gelijktijdig hing er al een politiehelikopter in de lucht. Die hebben daar op dat moment naar de tweede overvaller gespeurd, deze is later alsnog aangehouden.”

Terugkijkend beseft vooral senior de risico s die hij gelopen heeft met de achtervolging. “Ik zag dat de politie meteen een rugzak van de jongens onderzocht en er een pistool uithaalde. In latere berichten lazen we dat het zou gaan om een neppistool, maar dat weet je op zo’n moment niet. Ik zou niemand aan kunnen raden om hetzelfde te doen wat ik gedaan heb. Maar nogmaals: “ze moeten van mijn spullen afblijven.”

Als senior terug kijkt op de vele jaren dat hij en zijn familie het tankstation runnen, waande hij zich altijd redelijk veilig. “Ooit in een ver verleden was er soortgelijk iets, maar dat is zo ver terug, dat weet ik mezelf amper te herinneren. Wat nu gebeurde zal mij wel langer bijblijven. Maar niet alleen mij: ook al mijn medewerkers. Je wil niet weten wat voor impact het heeft als iemand ineens een pistool op je richt. Dat geldt natuurlijk voor de baliemedewerker die overigens super gehandeld heeft. In de nazorg raakt dit al mijn medewerkers, want elk van hen had op dat moment achter de balie kunnen staan.”

Senior legt uit dat er in de moderne pompstations helemaal niets meer te roven valt. “Meer dan negentig procent van onze klanten gebruikt de pinautomaat en wat er al aan cash binnenkomt verdwijnt meteen in een beveiligde ruimte. Daar kan de baliemedewerker niet bij, ook al zou hij dat willen. Daarnaast gaat het ook om het moraal: wat gebeurd er eigenlijk om ons heen? Wat bezield een 17 jarige Bekenaar en een leeftijdsgenoot uit Goirle, om de fiets te pakken om twee dorpen verder een overval te plegen? Achteraf gelukkig dat het zo knullig verliep vanuit hen bekeken. Je moet er niet bij stil staan wat er allemaal kan gebeuren. Ikzelf, mijn zoon maar ook de pompmedewerker en daardoor ook alle medewerkers zullen deze film nog vaak voorbij zien komen. De echte impact komt er wellicht later nog uit. Nu overheerst het gevoel dat we blij zijn dat er geen slachtoffers zijn gevallen.

Alle betrokkenen (met uitzondering van de overvallers) zijn bijzonder content over het snelle en deskundige optreden van de politie die meteen een helikopter met warmtebeeldcamera in de lucht had.

Aan de Turnhoutseweg valt intussen een zacht regengordijn naar beneden. Blaadjes worden door de wind weggeblazen en de rust lijkt weergekeerd. De eigenaren beseffen maar al te goed dat iemand pas schuldig is aan iets als dat door de rechter bewezen wordt geacht. Maar wat ze op basis van eigen waarneming gezien hebben, maakt hen wel droevig: het moet niet gekker worden en dit willen ze nooit meer meemaken!

van bovenstaand verhaal zijn de namen bij de schrijver bekend: zowel van dader als van andere betrokkenen. Uit privacy overwegingen worden de namen hier niet genoemd