Oude gemeentehuis werd voor Peter en Joke Heuvelmans nieuwe thuis

 Hilverbode mei 2015 

In veel Brabantse dorpen zijn oude gemeentehuizen vaak opvallende gebouwen. Door uitdijende bureaucratie en samenvoegen van gemeenten kwamen ze leeg en kregen ze vaak een tweede leven. Aan het Dorpsplein in Lage Mierde zag Peter Heuvelmans het ideale gebouw om zijn droom van leven en werken op één plek te realiseren.

‘Ik was in 1987 al zo’n twintig jaar bezig met stofferen en als ontwerper van meubels en interieur. We woonden op dat moment toevallig ook net in Lage Mierde. Op mijn 44-ste had ik er toen al een heel leven op zitten. Met vader en moeder geëmigreerd geweest naar Brazilië, maar altijd goed opgelet wat mijn vader me leerde. Hij was een meubelmaker met gouden handjes, ik wilde hetzelfde maar dan met gouden ideeën. Ik wist al op jonge leeftijd dat ik veel kon maken, maar dat het effectiever is om iets te bedenken en dat anderen te laten maken.’Heuvelmans had met de inrichting van de eerste model-doorzon woning in Hapert al de landelijke pers gehaald en hij stond in 1987 op het punt om zijn horizon verder te verleggen.‘Nadat ik hoorde dat het oude gemeentehuis te koop kwam, was ik er als de kippen bij. Het verliep op inschrijving, die ik met verve binnen haalde. Het pand had de juiste ligging, afmeting en uitstraling voor wat ik zocht. Ik wilde er mijn woning en mijn kantoor in vestigen.’

Bij het betreden van het pand viel hem de zware eiken toegangsdeur op, waar vanaf 1929 de trouwpaartjes hun foto s hadden gemaakt. Een lange gang deelde het gebouw in tweeën en naar achteren toe was het gebouw twee maal uitgebreid.‘Echt, mijn vingers jeukten bij dit pand. Ik begon meteen te schetsen en te tekenen,’ blikt hij terug.

Als hij er over vertelt, bevlogen als hij nog steeds is, brengt zijn vrouw Joke hem af en toe terug bij het verhaal waar het over gaat: het oude gemeentehuis.

 ‘Ja, ik wilde het pand renoveren zonder dat het opviel dat het gerenoveerd was. Maar ja, die eiken toegangsdeur he.’

Het werd het eerste compromis dat hij met zichzelf maakte: de eiken deur ging eruit en er kwam er een van glas terug. Het licht dat er mee naar binnen kwam, creëerde zoveel ruimte dat het nog steeds prima paste in het idee dat hij voor ogen had. In de oude Raadszaal, waar ooit de huwelijken gesloten werden, maakte hij een dubbele ruimte waar hij de verkoop gesprekken met zijn klanten kon voeren. Met een opvallende beweegbare wand is de ruimte in tweeën gedeeld. Hij ontwierp een bijzondere vierkante tafel en een hele wand met inbouwkasten, waar hij met één handomdraai de modellen en voorbeelden van zijn werk kon laten zien. Zijn klanten waren meer en meer de bezoekers van de miljonairsfair, waar hij vaste klant was. Zijn opdrachtgevers woonden zowel in binnen- als buitenland.

‘Een dilemma in het gebouw was de brede gang dwars door het gebouw. We kwamen ruimte tekort om een goede trap naar boven te maken en offerden er uiteindelijk toch een deel van de gang voor op. Die oogt in het tweede deel nu vrij smal. De trap kreeg een visueel ruimtelijk effect door beide zijwanden met spiegels te bekleden. De bezoeker ziet zich zo wel tot acht keer weerspiegeld!

In de ruimtes waar eerder de ambtenaren hun bureaus hadden, is nu de tekenkamer, in de ruimte van de kassier kreeg zijn vrouw Joke haar kantoor om de administratie van het bedrijf aan te sturen.

Het woongedeelte van Joke en Peter kwam voor het grootste deel in de laatste aanbouw aan de achterzijde van het pand. Door het hele gebouw heen zijn tientallen schetsen en schilderingen van werken die hij ooit ontwierp. Ze hangen, ondersteund met verlichting, als schilderijen aan de muur. Van een bekende manege in Hooge Mierde, villa’s in Nederland en België, renovatie van een kasteel in België. Maar net zo goed de kathedraal van Paramaribo of het ontwerp van het interieur van een groot jacht dat hem vele pagina’s opleverde in nationale bladen.

‘Ja, het leven heeft me veel gebracht, mede dankzij dit pand dat een middelpunt bleef voor ons gezin en de zaak,’ zegt de architect die er nooit in slaagde om een opvolger voor zijn bedrijf te vinden.

In de woonkamer is een niveau verschil doordat hij een deel van het gebouw een halve meter omhoog bracht. Hiermee creëerde hij ruimte voor een kelder eronder. In die kelder trof hij nog ringen aan waar ooit de gevangenen vastgezet werden: het gemeentehuis herbergde tot in de jaren vijftig nog een lokale gevangenis. Deze onderdelen heeft hij maar niet terug laten komen na de verbouwing.

Het interieur van de huiskamer is ook door hemzelf ontworpen, het zou op geen enkele plek zo mooi uitkomen als hier. ‘Ik zocht altijd de tegenhanger van de Brabantse eiken meubelen,’ zegt hij. ‘Daar gruw ik van. Geef mij maar licht gekleurde materialen, ondersteund met mooie kleurrijke stoffen. Door ze te omgeven met veel ruimte en licht krijg je zelf het gevoel van ruimte. Als ik al een eigen stijl heb dan is dat daar een kenmerk van.’

Midden in de kamer staat een open vuurplaats. Een gashaard die onder geheel open is en daarboven geheel in glas uitgevoerd. Ook hier weer het ruimtelijk effect. Lopende door zijn woning wijst hij op veel eigen ontwerpen waar hij ook patenten van heeft vastgelegd.

De keuken is in lichtgroen uitgevoerd, hij bedacht er een systeem om met actief aangevoerde lucht een nog betere afzuiging te creëren.

Op de eerste verdieping zijn de ruime slaapkamers overal gedecoreerd met grote schilderijen van een klassieke schoonheid. ‘Ik liep iemand uit China tegen het lijf, die kon alles schilderen. Als ik dit allemaal had moeten kopen, was het onbetaalbaar geweest,’ wijst hij.

Wat absoluut opvalt aan het hele pand is het geheel ontbreken van buitenruimte. Het pand zit ingeklemd tussen de Dorpsplein aan de voorzijde, een parkeerterrein aan de zijkant en de tuin van de achterburen aan de achterkant. Heuvelmans loste dit op door een bijzonder boventerras te ontwerpen. Ook hier tientallen details met eigen ontwerpen, van gietijzeren elementen die het gevoel geven beschut te kunnen zitten tot een lig-douche. Om de kuipplanten beter te laten groeien maakte hij een studie van de verzorging, het resultaat is een groene ruimte die nauwelijks het gevoel laat dat het een dakterras is.

Hedonisme.

‘Ik noem het de kunst van het genieten, het Hedonisme’, zegt hij met een blik op het interieur van zijn woning. ‘Het gebouw was en is voor mij en mijn gezin een baken, een rustpunt. Ik ben ongedurig en kom echt overal, maar hier op deze plek kan ik me altijd thuis voelen. Mijn kinderen groeiden er op maar net zo goed moet ik mijn golftas in een hoek kunnen kwakken.’

Het is duidelijk dat voor Peter Heuvelmans het leven één aaneenschakeling van opvallende dingen is, het oude gemeentehuis van Lage Mierde speelt hier een prominente rol in. Zijn vader bleef zijn voorbeeld, die trok met zijn gezin de wijde wereld in en bouwde zelf al een vliegtuig. In bladen als ‘Excellent Business’ werd een serie aan het zoeken naar zijn opvolger gewijd. De Lage Mierdenaar weet als geen ander dat het in zijn wereld van architectuur vaak een kwestie is van zien en gezien worden. Niet dat hij geen hoofdbrekens heeft.

‘Ik ben bezig om alles wat ik ooit bedacht en ontwierp te digitaliseren, maar dat is een megaklus waar ik nog niet goed uit kom. Ook zou ik graag in een aantal boeken laten beschrijven wat ik  aan ideeën en ontwerpen produceerde. Ik besef echter dat ik daar nog lang niet klaar mee ben. Het heeft of meer tijd nodig of ik heb er hulp bij nodig.  En uiteindelijk blijft alles te koop in het leven, ook dit oude gemeentehuis……