Rondje Afrika? Dan de hond ook mee
’Wakker worden tussen de buffels maakt indruk’
ED en Trompetter Kempenland 2009
Een oude Unimag uit de jaren zeventig die omgebouwd is tot camper, het was twee jaar lang het thuis voor Patrick van de Loo en Annemarie Raes. Voor Reuselse Annemarie ging een droom in vervulling toen ze twee jaar terug kon beginnen aan een wereldreis die haar over het hele Europese en Afrikaanse continent zou voeren. Haar partner Patrick knapte zelf de auto op zodat hij hem onderweg bij panne kon herstellen. Hondje Obi ging mee voor de gezelligheid.
Het leukste van twee jaar vrij reizen? ‘Dat is de rust en de ongebondenheid,’ weten ze nu beiden.
Waar de een al genoeg heeft aan een weekje in een bungalowpark kiest een ander voor een georganiseerde reis verder over de eigen grenzen. Wie het nog avontuurlijker wil zoekt zijn eigen vervoermiddel uit, voor Patrick van de Loo en Annemarie Raes ging dat zelfs niet ver genoeg. Ze zegden huis en banen vaarwel om nergens door gebonden te zijn op hun verre reis. Wat aanvankelijk een globaal reisplan was werd gaandeweg een avontuur dat ze tot in lengte der dagen met zich meed zullen dragen.
Ontembaar Afrika
’Het kost echt twee maanden om heel je Europese denken van je af te zetten,’ weet Patrick te melden. Hij weet het nu uit eigen ervaring. Nu pas kan hij begrijpen waarom de Afrikaners vijf uur aan een stuk met de handen over elkaar naar hun auto kunnen staan kijken. ‘Dan gebeurt er niets, ze zijn zo geduldig, echt niet normaal. Gingen we pinnen bij een geldautomaat, dan stond er een rij die niet korter werd. Uren later bleek dat er iemand op een knopje moest drukken maar niemand ging dat vragen. Ze hebben er tijd genoeg, dan pas merk je hoe gejaagd wij zijn.’
In Zuid Spanje maakte ze de oversteek naar Marokko. Via de Westelijke Sahara doorkruisten ze Mauretanië, Senegal en Gambia. Via Mali ging het naar Burkina Fasso, Ghana en Togo. Nigeria lieten ze zoveel mogelijk liggen en in Kameroen genoten ze vooral van de natuur. Gabon en Kongo leverde interessante ontmoetingen op met inheemse stammen en in Angola en Namibië kwamen de ouders van Annemarie over. Samen trokken ze een tijd op waarna er weer voor een jaar afscheid genomen werd. Annemarie over dat weerzien en het afscheid: ‘Mijn moeder vond het erg spannend, er kan natuurlijk ook veel gebeuren op zo’n reis. Als ze dan weer enkele weken niets van ons gehoord had liep de stress op. Ik merkte aan haar reactie dat dit beter werd nadat ze met ons opgetrokken had. Ze zagen toen met eigen ogen hoe relaxt wij leefden. In de ochtend naar een lokale markt waar altijd wel groenten verhandeld worden. Zaken als brood, rijst en vis zijn universeel, die zijn overal verkrijgbaar. Wel hebben we zoveel mogelijk zelf gekookt om er zeker van te zijn dat we verantwoord konden eten. Slechts één keer zijn we enkele dagen ziek geweest, achteraf leek het ene lichte vorm van Malaria.’
Vrienden
Patrick kan nog nagenieten van de vele vriendschappen die hij sloot. Europeanen die ook aan een tocht bezig waren, Nederlanders met gelijke idealen. Maar ook de lokale bevolking in de 27 landen. Mensen die veel van hen willen weten, mensen die met hen willen delen. ‘Maar ook mensen die iets van je willen hebben,’ ontdekte Patrick. ‘Vrijwel elke agent die we tegen kwamen wou ons op de bon slingeren. Dan werd ter plekke wel iets verzonnen, zo van: je lamp is stuk. Dan lieten we zien dat die het gewoon deed. Vervolgens zeggen ze: ja, nu is de bon al geschreven. Nee, we zijn er geen enkele keer ingetuind maar soms duurde het wel een tijd voor het duidelijk was dat we niet om te kopen waren. Soms scheelde het wachttijd als Annemarie met haar blonde haren een keer zwaaide. Dat werkte soms ook bij de agenten die ons aan wilden houden. Regelmatig konden we gewoon terugzwaaien als ze enthousiast naar ons gebaarden.’
In Zuid Afrik troffen ze een stel uit Hilvarenbeek die ook aan een grote trektocht bezig waren. Uiteindelijk zouden ze drie en een halve maand met elkaar optrekken. ‘Het is speciaal als je hetzelfde doel hebt. Het geeft vriendschappen voor het leven,’’ weet Patrick nu.
In Zuidelijk Afrika bereikten ze het uiterste puntje Kaap de Goede Hoop. De route terug ging via
Mozambique, Malawi en Tanzania. In Oeganda verbleven ze een tijd in een kinderdorp en bezochten het kind dat ze blijvend ondersteunen. Via Kenia kwamen ze in Ethiopië en Soedan om van daaruit de oversteek naar het Midden Oosten te maken. Via Jordanië en Syrië werd de terugweg door Zuid-Europa weer ingezet.
Nu, weer terug in Reusel, is het acclimatiseren weer begonnen. Weer op zoek naar een baan en een woning. Gewoon weer de Hollandse kost om te eten en op uur en tijd alles doen. ‘Dat zal ons nog het mest tegen vallen,’ weet Annemarie nu al. ‘Die vrijheid, die ongebondenheid dat is toch het grootste goed, dat weten we nu.’
‘Komen we terug blijkt er ineens een crisis te zijn,’ zegt Patrick ‘Die was er echt nog niet toen we vertrokken.’ Ze zijn beiden vol vertrouwen over hun toekomst. ‘We hebben ons zelf twee jaar met zo weinig mogelijk gered, bovendien hebben we geleerd om vooral de rust te bewaren,’ zegt Annemarie.
HW 2009