Pastoor Wouters telt zijn dagen af
ED november 2013
Lage Mierde – Hij heeft nog minder dan vijftig dagen te gaan als pastoor van zijn parochie. Doordat zijn nieuwe job als sectoroverste van de witte paters hem al veel in beslag neemt, komt er al meer berusting. Pastoor Wim Wouters (77) sluit na zeven jaren als pastor niet alleen zijn periode in Lage Mierde af, tegelijk met zijn vertrek komt er ook een einde aan de drie parochies die hij voorging en de kerken van Hulsel en de Mierden gaan op de knip.
“Het laat me niet onberoerd,” zegt hij met weemoed in zijn stem."Ik hoop niet dat we een situatie krijgen dat mensen naar een café moeten voor een uitvaart. Afscheid nemen van het leven moet op een waardige manier kunnen gebeuren, de kerk als gebouw leent zich daar uitstekend voor. Ik hoop dat dat straks ook in de nieuwe parochie nog kan."
Bij het betreden van de pastorie van Lage Mierde blijkt de bel kapot. “Ook de bel waarmee ik de pastoorsmeid kan roepen,” grapt hij. De meid lichtte jaren geleden al haar hielen, nu vertrekt ook de laatste pastor.
Vanuit de monumentale pastorie in Lage Mierde blikt hij nog eenmaal terug.
“Ik had vorige week de Bisschop op bezoek. Ik heb het onderwerp van de parochiefusie bewust gemeden," zegt hij. Het verlies van kerken is van alle tijden. Al in de zeventiende eeuw werd ons de kerk afgepakt, toen door de gereformeerden. Toen we hem in de Napoleontijd terug kregen, gold dat niet voor de toren, die wilde de overheid behouden als uitkijkpost. Dat was nooit geen probleem maar wel nu we dit pand willen gaan verkopen. Je kunt buiten de toren de kerk niet binnen.”
Met een guitig gebaar laat hij de aankoopsom van de toren zien die hij in zijn zak draagt: één hele euro. “Ik moet nog af gaan rekenen bij de gemeente, het is een van mijn laatste officiele daden hier.” Wouters kent de geruchten dat de toren begin jaren tachtig door de gemeente voor 1 euro aangekocht zou zijn, maar hij heeft dat in de archieven niet terug kunnen vinden. ook bij de gemeente lag dit niet vast.
De verkoop van de kerk zou aanstaande zijn maar Wouters kan dit nog niet bevestigen omdat de handtekenignen nog niet gezet zijn.
"Ik voelde me in het begin van mijn tijd in de Mierden soms een 'musungu,' zoals ze mij in Zambia noemden. een blanke, een buitenstaander. Maar de mensen in deze drie parochies hebben mij in hun hart gesloten en ik hen. Daarom doet dit afscheid ook wel pijn. Ik was vorig jaar nog in Zambia en zag dat ze het daar ook zonder mij kunnen. Zo zal het hier ook wel gaan."
Toch laat Wouters zijn parochies niet helemaal met lege handen achter. Zo komt er in Lage Mierde op het kerkhof een overkapping om bij een begrafenis waardig afscheid te kunnen nemen.
“Ik voelde me hier altijd gastvrij ontvangen, “zegt hij. “Als iemand uit een groot gezin overleden was, met alle kinderen rond een grote tafel. Dan komen de verhalen en wordt het gewaardeerd als je luistert. Ik wilde er altijd zijn voor de mensen.”
Naar bisschop en kerk hield hij zich aan de kerkelijke boodschap maar als pater met een missieverleden voelde hij ook een stuk onafhankelijkheid waar hij dankbaar gebruik van maakte.
“Natuurlijk is er ook emotie door de aanstaande parochiefusie,” zegt hij. “Mensen vragen zich hardop af of het nodig is dat de kerken moeten sluiten. Maar kijk om je heen, alles verandert. Dat geld voor de kerk net zo goed.”
In de laatste week van december, zijn laatste week als pastor, is er in elk van de drie parochies die hij verlaat een receptie. “Ik wil nog graag iedereen de hand schudden Er wacht nog een nieuwe uitdaging voor de tijd die me gegeven is.”
Wouters verhuisd ook echt naar Dongen om daar temidden van de Witte paters zijn werk te kunnen doen. Hij heeft te maken met zo'n honderd vakbroeders waarvan er nog zo'n twinitig in het buitenland verblijven. "Ik wil hier in Lage Mierde en Reusel niet in de weg staan. Ik hoop dat de parochies de veranderingen waardig kunnen ondergaan want boosheid past ons niet. Hoeveel pijn het sommigen ook zal doen. Ook ik voel die pijn. Dan loop ik de kerk in en voel de stilte om mij heen. Dit is er straks niet meer, denk ik dan. Alle kerkelijke uitingen gaan er verdwijnen en met een nieuwe functie voor het gebouw gaat dit ook een nieuw leven tegemoet. Het is nog een geluk dat de haan en het kruis op de toren mogen blijven vanwege het monumentale van het gebouw. Ook over de toekomst van de beelden is al nagedacht. Via een constructie van eigendom voor het bisdom en langdurige bruikleen kunnen ze voor een deel in Lage Mierde een bestemming krijgen. Dat de klokken en het orgel blijven stemt hem ook tevreden. blijkbaar was afvoeren duurder dan laten zitten. Een klein voordeeltje voor de huidige parochianen die zo een aantal vertrouwde geluiden nog kunnen koesteren.
Het is pastor Wim wouters ten voeten uit. Mensenmens en realist. Een herder die zijn schapen verlaat, op weg naar een nieuwe kudde.