Hard werken met een lach op het gezicht
Nienke Jansen zorgt als Wijkverpleegkundige de hele dag
Februari 2019
Annet van Herpt en Nienke Jansen, altijd zorgen met een lach
Als jongeren ook dit schooljaar weer hun beroepskeuze moeten maken, is werken in de zorg een van de opties. Maar is werken in de zorg nog wel leuk met vaak negatieve berichtgeving over werkdruk, bezuinigingen en andere problemen? Wij keken even mee over de schouder van een jongere in de zorg: de wijkverpleegkundige.
“Werken in de zorg geeft nog steeds veel voldoening,” zegt Nienke Jansen (24) uit Hulsel. Ze werkt als wijkverpleegkundige in het team Bladel-Netersel, waar ze samen met zeventien verpleegkundigen en verzorgenden bij zo’n 80 mensen over de vloer komt. Haar werkweek zit daardoor stampvol, maar dat gaat nooit ten koste van het werkplezier. Annet van Herpt (54) uit Hooge mierde is haar collega in Hapert en Hoogeloon.
“Elke dag als we deze krant openslaan dan lezen we wel iets van problemen in de zorg,” zegt Nienke. “We storen ons daaraan want wij ervaren elke werkdag als een feestje. Van de mensen die we verzorgen krijgen we elke dag een lach en een warme hand. Er wordt naar ons uitgekeken en als we weer vertrekken op weg naar het volgende adres, laten we een tevreden iemand achter.”
Als Nienke haar verhaal vertelt zit te in een locatie in Bladel. Er is een inloop-uur waar mensen even voor korte vragen bij haar terecht kunnen. Daarnaast is ze veel onderweg met het autootje van haar zorgorganisatie. Ze vond haar idealen ooit toen ze haar eigen oma in het verpleeghuis zag zitten. Ze zag hoe die waardeerde wat er voor haar werd gedaan, maar ze zag ook hoe de zorg nog beter georganiseerd zou kunnen worden.
“Bij de zorgorganisatie waar ik werk, krijgen we veel ruimte om ons werk zelf te organiseren, dat motiveert enorm. Als we het werk niet aan kunnen zetten we een vacature en nemen zelf iemand aan. Op afstand staat een manager, maar we krijgen zoveel ruimte dat het werken leuk blijft.”
Is er dan nooit iets lastig of spannend in het zorgteam van Bladel?
“Pittig zijn zaken als stervensbegeleiding die wij ook organiseren en de nazorg van mensen die snel uit het ziekenhuis ontslagen worden. Werken in de thuiszorg is al lang niet meer alleen het aantrekken van steunkousen, wij hebben ook te maken met dementerenden die al lang opgenomen hadden moeten worden in een verpleeghuis, maar die door plaatsgebrek toch nog thuis wonen.
Wat soms wel spannend is, is om met elkaar de functioneringsgesprekken te doen. Van je eigen collega zeggen als iets niet zo goed gaat, dat is wel een dingetje. We hebben nu een roulerend schema om die gesprekken met elkaar te doen, dus we komen er uiteindelijk wel uit.”
Het thuiszorgteam waarin Nienke werkt heeft elke dag acht routes, waarbij ze van deur tot deur gaat om thuiswonenden een stukje zorg te verlenen. In Annet haar werkgebied is dat net zo. Ze hebben de zorg, zo georganiseerd dat elke patiënt maar een beperkt aantal gezichten te zien krijgt. In de Kloostertuin in Bladel hebben ze hun thuisbasis en 77 procent van hun tijd is voor direct contact met de zorgvragers. In het team zijn de extra taken verdeeld als sterrollen.
“De ene collega volgt het verzuim, de ander de kwaliteit en relatiebeheer. Vanaf april wordt het nog wel even spannend want mijn enige collega wijkverpleegkundige vertrekt dan en die vacature is nog niet ingevuld. Maar we hebben nog zes weken….”
Werken met sterrollen, maar sterren zijn ze dat daar niet allemaal?