Oma Roy Beerens kijkt uit over Dorpsplein Lage Mierde
’Dat Roy mij superoma maakte is fantastisch’
Lage Mierde – De oma van Roy Beerens woont in zorgcentrum Lindenhof in Lage Mierde.
De gordijntjes voor haar raam hangen zo dat haar uitzicht op het Dorpsplein niet belemmerd wordt. Op de vensterbank, waar ook de geraniums zouden kunnen staan, staan fotolijstjes. Het overgrote deel van de foto’s toont één van haar kleinkinderen: profvoetballer Roy Beerens.
Miet Fabrie-van Steensel is 74 jaar en ze kent de hoogte- en dieptepunten van het leven.
Ze kijkt elke dag naar het mooiste dat er in haar leven kon gebeuren. Natuurlijk de sportieve carrière van haar kleinkind, maar dat net hij een pracht van een zoon kreeg waardoor zij superoma werd. ‘Dat is zo fantastisch, dat kan ik gewoon niet uitleggen,’ zegt ze met een traantje in haar oog.
Heerenveen – In Wolvega, een dorpje in de buurt van Heerenveen, leeft oud Bladelnaar Roy Beerens zijn leventje. Hoe lang zijn verblijf in het Friese land nog duurt weet hij zelf ook niet. Hij heeft het er enorm naar zijn zin en de overstap van PSV naar Heerenveen heeft een nieuwe impuls aan zijn mooie carrière als profvoetballer gegeven. Het gaat hem zelfs zo goed als vleugelaanvaller van de Friese club, dat ze hem daar in het zuiden eigenlijk wel weer terug willen hebben…
In jong Oranje is hij al enkele jaren een vaste waarde voor Foppe de Haan en ook Marco van Basten volgt met belangstelling zijn verrichtingen.
Roy begon als voetballer in de jeugd van Bladella maar werd al snel gescout door PSV. Hij doorliep er de jeugdopleidingen en terwijl veel andere talenten roemloos terug gaan naar de club waar ze vandaan kwamen, haalde hij het eerste elftal. PSV had op enig moment een teveel aan aanvallers en besloot Roy bij Heerenveen te stallen. De Friezen hadden meteen in de gaten dat ze een pareltje in de schoot geworpen kregen en boden hem een mooi contract aan.
Spannend
Waar haar kleinzoon Roy ook voetbalt, oma Miet zal hem altijd volgen. Niet dat ze hem ziet op tv, dat vind ze te spannend. ‘Nee, het hart klopt dan in mijn keel. Ik kan dat gewoon niet aan en zet de t.v. op een andere zender. Als ik dan weet dat de wedstrijd afgelopen is ga ik naar mijn buurman Piet Faassen. Hij kijkt in mijn plaats en vertelt na afloop hoe onze Roy het gedaan heeft. Ze winnen vaak en hij scoort regelmatig een doelpuntje. Moois is dat toch hè’.
Miet van Steensel werd geboren in het centrum van Bladel, de plek die aangeduid werd als <I>De Varkensmarkt<I>. Ze was een dochter van Thomas (Toemes) van Steensel en Anna van Limpt.
Als kind had ze het niet makkelijk omdat haar moeder te maken kreeg met TBC, in die tijd nog een gevreesde ziekte. ‘Moeder moest weg van huis en wij mochten haar maar sporadisch opzoeken. Als we dan kwamen zagen we haar nog alleen maar achter het glas. Nee, dat waren geen leuke tijden’.
Uiteindelijk kwam haar moeder toch weer thuis, haar ouders zouden later zelfs de gouden bruiloft nog vieren.
Miet ging meteen van de schoolbanken naar de sigarenfabriek van De Vries waar het hard werken was. Naast dat werk ging ze bij de grote gezinnen in Bladel nog poetsen. <I>Doe goed je werk dan kom je hoog in de hemel<I>. Het zijn van die uitspraken die ze overgehouden heeft uit haar jeugd. De tijd van hard werken en weinig luxe. Zelf werd ze ook nog ziek in haar jeugd. ‘Natte Pleuris,’ zoals ze het zelf noemt. Ze overleefde het en haar hart ging sneller kloppen toen ze haar latere man Adriaan Fabrie leerde kennen.
‘Ja, dat was een mooie tijd. We woonden in het begin in bij zijn ouders, op de bovenverdieping. We hadden weinig maar waren met dat beetje dat we hadden wel gelukkig. Later bouwden we in de Kuipertjes een eigen huisje. Dat was ons plekje. Het enige nadeel van het trouwen was dat je ontslag kreeg bij De Vries. Zo ging dat in die tijd. Ik werd al jong moeder en voor mijn dertigste had ik drie kinderen. Daardoor hoefde ik me nooit te vervelen. Ik bleef ook altijd poetsen bij anderen, daardoor kon ik iets blijven betekenen voor de grote gezinnen in Bladel’.
Dingen die voorbij gaan
Het leven trok aan Miet voorbij en veertien jaar terug verloor ze haar man. Ze had het lang niet altijd makkelijk en besloot het huisje dat ze ooit met haar man gebouwd had te verkopen. Ze woonde nog een periode in de Gagelstraat in Bladel, tot ze twee jaar terug naar Lage Mierde verhuisde. ‘Ja, ik had meer zorg nodig. Hier in Lindenhof voel ik me op mijn plek. Oké, ik had nog liever in Bladel gewoond maar daar kwam geen plaats vrij, hier wel’.
In haar gezellige kamer in Lindenhof heeft ze alles wat haar lief is binnen handbereik. Natuurlijk vooral de foto’s van haar kleinzoon Roy. Op de tafel ligt een geboortekaartje met daarop een voetbalplaatje van de Heerenveen voetballer.
‘Zijn zoontje heeft Jairo,’ vertelt ze. Je spreekt het uit als Jaro. Roy en zijn vrouw Richelle zijn er erg trots op en ik ook natuurlijk’.
De voetbalcarrière van Roy kan ze zo vanaf het allereerste begin schetsen, ook al zag ze hem zelf weinig spelen. ‘Ik wordt goed op de hoogte gehouden door de anderen,’ legt ze uit. ‘Allereerst zijn ouders, mijn dochter en haar man. Zij gaan bij elke wedstrijd kijken en via hen hoor ik dan weer hoe hij het gedaan heeft. Het is mooi wat hij daar presteert hè’.
Miet Fabrie- van Steensel. Ze ziet het verkeer rond het Dorpsplein in Lage Mierde aan zich voorbij trekken. Net als het leven.