Mien van Gestel:

Gaan voor het feest van het leven

November 2017

Mien van Gestel uit Haghorst leerde de afgelopen negen jaar alle kanten van het leven kennen: ook de minder leuke kanten. Door ernstige ziekte dreven donkere wolken over, maar nu kijkt ze weer over haar eigen horizon naar de toekomst. Ze hoopt in 2019 met Alpe Dhuzes mee te kunnen doen, om daarmee voor zichzelf tien jaar knokken helemaal achter zich te laten

 “Toen mijn leven nog geheel onbezorgd was ging ik ervan uit dat je minstens tachtig jaar oud wordt. Toch? Maar in één klap kan dat perspectief veranderen. Dat gebeurde bij mij in ieder geval wel.”

Mien woont samen met haar man Adrie in een mooie ruime woning in het buitengebied van Haghorst. Haar twee kinderen zijn nu het huis uit, maar negen jaar terug nog niet.

“Ik was lekker aan het werk in de thuiszorg, maar voelde me niet lekker. Het bleef maar zeuren, maar een doktersbezoek bracht geen opheldering.  Pas na veel doktersbezoeken en een kijkoperatie-op-goed-geluk  bracht aan het licht wat er aan de hand was: een zeer zeldzame vorm van darmkanker. Deze zat in mijn blinde darm, die was ik al bij de eerste operatie kwijt.”

Terwijl Mien het leven weer op probeerde te pakken, merkte dat het niet goed ging en een tweede operatie volgde. Het was nog slechts een opmaat tot grotere ellende. Terwijl haar tweelingzus net deelname aan Samenloop voor Hoop organiseerde in 2009, ging het helemaal mis. Inmiddels in het Anthonie v Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam beland, volgde een superzware operatie met een dito nabehandeling. Alsof het nog niet genoeg was kreeg ze een gevaarlijke bacterie in haar bloed waardoor de koorts opliep tot 42,9.

“De arts vertelde mij later dat hij niemand kende die dit overleefd had. Ik had zelf ook het gevoel door het oog van de naald gekropen te zijn. Sinds die dag beleef ik elke dag als een bonus. Vreemd, maar zo werkt dat bij mij.”

In 2014 merkte ze dat ze nog steeds kampte met de naweeën wat haar vijf jaar eerder overkomen was. Tests wezen uit dat met name door de hoge koorts sprake was van hersenletsel. “Ja, dan ben je in één klap NAH patiënt. Maar goed, dit overkomt natuurlijk meer mensen. Ik was altijd iemand die positief in het leven stond, het glas was altijd halfvol. Maar op die moeilijke momenten valt het niet mee om het nog positief te zien.”

Nu, in 2017, is er nog elk jaar een scan om te kijken of de tumor weg blijft. “Medisch gezien ben ik nu kankervrij, maar gek genoeg voelt dat nog niet zo. Ik heb nu mijn blik gericht op 2019, dan is het tien jaar geleden dat het begon. Dat jaar heb ik aangekruist om deel te nemen aan de actie Alpe Dhuzes. Ik weet dat dit de nodige voorbereiding vergt. Ik sta er nog helemaal blanco in. Maar als ik kijk hoeveel mensen mij bij mijn herstel gesteund hebben, dan heb ik daar ook vertrouwen in. Ik wil ergens mijn steentje aan bijdragen, mijn paaltje slaan. Is het niet voor mezelf, dan wel voor anderen die ook met deze ziekte kampen.”

Mien weet nog niet hoe ze haar deelname aan Alpe Dhuzes gaat organiseren, maar ze heeft met haar vriendin Carla en sportmaatje Marian wel twee personen die met haar mee willen doen. Net als die honderden anderen die diezelfde drive hebben. Ze doet dat in de wetenschap dat zoveel mensen haar tot nu  toe al steunden, mensen die haar ondanks de ziekte niet lieten vallen!!

Ze heeft nu al een eerste actie bedacht om een bodem onder haar AlpDhuzes te leggen: een kleding inzameling. Degenen die daar kleding voor aan willen leveren kunnen dat via de mail melden: a3vangestel@gmail.com