Mexico 2008
Deel 2
Op reis door Midden Amerika zijn we aangekomen in Guetemala. Ze hebben er wel internet maar vlg mij stopt alles bij de grens, zo ook het bereik van mijn telefoon.
Schijnt aan KPN te liggen.
Vandaag hier een lokale indianenmarkt bezocht. Ongelofelijk, duizenden Maya s komen uit de bergen om er hun waren te verkopen of voor het hele dorp inkopen te doen. Een machtig mooi gezicht met tentjes tegen elkaar aan, overkapt met plastic en
golfplaten dakjes. Als je tussen de lokale bevolking loopt voel je je een blanke reus. De mensen hebben heel kleurrijke kleding, elke stam heeft zijn eigen typische kleur. Veel verkopers (vaak kinderen) hebben stapels met doeken, veelal dezelfde
die ze proberen te verkopen. Als je een beetje belangstelling toont ben je de klos.
Je hebt het gevoel dat je iedereen een beetje wil helpen door een aankoop maar overal zijn grenzen. Het lijkt telkens weer een druppel op een gloeiende plaat. Samen met het stel waar we steeds mee optrekken hebben we de afspraak gemaakt om het
eten dat over is in te laten pakken en vervolgens op straat weg te geven. Het inpakken in een zg doggiebag is hier de gewoonste zaak van de wereld.
Gisteren zijn we van Antigua afgekomen, een van de kleurrijkste plaatsen die er vlg mij op aarde zijn.
Ook een van de meest corrupte, zo ontdekte Paulino onze chauffeur.
Wat gebeurde er. Toen we savonds met de bus het dorp inreden op weg naar het hotel waren de helft van de straten afgesloten
blijkbaar voor de veiligheid (ofwel vanwege de onveiligheid).
Paulino stopte bij een politieauto die bijna op elke straathoek een stond. Hij vroeg wat te doen: gewoon een eindje tegen de rijrichting
inrijden, zo kreeg hij te horen, het was niet ver meer.
Enkele straten verder, achteraf bleek op de hoek van ons hotel, stonden acht agenten hem op te wachten. Hij moest uitstappen, Bianca onze reisleider ook, zij had nog net wat geld in haar zak kunnen proppen. De agenten zwaaiden met hun karabijnen, veelal met korte kolf. In de bus wachtten we met spanning de levende discussie buiten af.
Paulino moest naar binnen om zijn rijbewijs te halen en in te leveren: voorhem naast zijn pasport het belangrijkste document.
Na veel vijven en zessen en met een handvol dollars mochten we naar het hotel maar Paulino kreeg al te horen dat hij de volgende dag
naar het buro moest komen. De arme man, normaal de rust zelve, had het niet meer.
Het kostte hem de volgende dag een half weeksalaris, zo kregen we te horen, om zijn rijbewijs terug te kopen. Het schijnt hier de normaalste
zaak van de wereld te zijn.
Zo rijgen de verhalen zich aan elkaar, helaas lijkt er weinig van in NL aan te komen. Maar goed, de reis gaat verder. Morgen vertrekken we weer naar de Mexicaanse grens waar we in st Cristobal zullen overnachten. Het moet een stevige trip worden, we vertrekken al om zes uur in de ochtend.
De sfeer in de groep zit er hier nog steeds goed in, Bianca mist haar Maleisische vriend enorm, maar ze is werkelijk een kanjer om alles te regelen.
Het weer is hier rond de 25 graden, beetje bewolkt, daar zijn we wel blij mee. Niet te gek warm dus.
Ik zit nu in een klein internet cafeetje. Hier tegenover liggen de kippepoten langs de varkensneuzen opgestapeld en ik
verwacht dat over een uurtje de lokale bevolking er weer van gaat smullen. Alles wat ze vandaag niet verkocht hebben gaat
zo in de eigen buik, niet zo n slecht uitganspunt overigens.
Gisteren hebben we nog nieuwe vrienden gemaakt met de kleine Maria Guadolupe en Miguel. Broertje en zusje 8 en 9 jaar.
Ze kwamen spulletjes verkopen toen we met vieren zaten te eten. We hebben niets gekocht maar hen wel te eten gegeven.
ze vroegen ons het hemd van het lijf (in het spaans, hun lokale taal is een maya dialect)
Olé
Harrie en Marian
