Nederland in één dag per mountainbike

 juni 2016

klaar voor de start met op achterste rij Aldwin v Gils, Peter Timmermans, Rens Schilders, Ton Kluijtmans, Harrie Wenting, Koen van Dal en Jos Bakkers. Onder Jack Harbers en Willem van  Abeelen

De Tocht dwars door Nederland die negen Baars Bikers uit Hilvarenbeek en omgeving afgelopen weekend aflegden, was er een van grote hoogten en diepe dalen. In dit geval ook letterlijk. Van het noordelijkste puntje van Schiermonnikoog, tot het zuidelijkste puntje bij Vaals: de bikers passeerden het allemaal: in één etmaal.

De Merida Dutch country Cross beleefde zijn primeur en werd een succes, al lagen er onderweg veel hindernissen op de loer.

Bij het afmeren in Lauwersoog, terugkomend van Schiermonnikoog, ging op zaterdagmiddag 13.30 uur de klep van de veerboot naar beneden en gingen de rijders los. Het was de start van een monstertocht waarvan de afloop nog bijzonder onzeker was. Is het mogelijk om in één ruk 460 kilometer af te leggen op de mountainbike? Om ook midden in de nacht te navigeren door de donkere bospaden in het Overijsselse en Gelderse land? Waren ook de natte delen van de paden al drooggevallen en hoe reageer je op de inspanning bij het overslaan van de nachtrust?

Al in de eerste kilometers werden de deelnemers op de proef gesteld. In het noorden had het echt minder geregend dan in het zuiden en de zandpaden op een militair oefenterrein bestonden uit kurkdroog los zand. Ook iets verder in Drenthe deed dat probleem zich voor; bijzonder zwaar!

De passages over de Drentse heide tussen de schaapskuddes maakte weer veel goed. De Baarsbikers kwamen na ruim vijf uur onder aanvoering van Jack Harbers aan in zuid Drenthe, waar de eerste verzorgingspost gereed stond. De begeleiders Mark van den Abeelen en Ad Meeuwesen hadden er de verzorging tot in de puntjes geregeld, waarna het veld verder ging richting Overijssel. In de buurt van Ommen viel de duisternis in en het laatste deel van de tweede etappe werd al in donker afgelegd. Met een lampje op de fiets, de route zoekend op de navigatie op het stuur, werd in de duisternis de weg gezocht. Op de kronkelende bospaden van de Sallandse heuvelrug was dat soms erg lastig. De mooie beklimmingen daar maakten weer veel goed. In het stadscentrum van Apeldoorn lag de tweede rustpost, deze werd om 01.00 uur bereikt.

Het eerste deel van het derde deel van de route werd ingezet onder aanvoering van Diessenaar Jos Bakkers. Het was voor hem, na de Duchenne Heroes vorig jaar, de tweede grote sportieve onderneming. Een inspanning van 24 uur was voor hem echter nieuw, verderop zou de tocht het nodige van hem vergen.

In Arnhem en Nijmegen passeerden de bikers het uitgaanspubliek dat  hen verbaasd nakeek. In Groesbeek volgde, nog midden in de nacht, een zwaar parcours met stevige beklimmingen en gevaarlijke afdalingen. Wonderwel liep niemand er schade op en terwijl de zon op kwam, loodste Koen van Dal de mannen naar het Limburgse Well, waar de derde verversingspost lag.

Op dat punt, al over de helft van de tocht, met ruim 330 km op de teller, beseften Ton Kluitmans en Peter Timmermans dat het haalbaar zou moeten zijn om binnen 24 uur de Vaalserberg te bereiken. De tocht ging verder: door de kronkelende paden van de Maasduinen, langs de duits-Nederlandse grens. Venray, Venlo en Reuver werden gepasseerd, wetende dat bij de vierde stop na 430 km mogelijk de eerste supporters zouden staan. Op het moment dat dit punt in zicht kwam wist ook Rens Schilders dat hij zich op kon maken voor het laatste deel van de beproeving. Ook Aldwin van Gils, vooraf nog onzeker of deze monterstocht niet te groot voor hem was, kreeg er vertrouwen in dat hij het zou redden.

In het laatste deel ontpopte Willem van Abeelen zich als de coming man. Nog iets minder lang bezig met mountainbiken, was dit zijn eerste grote tocht. De nodige trainingskilometers in zijn benen betaalden zich hier uit. Het laatste deel kende naast de zand en sintelpaden ook enkele beklimmingen over de weg, waaronder de allerlaatste: de Vaalserberg.

Bij het naderen van deze berg trokken donkere welken zich samen en even later plensde er een hevig onweer naar beneden. Het kon de mannen niet meer hinderen om hun tocht te voltooien. Na 22 uur en 45 minuten werd de finish gepasseerd. Een ervaring rijker en de rugzak gevuld met alle mooie plaatjes die onderweg gepasseerd waren.

Van de 310 deelnemers wist zo’n 75% tijdig de finish te bereiken. De eerste uitvaller was er al bij de start, bij het verlaten van de veerboot en de rit werd gewonnen door Nederlands kampioen marathon-mountainbike Ramses Bekkink.

En de schrijver? na de eerdere tocht door het duo Wenting-Kluijtmans in de Dutch-Extreme (NL Zuid-Noord in 2001) finishten ze ook beiden in deze wedstrijd. Nu samen wel 111 jaar oud, maar dit blijkt geen beletsel.

De tocht gaf een ongelofelijke onderlnge verbondenheid: alle krachten waren nodig om iedereen er door te slepen op de moeilijke momenten. Hoe klein Nederland ook is, zo groot en langgerekt bleek het in dit etmaal te zijn. Maar het gevoel bij het passeren van de finsh is echt met geen pen te beschrijven.

meer info en filmpjes zien? kijk op facebook bij Mark van Abeelen. Hij was naast Ad Meeuwesen onze geweldige volger en begeleider: ook chapeau voor hen!!