Herinneringen aan moeder vereeuwigd

December 2016

Duizel – Met het schilderij dat haar oud klasgenoot Peter van den Borne voor haar maakte, is voor Marleen Huijbers (57) de cirkel rond. Haar moeder overleed zoen zij zeven jaar oud was, haar met zestien broers en zussen èn haar vader achterlatend.

,,Het was 1967, moeder was 46 jaar en de jongste liep nog in de luiers rond. We hadden een groot gezin, met zeventien kinderen en wij hadden er geen erg in wat er met ons moeder aan de hand was. Ze verloor stukje bij beetje de controle over haar lichaam, achteraf hoorden we dat het de ziekte ALS was.
Na haar overlijden nam mijn oudste zus de moederrol op zich en toen die trouwde, ik was toen vijftien, nam ik die over. Er was nooit tijd om het verdriet te verwerken. Het enige wat we hadden waren wat kleine spulletjes, die vader onder de zeven dochters verdeeld had. Voor mij was dat een broche, enkele knopen en twee brieven die zij elkaar schreven in oorlogstijd.”
Marleen leefde haar leven. Ze trouwde en kreeg zelf twee kinderen, maar er bleef een stuk onverwerkt verdriet in haar leven.
,,Op enig moment zag ik werk van Peter van den Borne en ik was verbaasd over zijn bijzondere realistisch werk, waarbij de weergave vaak nog mooier is dan de werkelijkheid. We raakten in gesprek en er groeide een idee.”
,,Het was niet één moment, maar meer een proces van dingen met elkaar delen,” blikt Peter terug. ,,Het idee om een schilderstuk van haar herinneringen te maken kreeg langzaam vorm. Marleen reikte mij de voorwerpen aan die voor haar dierbaar zijn en ik zette het op doek.”
Op een schilderij van een meter breed, is een kastje te zien dat Marleen dierbaar is. Daarop een portret foto van haarmoeder en een van haar zelf als kind. De broche, de knopen en de brieven zijn er als stilleven te zien, samen met enkele schotels van het oude servies dat bewaard bleef
,,Ik ga het schilderij thuis op een plekje hangen waar ik het van verschillende kanten kan bekijken. Dit maakt mijn leven af,” zegt marleen.
Het schilderstuk hing afgelopen maanden in een expositie in kasteel Geldrop. Marleen ging er ook op bezoek en vertelde daar aan gasten over haar herinneringen die erin verwerkt zijn.
,,Voor mij is de cirkel rond en nu kan ik het verdriet pas echt een plaatsje geven,” zegt ze.