aWeek 41 in de hilverbode:
Lydia de Leeuw tussen de Palestijnse vluchtelingen
’Ik hoop dat ik voor hen iets kan betekenen’
Afgelopen weekend reisde Beekse Lydia de Leeuw (23) naar de Palestijnse Westbank om er een half jaar vrijwilligerswerk te gaan doen. De eerste drie maanden kan ze er terecht op een toeristenvisum, daarna zal ze zelf verlenging moeten regelen. Een uitdaging voor zo’n jonge meid of een eitje voor iemand die al stage liep bij het Joegoslavië tribunaal?
Door: Harrie Wenting
Ze oogt als een vrolijke meid, zeker ook zelfbewust. Na haar studie aan het VWO ‘deed’ ze Criminologie. ‘Ik zocht altijd al de spanning, durf best van de gebaande paden af te gaan,’ zegt ze over zichzelf.
Bij de start van haar studie maakte ze nog een uitstapje naar <I>Internationaal strafrecht<I> en liep een jaar stage in Zuid-Afrika. Toen ze ook nog ervaring op kon doen bij het Haagse Joegoslavië tribunaal was dat als een droom. Nu wil ze weer een nieuw hoofdstuk aan haar jonge leven toevoegen: een verblijf tussen Palestijnse vluchtelingen.
Hoop
Lydia hoopt zich in een van de dichtbevolkte vluchtelingenkampen verdienstelijk te kunnen maken door het geven van Engelse les en muziekworkshops. ‘De kinderen hebben enorm veel meer mogelijkheden als ze zich ook in het Engels uit kunnen drukken, ik wil graag een bijdrage leveren door hen wat te leren. Ik verwacht niet dat ik hen kan verstaan, daarom is er nu al een tolk geregeld. En wat de muziek betreft: ik speel al vanaf mijn achtste viool en weet dat muziek je afleiding en hoop kan bezorgen. Dat wil ik graag op de kinderen daar overbrengen. Hen even weg te laten dromen uit de grauwe werkelijkheid.’
Om het verblijf tussen de Palestijnen mogelijk te maken, bemiddeld het Project <I>HOPE<I>. Het is een ideële organisatie die opgericht is door Palestijnse en Canadese vrijwilligers om de kansen van kinderen te ondersteunen. Ze werken vanuit een pand bij het grootste vluchtelingenkamp dat daar in de regio is, Lydia kan daar onderdak krijgen maar vervolgens zal ze vooral veel zelf uit moeten zoeken.
‘Dat is het uitdagende, maar ook wel een beetje het spannende,’ zegt ze. ‘Zo moet ik om de Palestijnen te bereiken eerst door Israelisch gebied. Als ik hen daar vertel wat ik ga doen laten ze me nooit door. In eerste instantie ben ik gewoon een toerist, die toevallig een beetje langer blijft hangen. Het tekent meteen al de verhoudingen die er zijn in die regio. Het is eigenlijk bizar als je er over nadenkt: mensen die zo dicht bij elkaar leven en toch zo ver verwijderd zijn van elkaar.’
Lydia de Leeuw. Gewoon een jonge Beekse die enkele dagen voor haar vertrek naar het midden Oosten nog even haar bul <I>Criminologie<I> ophaalde. De komende maanden wil ze zich ook gaan oriënteren op haar verdere loopbaan.
Ze kan dat ook weer doen vanuit enige anonimiteit, wetende dat ze als vrouw haar kleding aan zal moeten passen aan de gebruiken van het land. Die kleding zal ze eerst nog ter plekke aan moeten schaffen. ‘Je moet gewoon accepteren dat vrouwen daar een andere positie hebben,’ zegt ze.
Lydia de Leeuw