Weerzien met nageslacht
Geen gouden bruiloft zonder alle kinderen
Hooge Mierde – Twee oudjes zitten bij de plattebuiskachel. Ze denken na over verleden en heden. Niet over de toekomst. Een van hun kinderen zit aan de andere kant van de wereld.
Coffs Harbour, Australië.-Een huis en een tuin. En ruimte, veel afstand en ruimte. Voor Mart en Truus Meulenbroeks-Huijbregts is Australië een tweede vaderland geworden. Ze wonen er al zo’n 24 jaar maar bleven zich een beetje Nederlands voelen. Hun levensstijl heeft zich wel helemaal gericht op ‘Down Under’. Hun drie kinderen groeiden er op en slechts af en toe is hun blik nog op Nederland gericht.
Hooge Mierde, Holland.-De kachel snort en twee paar ogen turen in de vlammen. In gedachten zijn ze bij de kinderen die hun gouden bruiloft voorbereiden. Coop en Sjo Meulenbroeks. Hun gedachten zijn vooral bij Mart, Truus en de kinderen die zich aan de andere kant van de aardbol bevinden. Ver weg van alle drukte in Nederland, maar vooral ver weg van de Hooge Mierdse Hoogstraat. De kachel wordt nog eens opgepookt: het vuur moet blijven branden.
Avontuur lokte eind jaren 70 Mart Meulenbroeks en Truus Huijbregts. Beiden hadden hun roots in de Mierden: Mart in Hooge- en Truus in Lage Mierde. Ze hoorden verhalen over andere culturen en wilden zelf ook iets van die grote wereld zien. Het huisje-boompje-beestje sprak hen niet geheel aan en ze wilden wel wat van de wereld zien. Mede omdat er broers van Truus tijdelijk hadden gewoond, werd Australië hun doel.
In 1979 werden de koffers gepakt en werd Sydney hun doel. Maar liefst 16.000 kilometer van huis, ver weg van de snorrende kachel bij de familie Meulenbroeks. Regelmatig werd er geschreven en af en toe gebeld.
Duik in oceaan.
O ja, ze kwamen terug. Kortstondig om hier hun vakantie te houden. In ’82 werd zelfs hun zoon Kobus hier geboren, genoemd naar zijn grootvader. Alle contacten met familie en vrienden werden weer eens aangehaald maar het verblijf in Nederland was nooit meer dan een bezoek. Ook in 1987 resideerden ze nog een tijd in de Mierden. In die periode werkte Mart altijd wel een tijd in het restaurant van zijn schoonbroer. Als jonge kok was hij destijds naar Australië vertrokken om er daar achter te komen dat de Hollandse werklust er wel gewaardeerd wordt.
Hij maakte kennis met de horeca in de Mierdse patatzaken om daarna diverse koksopleidingen te volgen en in Zwitserland zijn leerlingen tijd af te maken te. De eerste periode in Australië werkte Truus ook in de horeca waardoor ze dicht bij elkaar konden blijven. Truus d’r hart lag daar niet echt en ze werkt nu in de onderbouw van het basisonderwijs.
Mart schakelde later over: van de pannen en het fornuis naar het horeca-onderwijs, waar hij nu al weer enkele jaren werkt. Australië heeft voor hem echter één nadeel: zijn werk is 95 kilometer van zijn deur verwijderd waardoor hij elke dag
( alhoewel……4 daagse werkweek) een uur moet rijden!
Een werkdag ziet er voor deze Nederlands/Australische familie verder heel gewoon uit. Behalve misschien voor Truus. Zij begint haar dag om 6 uur met een wandeling op het strand en een duik in de oceaan. Mart gaat in het weekend mee, als Truus hem tenminste op tijd wakker maakt.
Bekske koffie
In Australie wonen de Meulenbroeksen sinds 14 jaar een soort bungalowtje, dat door het niveau verschil drie trappen nodig heeft om alle delen van het huis te kunnen bereiken te kunnen bereiken. Het huis is gebouwd door een bouwvakker uit Finland die een grote veranda aangelegd heeft aan de achter kant over de hele lengte van het huis. Als Mart en Truus aan tafel achter hun bekske koffie zitten, zien ze in de verte de zee.
Het leven van Mart en Truus Meulenbroeks bestaat daar aan die andere kant van de oceaan verder gewoon uit werken, boodschappen doen en thuis het huiswerk nakijken. Met de kinderen bezig zijn en hen met het huiswerk begeleiden. Overigens is alleen hun jongste nog thuis. De anderen twee werden snel zelfstandig, mede omdat beiden een periode bij hun Nederlandse familie verbleven.
Kobus en Ketrien studeren nu aan de University of Callaghan in Newcastle. Dit is ongeveer 400 km ten zuiden van Coffs Harbour. Ze huren daar samen met een andere student een huis. Ze komen elke vakantie en elk lang weekend naar huis om eens lekker achter de kachel een bekse koffie te drinken en om peestamp te eten. De kleding wordt weer door ma gewassen en stappen met vrienden is ook daar onmisbaar.
Handgemalen
Toen de Meulenbroeksen destijds in Australië aankwamen verbleven ze in een Hostel, waar ze veel Nederlanders leerden kennen die ook net over waren gekomen. Veel van de vrienden die ze daar maakten zijn al lang en breed weer terug naar Nederland. Voor de familie Mieoelenbrooks (lokale uitspraak) was er nooit reden om de koffers daar definitief te pakken. Beiden hielden altijd wel hun Nederlands paspoort: dat gaf hen een gevoel van verbondenheid met hun vaderland. Ontevredenheid over werk of toekomst was er nooit zodanig dat ze overwogen om terug te komen.
Op 20 juni zal er op Schiphol een vliegtuig landen met aan boord Mart en Truus. Op de luchthaven zullen ze nog niet de ouders van Mart aantreffen: die reis is hen al te veel.
Terug in Holland zal echter wel de eerste gang naar de Hoogstraat in Hooge Mierde zijn, waar Coop en Sjo bij de kachel zitten te wachten. Sjo heeft het handmolentje om de koffie te malen altijd binnen handbereik en het is bij een bezoekje aan hen slechts een kwestie van tijd tot de koffie geurt.
Het zijn deze beelden die Mart wel mist in Australië, zo moet hij toegeven. Dat ‘bekske koffie’ en alles wat er te bespreken valt. Hij weet dat zijn vader Coop al met verlangen uitkijkt naar de hereniging met de Aussies. Benieuwd wat ze hem te vertellen hebben over dat land daar aan de andere kant van de aardbol.
Als Coop aan het weerzien denkt schuift hij met zijn hand zijn pet een stukje naar achteren om over zijn kruin te krabben. De viering van zijn gouden bruiloft heeft hij iets uit moeten stellen omdat Mart en Truus niet op tijd konden komen. Coop maakte zich ook veel zorgen over zijn vrouw Sjo die tot op het laatste moment nog onder doktersbehandeling is.
Nu het feest aanstaande is lijkt er echter niets meer in de weg te staan om samen bij te gaan buurten en eens ouderwets te feesten.
In gedachten is Mart af en toe al bij zijn ouders en zijn geboortegrond.Hoe verging het d’n Hooge Duin bij het nabij gelegen Zwartven waar hij vroeger veel speelde en hoe zal het zijn met de oude boerderij waar zijn ouders nog wonen.
Het afdak bij Coop en Sjo is niet te vergelijken met de veranda aan het Australische huis. Maar de geborgenheid die er achter zit wel. 16.000 kilometers scheiden hen: binnenkort weer herenigd. Voor Coop en Sjo Meulenbroeks is …juni de grote dag dat hun gouden bruiloft gevierd gaat worden. Ze zien er naar uit om te feesten: maar dan wel met zijn allen…..
