Diamant in Hilvarenbeek
Jan en Anneke Woestenberg kijken samen al zestig jaar terug.
 
Mei 2019
 

 
Op 12 mei vieren Jan en Anneke Woestenberg dat ze elkaar zestig jaar terug het ja-woord gaven. In zestig jaar zagen ze niet alleen zichzelf en hun eigen gezin veranderen,  ook Hilvarenbeek en zelfs hun hele generatie maakte ongekend veel veranderingen mee, meer nog dan ze zelf kunnen bevatten. In 1959 zag het leven er nog heel overzichtelijk uit met hun boerderijtje met zes koeien aan de Koestraat. Nu haalt Jan op zijn 89-ste zelf de muziek van zijn computer en Anneke doet nog veel zelf in huis. Maar in  zestig jaar lief en leed delen zitten altijd wel hoogte en dieptepunten, ook aan hun deur ging niets voorbij.
 “Het was bij de heropening van café van Loon in Lage Mierde,” weet Jan nog als de dag van gisteren. Als hij vertelt over die ene zondag in 1952, lijkt de tijd echt stil gestaan te hebben. Boven hem aan de schouw hangt de beeltenis van een sterk Belgisch trekpaard en zijn Anneke volgt elk woord dat over zijn lippen komt: wat hij vertelt is ook haar herinnering.
“Echt, ik had ze nog nooit eerder gezien. Een mooie boerendochter, dat zag ik meteen. Twintig lentes jong, dochter van Sjef en Annemie Verbaanderd van de Neterselsedijk in Lage Mierde. Ik had de pech dat het net carnaval was en dat de vastentijd daarop volgde. Daardoor kon ik me in die periode niet laten zien. Wel kon ik met carnaval nog met haar naar toneel.”
Om echt goed bij de familie Verbaanderd binnen te komen, moest Jan een list bedenken, bedacht hij. Hij gaf zich op voor de stille omgang in Amsterdam en kwam daarbij ‘toevallig’ bij de vader van Anneke in de trein te zitten. Een hele nacht lang maakte hij kennis met de man en toe Anneke ter sprake kwam, lagen er geen problemen om haar opnieuw te ontmoeten.
“Ja, die goeie ouwe tijd,” knikt ook Anneke. Met haar 86 oogt ze nog als een actieve vrouw die midden in het leven staat. De enige hulp over de vloer is een schoonmaakster, drie uur per week, verder doet ze nog alles zelf.
“Jan had op het moment dat hij Anneke leerde kennen al veel meegemaakt. Hij werd op zijn 13-de de kostwinner op de boerderij toen zijn vader veel te vroeg overleed. De boerderij met 6 koeien, enkele varkens, kalveren en kippen én het ene trekpaard, moest hij gaan verzorgen. Toen ze in 1959 trouwden nam Anneke als vanzelf veel taken op zich. Behalve het opvoeden van zes kinderen had ze de zorg over een deel van de dieren op de boerderij.
Het was een tijd van hard werken, weten ze beiden nog te vertellen als ze terug kijken. Vakantie kenden ze niet, enkel wat daguitstapjes met de kinderen.
“Maar we hebben een goed leven gehad,” zegt Anneke. Als ze daarna kort vertelt over het verlies van een van hun kinderen en ook nog een schoondochter, wordt haar stem wat zachter.
Jan begint dan het liefst te vertellen over de paarden waar hij altijd veel energie in heeft kunnen stoppen. Samen met zijn zoon Jan bracht hij de Belse knollen ter keuring en het leverde hem veel prijzen op. Ook nu nog mag hij graag een van zijn paardjes inspannen om er een eind mee te gaan rijden.
Anneke laat hem maar doen, zelf gaat ze niet meer de bok op. Zij denkt liever terug aan de vele Lourdesreisjes die ze samen maakten. Ook het volksdansen dat ooit vanuit de KVO begon, was jarenlang haar grote hobby.
Op zondag 12 mei begint hun feestdag met een bezoek aan de kerk. Daarna is er een fotosessie, gevolgd met een feest in Hercules in Diessen. Samen met hun kinderen en aangetrouwden, hun dertien kleinkinderen en hun twee (bijna drie) achterkleinkinderen gaan ze daar een feestje bouwen.
Jan en Anneke wonen nu in het huis samen met hun jongste zoon. Het huis mag gerust de titel krijgen van huisje weltevree. In de eerste dertig jaar van hun huwelijk boerden ze op de Koestraat, om daarna de oversteek te maken naar de Kromstraat. Daar kregen ook de paarden een nieuw plekje.
De generatie van Jan en Anneke Woestenberg bouwden een dorp als Hilvarenbeek mee op. Ze zorgden dat er leerlingen zaten op de dorpsschool en dat er een hele kerkbank in de kerk bezet was. Zij en hun kinderen waren lid van Beekse verenigingen en daarom kunnen ze met recht Bekenaren worden genoemd. Ook voor Anneke, ook al stond haar wieg ooit in Lage Mierde, maar na zestig jaar Hilvarenbeek wil ze er nooit meer weg.


Na 60 jaar nog steeds samen