Schaatsen gingen voor even uit het vet

 januari 2016

Op het moment dat Koning winter zich ook maar even liet zien, spitsten de schaatsliefhebbers hun oren. De ijzers werden snel wat scherper geslepen en toen was het afwachten…

Het gras is wit bevroren en knispert onder de wielen van de atb. Vanaf de Dunsedijk een klein paadje in en na 500 meter klinkt er een licht zingend geluid. Nog voor het ijs in zicht is, kun je het al horen.

Als het ijs dan echt in beeld komt, weerspiegelt een donkere, bijna zwarte glinstering. Dat belooft veel goeds.

Maar liefst drie winters zonder enig ijs hebben de verwachtingen alleen maar opgeschroefd. Een bord wordt gepasseerd: pas op gevaarlijk ijs.

Zo’n twintig meter van de kant af staan twee krukjes op het ijs, waarop twee personen hun schaatsen net uit doen. Een derde persoon rijdt nog zijn rondjes. Snel de ijzers onder en in het spoor van de tot dan enige schaatser verder het ven De Flaes op. ‘De hele ronde is begaanbaar,’ roept de schaatser voorop en hij kromt zijn rug. Bij de kleine doorgang naar het achterste deel van het ven staat een plasje water op het ijs, maar de ijzers glijden er moeiteloos overheen. Dan gaan de punten verder. Naar de achterkant van het ven, waar de ruimte eindeloos lijkt. Het ijs maakt een zingend geluid, af en toe afgewisseld met een kraak. Als aan de achterzijde van het ven de baan een grote bocht maakt, draagt de wind bij door in de rug te blazen. In de verte komt de Flaestoren snel dichterbij. De rijder die de ronde op gps heeft, meldt dat hij elke ronde precies 2,2 kilometer aflegt.

Even later verschijnt Jo Vaes (84) aan de rand van het ijs. De oud Goirlenaar woont tegenwoordig in Poppel. ‘Ik doe het tegenwoordig wat rustiger aan,’ zegt hij. Toch heeft ook hij eerder op de ochtend al de ijzers onder gehad. ‘Het is werkelijk prachtig,’ zegt hij. ‘Zo hebben we dit al jaren niet meer gezien. Het doet denken aan winters, zoals in 2009 toen hier de laatste ijsmarathon werd verreden. Dat waren nog eens tijden.’

Met Jo Vaes gaan de gedachten ook altijd weer terug naar de winters van 1986 en ’87 toen er twee maal een wintertriathlon georganiseerd werd: en Jo Vaes was er altijd bij.

Maar ijs op de Flaes zonder ijsmeester van ijsvereniging De Flaes Piet Haest (71) kan natuurlijk niet en even later komt hij aangewandeld. ‘Ik zag al vanaf woensdag dat er een mooie ijsvloer aankwam,’ zegt hij. ‘We hebben allereerst het bord ‘gevaarlijk ijs’ geplaatst want hoe dik het ijs ook is, we willen iedereen waarschuwen dat het nog niet veilig is. Ik heb die woensdag ook even geprobeerd om erop te staan en ik merkte dat het stevig genoeg was om de eerste rondjes te maken. Daarna ging het elke dag beter. Behalve dat er enkele dagen matige vorst was, werkte het ook mee dat er nauwelijks wind stond.’

Haest, die op dit moment de functie van ijsmeester deelt met Piet Smolders, legt uit hoe op dit moment het beleid vanuit de ijsvereniging is, om de ijsvloer te beschermen.

‘Als we voorzien dat er een langdurige ijsperiode komt, vragen we de vroege vogels om er enkele dagen langer af te blijven. Hierdoor voorkomen we dat er scheuren en wakken ontstaan. Door die een of twee dagen extra rust, kan het ijs beter aangroeien en kunnen we daarna lang profijt hebben van een mooie ijsvloer. Dit keer voor zagen we dat er geen lange periode van vorst kwam, daardoor hebben we het vrij gelaten. Iedereen gaat er dan geheel op eigen risico op.  Om op de risico’s te wijzen plaatsen we het waarschuwingsbord.

Intussen komen er enkele nieuwsgierigen kijken, en een enkeling heeft al meteen zijn schaatsen bij.

Later op de dag begint het te regenen en lijkt er weer een einde te komen aan een korte vorst periode. Dan is het weer wachten: keert koning winter nog terug of beginnen we maar meteen aan het voorjaar?

IJs en weder dienende. De volgende vorstperiode komt elke dag een stukje dichterbij…..