Schaatsers in de kou
Dorpsbaantjes positieve uitzondering
Hilverbode 14 januari 2010
De schaatsers treffen het niet dit seizoen. Met temperaturen die deze winter tot de strengste van deze eeuw maakt, blijft het ijs op de vennen en meren vrijwel onberoerd. De verkopers van schaatsen moesten al alle zeilen bijzetten en bij menig liefhebber kriebelde het. Maar de sneeuw en een te korte dooiperiode gooiden roet in het eten. Op de Flaes was een klein baantje uitgezet maar diegenen die er zich op waagden hielden het snel voor gezien.
De baantjes zoals die aangelegd werden in Diessen en Esbeek deden het beter. Dankzij de inzet van vrijwilligers lag er een mooi ijsvloer waar de jeugd zich op uit kon leven.
Met een sip gezicht stapt Hilvarenbekenaar Rens van Korven van de Flaes af. De schaatser die rijdt in het gewest Zuid had er nog aan zijn conditie willen schaven maar hij was snel klaar. ‘Het is te gevaarlijk met de scheuren en het baantje dat er ligt is veel te smal,’ was zijn conclusie. Hij zal het weer moeten hebben van de gewestelijke trainingen op de Eindhovense ijsbaan.
Voor Frank Hendrikx zijn koude omstandigheden zijn specialiteit. In zijn vrije tijd neemt hij deel aan survivalruns waar kou en ontbering een vast onderdeel zijn. Zijn zoontjes Wouter (6) en Thomas (8) proefden aan zijn zijde van het natuurijs.
‘Net dit jaar ben ik ingeloot voor een Elfstedentocht,’ blikt Frank vooruit. ‘Dat we het nu net zo slecht moeten treffen. Die sneeuw heeft alles verpest.
Zoon wouter hoeft niet naar Friesland voor zijn tocht der tochten, hij heeft aan het rondje op de Flaes genoeg. Met één hand op de rug start hij in zijn Leeuwarden en de eerste bocht is voor hem het Sneek van Brabant. Na IJlst, Hindelopen, en Stavoren ziet hij aan de overkant van de baan Workum en daarna Bolsward opdoemen. Halfweg. Na Harlingen, Franeker en Dokkum volgt zijn finish op de plek waar hij zijn ronde begon. Als hij met een schuin oog naar zijn vader kijkt ziet hij hoe het moet, hij probeert een stukje van de techniek te copieren. Tot vader valt. Een scheur. Zoals er veel scheuren in het robuuste ijs te vinden waren.
‘Bij De Tocht ligt er ook geen glad kunstijs,’ grijnst Frank. ‘Nog één rondje’ schreeuwt hij naar Thomas als die klappertandend aan de kant zit. ‘Koude voeten is het ergste,’ zegt de jongen, zittend op het koude ijs.
De ijsvloer van De Flaes is inmiddels zo dik dat er normaliter volop geschaatst zou kunnen worden. Doordat in het bovenste deel van de ijsvloer opgevroren sneeuw zit geeft de kwaliteit te denken. Er is met geen schaats doorheen te ploegen.
Maar wie weet. Schaatsers blijven optimisten. IJs en weder dienende.
