Broer marathonman was de regelneef
Terug van jaar lang een marathon
Trompetter 2008
Je hebt een passie, het geeft je een doel. Op bezoek bij mensen die vanuit hun passie de uitdaging aangaan. Grenzen worden opgezocht en soms gepasseerd, waar liggen de drijfveren en tot hoever wil iemand gaan?
Eric Bottram uit Lage Mierde volgde een jaar lang zijn broer Richard die als <I>marathonman<I> door Europa trok. In het kielzog van zijn sportieve broer was Eric een jaar lang de regelneef, de routeplanner, de masseur en de kok. Maar ook de chauffeur van de camper en de man die de overnachtingen moest regelen. Wat dreef hem om 365 dagen met drie personen in een campertje te gaan zitten, om zijn werk op te zeggen en in het spoor van zijn rennende broer een onzekere toekomst tegemoet te gaan?
‘Het idee om als gezonde mens iets voor anderen te betekenen was mijn drijfveer,’ zegt Eric. ‘Een poos afstand nemen van hebzucht en materialisme. Ik had altijd al het voornemen om ooit in mijn leven iets voor anderen te willen doen. Toen mijn broer zijn vriendin overleed en hij besloot te gaan lopen voor het lot van andere kankerpatiënten lag daar ineens ook mijn uitdaging’.
Huisje boompje beestje
Met zijn 39 jaar en forse bos krullend haar lijkt Eric in zijn voorkomen weinig op zijn broer. ‘Het verschil is behalve 20 centimeter ook 30 kilo,”grijnst hij. ‘Het is nu weer wennen om thuis een vast adres te hebben na een heel jaar lang toeren,’ zegt hij. Elke avond zoeken waar je de nacht door kon brengen. Het was mijn taak om met de camper vooruit te rijden en bij de burgemeester van een dorp aan te kloppen. Soms bij een boer, een keer stonden we bij Gerard Joling op de stoep. En overal werden we warm onthaald, van Nederland tot diep in Griekenland.
Het verhaal van Richard Bottram beheerste de afgelopen weken vrijwel alle dag- en weekbladen. De marathonman die zijn jonge vriendin aan kanker verloor haalde met zijn laatste marathon de voorpagina van de Telegraaf en de Trompetter. De uitdaging van Richard was een gevolg van de belofte op het sterfbed van zijn vriendin Elise.
‘Toen Richard mij polste of ik met hem mee wou gaan was ik meteen enthousiast,’ vertelt Eric vanuit zijn huis in Lage Mierde. ‘Toen ik verder over na dacht moest ik wel even slikken. Mijn baan opzeggen en het huis een jaar verlaten. Het was onzeker of het voor Richard sportief te volbrengen was maar voor mij gold: hoe houdt je het een jaar lang samen in een camper uit.
Plannen
Nadat ook voor Eric de kogel door de kerk was begon hij met zijn broer te plannen. Hij boog zich over het vervoer en het logistieke deel, iets wat hem als logistiek planner goed af ging. Na de test in mei 2006 waarbij elke dag een marathon afgelegd werd, klonk op 30 juli 2006 het startschot. Er werd via Duitsland en België koers gezet naar Engeland. Later weer via Frankrijk, Zwitserland en Oostenrijk naar Italië. Per boot naar Griekenland, waar maar liefst drie camerateams hen opwachtten. Eric daarover: ‘Die ontvangst in Griekenland was echt fantastisch. Via een Japanner kwamen we met ons verhaal wel in 65 verschillende Aziatische kranten.’
Het leverde de broers Bottram zoveel goede contacten op dat ze voor de rest van hun leven vakantieadressen genoeg hebben.
zwaar
Dat niet alles rozengeur was blijkt wat dieper weg te liggen achter de sprekende ogen van Eric. Toezeggingen voor donaties die niet werden waar gemaakt en het snelle afhaken van het vierde teamlid waardoor ze in één camper verder gingen. Slechts een keer stond de samenwerking tussen de broers op springen maar ook dat dipje kwamen ze te boven. ‘O, wat ben ik nu blij dat ik doorgezet heb. Deze ervaringen nemen ze ook mij nooit meer af. Mooi natuurlijk dat we met het project zo’n twee ton binnen gehaald hebben voor de kankerbestrijding maar nog veel mooier is het enthousiasme dat we het afgelopen jaar ontmoet hebben. Soms was het zwaar. Niet te schatten hoeveel patiënten ons aangemoedigd hebben die er nu zelf al niet meer zijn. Je ziet dan de betrekkelijkheid van het leven.’
Terug
Weer terug in Lage Mierde probeert Eric de draad op te pakken. Het zoeken naar een baan. ‘Ja, moet ook nog’. Hij neemt zich voor om meer te gaan doen met zijn ervaringen in het masseren. ‘Maar dat is later. Eerst maar eens in en rond huis de zaak op orde brengen. De camper weer terug naar de man die hem uitleende.’
Eric Bottram. Als hij zijn sprekende ogen dicht doet is hij nog onderweg. Op weg om kwartier te maken voor de volgende etappe. Boodschappen doen bij een winkeltje in de buurt en een potje koken om zijn broer van de dagelijkse 5000 calorieën te voorzien.
Foto:Eric Bottram voor de camper waarin hij zijn broer door Europa volgde
HW 2007