Koning, Keizer, Admiraal
Een van der Wouw heerst helemaal
Trompetter Kempenland 2005
In Lage Mierde schoten in een week tijd twee broers zich tot koning en keizer binnen hetzelfde gilde. Het Sint Ambrosius kan doordoor weer een belangrijk hoofdstuk toevoegen aan de roemrijke historie. Het is een gilde dat zich erop kan roemen de laatste vijftig jaar drie keizers voor het leven te hebben gehad. Als het aan Ad van der Wouw ligt komt er voorlopig geen andere keizer omdat de titel bij zijn leven niet meer kan wisselen.
Voor zijn broer kees was het een prettige bijkomstigheid dat er bij een Keizerschap opnieuw moet worden geschoten voor de koningstitel. Lukte het hem de eerste maal niet om hoog te scoren: nu was elke pijl raak en kon hij na een loodzware wedstrijd op de troon plaats nemen: naast zijn broer.
Het sint Ambrosius is een gilde dat alle oude gewoonten en gebruiken nog koestert. Geen modern schiettuig op de schietbaan en niks geen hoge bomen om in te schieten: gewoon op een doel zoals dat in de late middeleeuwen al gebruikelijk was. Het gilde beheert nog een eigen stuk grond wat elk jaar verpacht wordt en van de opbrengst wordt elk jaar een hele dag naar goed gebruik geteerd.
Slechts één kleine aanpassing vond er de laatste honderd jaar in de statuten plaats maar dat was er wel meteen een die de verhoudingen tot in haar grondvesten deed trillen: de vrouwen roerden zich. De zusters dwongen het af om net als hun mannen deel te mogen nemen aan het schieten voor het Koningschap en de enige veer die ze nog moesten laten: als ze dat ooit winnen moeten ze zich wel koning noemen.
Geen gildenzuster die daar nog om mort en vanaf het eerste schot hakten de dames stevig in op de roos van het doel.
Ad van de Wouw mag zich dan wel keizer noemen nadat hij voor de vijfde maal in zijn leven de strijd om het koningschap won, maar hij moest er in een heuse barrage wel Janske Antonis voor terug wijzen. De 22-jarige Antonis wist Ad van de Wouw tot een ultieme prestatie te dwingen, wat hem de keizerskroon opleverde.
Herkansing
Ook bij het tweede koningschieten binnen een week wist Janske Antonis de eerste barrage te halen. Helaas voor haar en waren er twee heren die ver boven de rest uitstaken. Ad Plasmans en Kees van de Wouw gingen nu schouder aan schouder verder in een tweestrijd waar nauwelijks een woord gewisseld werd. Ze bevonden zich in een afgesloten ruimte, de pijlen werden hen door het raam aangereikt en na elk schot volgde steevast een <I>roos<I> of zelfs <I>ne witte<I> als teken dat de pijl in het middelste middelpunt geen enkel randje had geraakt.
Kees moest telkens als eerste zijn schot loste en toen hij in de barrage zijn 31-ste schot loste had hij al een gevoel dat het nu wel eens voldoende zou kunnen zijn. Zijn tegenstrever miste vervolgens de roos en Kees kon vervolgens de felicitaties in beslag nemen.
Poserend naast zijn broer kan de kersverse koning het allemaal nog niet bevatten. De jongste van de Wouw verwacht er geen problemen mee dat hij nu regeert naast een keizer, toevallig ook nog zijn oudere broer. Hij verwacht wel regelmatig met de keizer aan hetzelfde banket te zitten maar verder heeft elke functie zo zijn eigen bijkomende taken.
HW 2004