Kerstmis vieren in het eerste of het tweede huis?

December 2016

In een periode dat miljoenen wereldwijd op de vlucht zijn, op zoek naar een nieuw onderkomen, vragen vele anderen zich af of ze hun geld niet in een tweede huis moeten steken. Het schrijnende verschil van een wereld op drift. Hoe warmpjes willen we erbij zitten?

Een eigen huis. De zanger Rene Froger zong er al over. Je eigen plek onder de zon. Maar wat is dat waard als vijandig gezinden jou van je eigen plekje onder die zon verdrijven? Staan anderen dan met de open deur in hun handen om je elders welkom te heten?

De praktijk is anders, zo leert ons de recente geschiedenis. In Zuid Europa hopen de vluchtelingen zich nog steeds op, om over de situatie in een land als Syrië maar te zwijgen. Daar is de toestand totaal hopeloos en lijkt geen enkel kind nog een toekomst te hebben.

Iets verder Europa in, wapent een land als Hongarije zich door argumenten te bedenken  om elke buitenlander buiten de deur te houden. Een premie op het stichten van een groot gezin moet de aanwas van de eigen Hongaren nu veilig stellen. Het voelt dubbel, omdat in het verleden duizenden Hongaren wel gastvrij onthaald werden in andere Europese landen.

Weer iets dichterbij huis was de Duitse eerste vrouw Angela Merkel wel erg snel in haar reactie om de deuren open te zetten. Haar reactie ‘wir schaffen das’ wordt haar niet door elke landgenoot in dank afgenomen.

Nog dichter bij huis komt er nog steeds rook uit elke schoorsteen. Wij Nederlanders moesten enkele jaren de broeksriem aanhalen, maar inmiddels brand de kachel weer volop. Nu de donkere wolken van krimp en bezuiniging weer wegtrekken, gaat de hand wat makkelijker van de knip. Daar komt nog bij dat het spaargeld nauwelijks rendement oplevert: daarom gaan steeds meer landgenoten ‘wappen met de flappen’. Geld wordt gestoken in een tweede huisje aan de Costa of dichterbij: op een Nederlands vakantiepark. Ook het bouwen van een schuurtje dat als tweede huis door kan gaan, is stevig in trek.

In het Brabantse land kwamen we Henk tegen. ‘Ik heb een ruime achtertuin, waar achteraan een oud schuurtje stond. Bouwkundig stelde het niet veel voor,’ zegt hij. ‘Wat wel top was op dat plekje: van daaruit heb ik zicht op de zon als die vanuit het zuiden staat te schijnen. Het bracht mij op het idee om er een soort van tweede huisje van te maken.’

Henk stroopte zelf zijn mouwen op en ging aan het werk. Hij vroeg zich af of hij nog een vakman in moest schakelen maar uiteindelijk bleek hij handig genoeg om het zelf te doen. Na een half jaar zweten en klussen kon hij zijn nieuwe schuurtje in gebruik nemen. Vanuit een ruim zitje voelt hij zich meer dan beschut. De zon kan hij er optimaal zien en de buitenlucht geeft hem een gevoel van ‘altijd vakantie’. Hij had nog ruimte om een binnenruimte te maken die hij als een grote stacaravan ingericht heeft, compleet met aanrecht, koelkast en stromend water. ‘Ik zit er bijna elke dag en door wifi en een tv aansluiting hoef ik er van de grote buitenwereld niets te missen,’ glundert hij.

Even verderop woont Ruud, die lang twijfelde. Door het geld van zijn spaarrekening te verplaatsen naar een huisje op een camping in de Ardennen, zou hij een aardig rendement binnen kunnen halen. Dichterbij kon hij Henk zijn voorbeeld volgen: in zijn eigen tuin een soort van tweede huisje bouwen. ‘Dat huisje in de Ardennen is leuk, maar je moet er dan wel elke keer een flink stuk voor rijden. Bovendien staat zo’n huisje op een park, waardoor de ondergrond nooit van jou wordt.’

Na enkele maanden zelf de handen uit de mouwen, heeft ook Ruud zijn eigen stulpje in de achtertuin. Met een klein houtkacheltje houdt hij zich warm, maar eigenlijk zat hij er al warmpjes bij.

‘Ja, eigenlijk wel een luxe erkent hij. Net als Henk is hij zich ervan bewust in wat voor luxe ze leven.

Iets verderop zit Samir uit Syrië te zuchten. De vijftiger gaf les aan een universiteit in Syrië en moest daar vluchten voor zijn veiligheid. Hij kwam alleen aan in Nederland, kon zelfs zijn vrouw en kinderen niet meenemen op zijn vlucht. Nu droomt hij behalve van een toekomst in Nederland, ook over hoe hij zijn kroost naar hier kan halen. Om alles een plekje te geven tekende hij zijn situatie levensgroot op een muur in een woning nabij het AZC waar hij verbleef. De tekening blijft achter als hij naar elders wordt verplaatst. Op zoek naar een eigen dak boven zijn hoofd, naar dat ene plekje waar hij samen met zijn gezin veilig kan wonen.

Intussen gaat elke dag de zon weer op en schijnt weer op de daken van de huizen. Behalve dan in Syrië, waar de rook van de bommen wegtrekt en de helft van de daken in puin ligt. Voor Henk en Ruud is dat ver weg. In hun tweede huisje kringelt ook de rook, maar dan van het kacheltje waar ze hun voeten warmen.

Henk kluste zelf aan zijn schuurtje en ziet nu elke dag de zon vanuit een ander perspectief

Samir droomt elke dag van een hereniging met zijn gezin en een nieuwe toekomst