Dolomiti Superbike blijft taaie klus

 

9 juli 2011

de deelnemers in Italie: vlnr achterste rijd: Jac Harbers en Peter Timmermans. middelste rij: Leon Peters, Rik Lagendijk, Harrie Wenting, Corne van Wijk, Rens Schilders, Jasper Klessens, Jan Smolders, Stefan Carlier, Koen van Dal, Roy de Beijer. zittend: Janco Cornelissen, Frans Heuvelmans, Rob Schilders, Emiel Hendrikx , Alwin van Gils en Arjan van der Heijden. op de foto ontbreekt Harrie van Hees.

Villa Bassa (Italie) – Op de flanken van de Italiaanse Dolomieten leverden negentien Baars Bikers een heroïsche prestatie met het rijden van de Dolomiti Superbike. Deze loodzware ATB marathon wordt in de regio gezien als de zwaarste in zijn soort, voor een groot deel van de 4000 deelnemers is het uitrijden van de 115km lange tocht daarom al het grootste doel. Dat gold niet voor Emiel Hendrikx (33) uit Hilvarenbeek. De aanstaande vader had zijn doelen hoog gesteld en hij wist die zelfs nog te overtreffen. Hij reed alle andere Baars Bikers op meer dan een uur en was na Thijs all tweede Nederlander die over de finish kwam.In zijn spoor leverde ook Diessenaar Peter Timmermans een heroïsch gevecht met de vijf te beklimmen bergen, maar vooral ook met zichzelf. Speciaal voor de Dolomiti superbike had de Diessense brandweerman een nieuwe tactiek bedacht: tijd winnen bij de afdalingen!Dit ging lang goed maar geheel ongeschonden kwam hij niet uit de strijd.

Een live verslag van binnenuit de koers.

Het is zes uur in de ochtend als onze gastvrouw frau Hofer (79) de koffie aanzet. Even later druppelen de eerste bikers binnen om zichzelf te prepareren. Een uur later wordt er nog een groepsfoto gemaakt en begeven we ons naar de start. We staan in startvak 4 (van de 5) en zover als we kunnen kijken staan de straten vol atb’ers: iets meer dan 4000 in getal. Om 7.30 klinkt het eerste startschot maar doordat er in groepen gestart wordt duurt het nog 40 minuten voor wij de startstreep passeren. Dan gaat het in één lang lint het dorp uit waar na 1 km de eerste beklimming al begint. Tot even voorbij een klein kerkje rijden we over asfalt, dan komen de gravel- en bergpaadjes. Het is druk om me heen en Annelies, onze trouwe supporter, staat na 2 km ons succes te wensen. Hoe verder we klimmen hoe drukker het wordt. Bij grotere inspanning wordt er niet meer gebuurt en ik besluit me vooral op mijn hartslagmeter te concentreren. Tot de 145 slagen per minuut blijft mijn maag het eten verwerken, zo weet ik uit ervaring. Die 145 is al snel bereikt en ik moet iets temperen om er niet boven te gaan. Hierdoor verlies ik de laatste Baars Bikers, waaronder Jan Smolders en Roy de Beier, uit het oog. Het zal toch wel een kwestie worden van de eigen wedstrijd rijden.Het parcours ligt er goed bij, de stukken die 2 dagen eerder nog modderig waren zijn weer opgedroogd. Bij een strook met grote boomwortels is het even wachten en dringen, maar na 14 km wordt het stuk rustiger als de deelnemers aan de korte afstand (60 km) al afdraaien. Corné v Wijk zal later de enige van ons blijken die daarvoor gekozen heeft. Na 16 km volgt een korte afdaling waarna het weer omhoog gaat. Ik lees de hoogtemeters af op mijn horloge op het stuur en bij 1800 gaat het weer naar  beneden. Onder aan de voet staat Annelies weer die meldt dat ook de andere Baars Bikers goed gepasseerd zijn.

 Annelies maakt een foto van mij als ik op weg ben naar de derde klim van de dag

Ik maak me op voor de 10 km lange beklimming naar Sexten waar we tot 2100 m hoogte zullen gaan. Ik heb vooraf gezien dat er nog veel kleine afdalingen de klim onderbreken: dat is geen voordeel want dan duurt het nog langer voor je boven bent. Als ik bijna boven ben zie ik beneden aan de voet het dorpje liggen waar de beklimming startte. Het is een enorm mooi uitzicht en ik besef nu pas hoe prachtig deze omgeving is. Achter mij door gaan de zwoegende en steunde mountainbikers. Dit deden we toch uit vrije wil, voor ons plezier? De derde klim blijkt de zwaarste van de dag, een echte kuitenbreker. Er zitten veel steile stukken in die soms net, maar soms ook helemaal niet te fietsen zijn. Ik moet enkele stukken lopen maar kan toch redelijk tempo houden, al is dat vaak niet meer dan 5 km/h. Als ik boven ben staan er nog maar 45 km op de teller, maar wel 2000 hoogtemeters. Ik besef dat ik al over de helft van de te beklimmen meters ben en gun mezelf even rust. Ik kijk wat rond en eet goed, in de wetenschap dat ik in de lange afdaling die volgt kan herstellen. De afdaling heeft diverse snelle stukken, maar tot wel vijf keer zit er weer een korte klim in. Niet echt prettig dus.

Na de afdaling volgt een kort vlak stuk waarna ik in de buurt van de beklimming naar het skistation kom. Bij een rustpost staan Leon Peters en Frans Heuvelmans te eten. We groeten elkaar en ik geef aan dat ik net gegeten heb en daarom doorrijd. Ik veronderstel ze niet meer te zien maar als na enkele km de 2,5 km lange klim begint, passeren ze me onverwacht. Al bij het begin van de klim merk ik dat zij minder fris op de fiets zitten dan ik. Ik groet ze en rijdt door, in één ruk naar de top. De laatste honderden meters moeten we lopen, achteraf zou Emiel een van de weinigen zijn die dit stuk kon fietsen.Het is verleidelijk om bovenaan bij de post te stoppen en wat te eten, maar alles wat ik nodig heb zit al in mijn maag of heb ik bij me. Ik besluit dan ook meteen door te rijden. Er volgt een vlak stuk waarna met 18 km vals plat de beklimming van de Platzwiese begint. Het is een gravel paadje langs de weg naar Cortina D’ampezzo, af en toe onderbroken door de rivierbedding. Het eerste stuk rijdt ik samen met een Groninger. We buurten wat en wisselen wat ervaringen uit. Hij vertelt eerder ook twee Baars Bikers gepasseerd te zijn, uit zijn beschrijving maak ik op dat het Frans en Leon zijn geweest. We rekenen aan de hand van de gereden tijd op dat moment (5.45) uit dat we rond 8 uur wedstrijdtijd kunnen finishen. Als ik kort voor de steile klim aansluit bij een groepje Italianen verdwijnt ‘Groningen’ weer uit beeld.  (ging er niets boven Groningen?) Voor we bij de slotklim zijn moeten we via een riviertje de weg oversteken. Ik drink wat koud water dat uit een bergspleet komt en vul voor de laatste maal mijn bidons. Nog 7 km klimmen en daarna 18 km afdalen. We hebben de klim twee dagen eerder verkend, wat nu een voordeel blijkt. Het is minder stijl dan die naar Sexten maar na 6,5 uur fietsen begint de inspanning zijn tol te eisen. Ik kijk na elke bocht of ik de top al zie en tel de klimkilometers af op mijn teller. Na 4 km een laatste stop: cola was nog nooit zo lekker. Normaal zou je er niet over denken om tijdens een wedstrijd cola te drinken maar in het laatste stuk van zo’n tocht geven de suikers een directe boost: echt een aanrader.

De laatste 3 km kijk ik af en toe naar boven. Het is de plek waar ik eerder ooit tot twee maal toe Peer vd Maas voorbij wist te rijden, hij zit nu veilig thuis achter de gebreide broek. Ik zie geen Baars-kleuren, ook niet in de verte en besluit daarom om bij de slotafdaling geen al te grote risico’s meer te nemen. Het is wel verleidelijk want met een snelheid dik boven de 70 blijft het kicken. Het eerste stuk is over asfalt, daarna over gravelpaden. Er volgt nog 2 x een korte beklimming, ik krijg daar de beelden weer voor me van 4 jr eerder toen ik hier helemaal stuk zat. Toen was ik veel sneller gestart en moest dat in het tweede deel enorm bekopen. Nu heb ik het net andersom gedaan: rustig gestart en pas daarna wat meer door gaan fietsen. Op de slotklim kwam de hartslagmeter overigens wel vet boven het omslagput van 165 uit maar omdat dit op het einde is maakt dat niet veel meer uit (zie schema)

 

Als ik over de finish ga naar iets minder dan 8 uur wedstrijd staan alle Baars bikers die al binnen zijn luid te juichen. Dit is echt kicken. Het gevoel dat je er niet alleen was, iedereen leverde hetzelfde gevecht en ieder van ons overwon zichzelf.

 

Het profiel uit mijn hartslagmeter van de westrijd.

De dunne rode lijn geeft de hoogten van de bergen aan die beklommen zijn/

De dikke rode lijn is de hartslag, blauw is de snelheid.

In totaal gaf de hartslagmeter 3290 hoogtemeters aan.

Gemiddelde hartslag 142.

Duur van de wedstrijd 7.57

 

De duursport ligt op dit moment regelmatig onder een vergrootglas. Dertigers, veertigers en vijftigers verleggen hun grenzen door steeds langere tochten te lopen of te fietsen, leeftijd is op geen enkel moment het bezwaar. Kun je op je 53-ste nog de Dolomiti rijden? Er was maar één manier om erachter te komen, namelijk gewoon doen. In feite geldt dat voor meer zaken in het leven. Ik denk dat je dergelijk dingen ook alleen maar kunt als je je leven goed inricht, jezelf goed voor kunt bereiden en zoals in dit geval , goede support hebt. De groep van negentien bikers en Annelies als twintigste man (vrouw) in Italië was meer dan gezellig. Ontspannen buurten over dat wat ons bezig houdt en boeit. Rens die de problemen met zijn busje op probeerde te lossen en Frans die creatief ondersteunde. Corné en Rob die zo maar even 3 u terug kachelden om de gestrande fietsen op te halen en de mannen die zich op vrijdag door Emiel lieten verleiden om klim nummer 3 nog te gaan verkennen. Koen van Dal voelde deze trainingsrit zaterdag nog in zijn benen.

Na vier Dolomit’s is hier volgens mij mijn grens wel bereikt. Mogelijk dat andere, minder competitieve tochten, nog wel uitdagen. Maar goed, dat zien we een volgend jaar wel weer. Voor dit jaar is de spanningsboog gebroken en lonkt de vakantie…..

 

Uitslagen:

 

Heren 2

14 Emiel Hendrikx]5.37

50 Jasper Klessens]6.47

53 Rik Lagendijk]6.52

54 Arjan van der Heijden]6.54

65 Rob Schilders]7.21

67 Rens Schilders]7.25

69 Stefan Carlier]7.32

Heren masters 3

55 Jack Harbers]6.36

100 Janco Cornelisse]7.07

113 Roy de Beijer]7.20

114 Harrie v Hees]7.21

125 Koen v Dal]7.31

131 Alwin v Gils]7.33

138 Jan Smolders]7.36

177 Leon Peeters]8,13

190 Frans Heuvelmans]8.26

Heren masters 4

18 Peter Timmermans]7.40

27 Harrie Wenting]7.57

korte afstand 60km

172 Corne van Wijk]3.31