’Dit voelt als één grote schoolreis’
Drie vrouwen in oude Volvo naar Beijing
Ed/hilverbode en Trompetter Kempenland 2008
Het avontuur lonkt voor drie vrouwen die zich niet af laten schrikken door het onbekende. In vier weken tijd willen ze naar de Chinese hoofdstad Beijing rijden waar hen een frisse schuimkraag wacht in het Holland House waar ze drie dagen voor de Olympische spelen hopen te arriveren. Daar willen Marie-Louise Boxelaar (58, Middelbeers) , Anita Dusée en Coba Monch (beiden 48 uit Lage Mierde) het glas heffen maar voor het zover is moeten ze nog wel de weg vinden in de eerste etappe naar Poznan. In Estland en Litouwen hopen ze niet al te lang bij de grens stil te staan en in St Petersburg blijven ze een dag extra om de stad te bezichtigen. Na Moskou komt Novgorod en bij Jekaterineburg passeren ze de Oeral en begint de eenzaamheid van Siberië. In Irkoetsk buigen ze naar het zuiden af in de richting van Ulaan Bator, de hoofdstad van Mongolië. Voor hun eigen veiligheid moeten ze hier in groepjes van vijf blijven rijden, in de Gobi woestijn weten ze dat ze 600 km geen benzinepomp tegen zullen komen. Voor het Chinese rijexamen dat ze aan de grens daar af moeten leggen kunnen ze niet oefenen, enkel hopen dat ze de aanwijzingen kunnen volgen. Bij het eindpunt in Beijing maakt die stad zich op voor de spelen maar na enkele dagen wordt er al weer teruggevlogen, de auto gaat op de boot terug.
‘Als ik er aan denk vind ik het leuk en spannend tegelijk,’ zegt Coba Mönch. In het dagelijkse leven is ze doktersassistente maar buiten werktijd beheerst nu de Volvo-rally haar denken en doen. ‘Ik ben ervan overtuigd dat als je aanrijdt je altijd wel ergens uit komt. Het is alleen mogelijk dat het soms wat langer duurt dan je gepland hebt,’ klinkt het optimistisch.
Ook Marie Louise Boxelaar kijkt niet al te zwaar tegen de monsterrally aan. ‘Er doen voldoende teams mee om ons te helpen als we met pech komen te staan. Ik denk dat de mannen nooit ver uit de buurt zijn als we ze echt nodig hebben. Bovendien krijgen alle deelnemers een trackingsysteem in de auto waardoor we altijd op te sporen zijn.’
Musketiers
’Het begon eigenlijk toen mijn broer vijftien jaar terug een Volvo Duet kocht,’ zo begint Marie Louise. ‘Hij werd lid van de Volvo club en vroeg later mijn Man Martin om eens mee te gaan. Van het een kwam het ander en enkele jaren later reed ik met mijn man de eerste rally.
Toen ik vorig jaar van deze rally helemaal naar China hoorde vroeg ik mijn zus Anita of ze niet een keer mee wou gaan. Hier moest ze wel een nachtje over slapen, ze zou haar twee dochters thuis moeten laten en daar moest ze toch een nachtje over slapen. Anita daarover: Ach, die dochters zijn ook 10 en 13 en bovendien is er mijn man ook nog. Ik dacht aan mijn vriendin en overbuurvrouw Coba: dat zou nu echt iets voor haar zijn. We maakten eerder ook al reizen voor het Tweesteden ziekenhuis naar de Oekraïne. Toen ik er over vertelde was zij meteen enthousiast en nog diezelfde avond waren de <I>Drie Musketiers<I>herboren.
We schreven ons in en inmiddels hebben we ons startnummer al binnen.
Auto
De tocht wordt door twee autoliefhebbers uit de Flevopolder georganiseerd. Daar in het dorpje Bant is ook de start. De drie dames hebben speciaal voor deze rally een Volvo 240 uit 1990 aangeschaft. In de karavaan rijden veel oldtimers waardoor de blauwe station wagen een van de jongste vervoermiddelen is. ‘Voor de deelnemers is er enkel de beperking dat de auto waarin ze rijden niet meer geproduceerd wordt,’ legt Anita Dusée uit. ‘Onze auto heeft zo’n twee ton gelopen, daar komen er nu 12000 kilometers bij.’
In de auto ligt een vijftig liter tank, daarmee hebben ze een behoorlijk bereik. Daarnaast kunnen de 2300 cc voor de nodige power zorgen. Voordat de deelnemers van start gaan worden alle voertuigen nog uitgebreid gekeurd, onder het motorblok hebben ze al een stalen plaat aan laten brengen om opspattende stenen geen schade aan te laten richten.
In de karavaan gaan twee technische teams mee die voor de assistentie kunnen zorgen, in noodgevallen kunnen ze de auto’s ook optakelen om ze later in het kamp te herstellen.
De start
Om zes uur in de ochtend van de vijfde juli zal het startschot klinken. De Commissaris van de Koningin van Flevoland lost het startschot, hoe de goede man of vrouw heet weten de dames nog niet. De tachtig teams zullen zich kort na elkaar in beweging zetten maar na de start is het ieder voor zich. De route moet gevonden worden met traditionele landkaarten en een kompas, een moderne TomTom is taboe. In de auto hebben ze de taakverdeling al rond. ‘Daar waren we snel klaar mee,’ zegt Coba. ‘Terwijl de een aan het stuur zit kijkt de tweede op de kaart. De derde kan dan achterin even <I>chillen<I>. En buurten natuurlijk, veel bijkletsen. Maar we zullen ook regelmatig aan het thuisfront denken.’ Dat geldt iets minder voor Marie Louise want haar man en broer rijden mee in het team dat voor hen start.
Reizen
’Het avontuur moet je wel een beetje in het bloed zitten,’ zegt Coba. Haar wangen kleuren alleen al bij de gedachte eraan. ‘We zullen best wel dingen tegen komen die we niet voorzien hebben. Ik houdt er ook wel rekening mee dat de vermoeidheid soms hard toe kan slaan maar altijd hebben we wel elkaar. Eigenlijk is het best wel grensverleggend, geen van ons drieën is ooit op deze manier zo lang van huis geweest terwijl we toch allen veel gereisd hebben.’ zegt Anita. ‘Soms hoor ik opmerkingen van vriendinnen ‘wat ga je toch doen’. Coba: ‘anderen vinden het naïef maar dat is het zeker niet. We zijn niet wereldvreemd. Het is het avontuur dat lokt. Onderweg geven we onze ogen goed de kost en als we iets leuks zien stoppen we gewoon.’
Een geluk voor de dames, de slaapplaatsen zijn vooraf al geregeld, het enige wat ze moeten doe is elke dag daar op tijd aankomen. In Mongolië zal er overnacht worden in een traditionele ronde tent, een Ger.
In de voorbereiding op de grote reis kijken de dames uit naar het routeschema dat ze binnenkort al verwachten. Een smoelenboek met alle deelnemers hebben ze al.
Marie Louise: ‘de ervaring met dergelijke tochten is dat de mensen in de gebieden die wij passeren geen enkel idee hebben wat wij aan het doen zijn. We sluiten niet uit dat we mensen ontmoeten die nog nooit ene buitenlander gezien hebben, voor mensen die elke dag in de weer zijn voor hun eerste levensbehoeften is het moeilijk uit te leggen wat een rally inhoudt’.
De weg van Bant tot Beijing. Onderweg wer er nog gefilmd voor een documentaire waarbij zes teams werden gevolg.
De route is lang, in vier weken twaalfduizend kilometer over veelal binnenwegen, steppen en eindeloze vlakten, het avontuur lonkt.
De twee dames voltooiden met goed gevolg hun reis. Zie verder: Op vier wielen naar Beijng, de avonturen van Coba en Anita. op de foto mrt marie-Louise Boxelaar die kort voor de start door omstandigheden af moest haken.
HW