Clementina ontmoet Maxima
Brabantse zuster wil nog één project realiseren
Trompetter Kempenland 2003 en 2008
Je bent 85 jaar en woont al veertig jaar in hartje Brazilië. Verknocht met het land waar ooit je roeping lag en nu het hart verpand aan de bevolking daar. Clementina Wouters, geboren Hulselse heeft in dat verre Brazilië definitief haar plekje gevonden.Toen ze in 1966 daar arriveerde was het onbekend voor haar en was het pionieren. Ze ging er aan de slag en organiseerde er de kinderopvang Ze sprong in de bres voor wezen en bouwde aan een parochiecentrum dat een ontmoetingsplek werd. Voor al haar verdiensten werd ze Koninklijk onderscheiden en het was niet dat speldje dat haar beroerde: wel dat ze Koningin Beatrix en Maxima op bezoek kreeg en persoonlijk de hand mocht drukken. In de herfst van haar leven wil ze nog graag één doel realiseren omdat in een naburig dorpje een ontmoetingscentrum ontbreekt.
Een plek waar kinderen opgevangen kunnen worden en waar mensen samen kunnen komen: ook om te bidden want het geloof leeft er nog sterk.
De familie van Tante zuster, zoals ze hier in Nederland wordt genoemd, heeft haar wens om een laatste project te realiseren overgenomen. Met een aantal acties hopen ze geld bijeen te brengen om haar laatste levenswens inhoud te geven. Voor Clementina Wouters gaat het er niet om dat dit háár wens is: haar enige doel is de mensen daar helpen, zoals ze altijd al gedaan heeft.
Hulsel gejat
Maar hoe hard het leven in het verre Brazilië kan zijn ondervond de Nederlandse zuster na haar laatste bezoek aan Nederland, vorig jaar. Haar familie had haar weer op weg geholpen met de nodige materialen. Het geld dat met acties bijeen was gebracht besloot ze op het laatste moment niet mee te nemen maar het over te laten maken op de rekening daar. In haar koffers wel een nieuwe outfit die rechtsteeks van het moederhuis in Asten kwam. Ook een fotoboek met oude foto’s uit haar geboortedorp Hulsel zat in haar koffer. Kort na de landing was er een autorit van een aantal uren en daar werd de auto waarin ze zat klem gereden. De chauffeur en de zuster moesten alle spullen afgeven. Het is niet de zwarte habijt of de rozenkrans die ze erg mist: wel het boek met onder andere kiekjes van haar geboortehuis.
‘Nee, Tante Zuster is ook weer niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten,’ zegt Jan Goorman uit Reusel. Als neef onderhoudt hij de contacten met het verre Brazilië en hij heeft het plan opgevat om haar in mei weer te gaan bezoeken. In zijn bagage hopt hij dan de opbrengst te hebben van een aantal acties die al op touw zijn gezet. Samen met enkele familieleden hoopt hij haar te verrassen zodat zij haar ultieme doel kan verwezenlijken.
Pao de Acucar ligt in de Braziliaanse provincie Alagoas, 500 kilometer van de plaats Recife. De bevolking is er arm en probeert wat eenvoudige landbouw de kost te verdienen. Het geringe bezit aan middelen maakt hen echter niet uitzichtloos. Doordat ze een sterk geloof hebben zien ze altijd een doel in hun leven. De Christelijke tradities leven daar bij hen nog erg sterk. De pastoor is de man in het dorp waar ze het meeste vertrouwen in hebben en de zuster als zijn rechterhand komt daarna.
Op 31 mei van dit jaar viert Clementina het feit dat ze 65 jaar geleden in het klooster trad, tevens is het ’t moment dat ze veertig jaar daar in Brazilië is. Ooit ontvluchtte ze Afrikaanse landen omdat politieke spanningen haar beletten om er haar wek te doen. Aan de overkant van de Atlantische oceaan vond ze haar thuis. Ze had er veertig jaar lang aandacht voor de lokale gezondheidszorg en voor de allerarmsten. Hielp bij bevallingen, gaf de eerste medische zorg en ziet nu nog dagelijks zo’n 150 kinderen naar de kinderopvang gaan die zij er opzette. Dagelijks loopt ze een keer door de crèche om te zien of alles er goed verloopt.
Maxima
Reuselnaar Jan Goorman had een kennis bij de Braziliaanse ambassade en via hem hoorde hij dat Koningin Beatrix op staatsbezoek in Brazilië er een aantal projecten wou gaan bezoeken. Er ging meteen een lampje branden bij Jan. Er waren snel wat contacten gelegd en zo kon het gebeuren dat enkele zusters uit Pao de Acucar afreisden naar Recife. Er was een bijeenkomst maar ze wisten op dat moment nog niet waarvan. Eenmaal in de zaal waar ze verwacht werden ging het er officieel aan toe en toen ze iemand binnen zagen komen herkenden ze de Nederlandse vorstin met aan haar rechterhand Maxima. Het duurde niet lang of Maxima had een warm gesprek met zuster Clementina Wouters. Ze kon vertellen over het werk wat ze op <I>haar post<I> verwezenlijkt had. Ooit gestart als missiepost maar nu, na al die jaren uitgegroeid tot een medisch centrum met kinderopvang. En dan nog die ene wens om dat ook in het naburige dorpje te realiseren. Zelfs Maxima kreeg het warm van dit verhaal, dat recht uit het hart kwam.
Clementina bleef ook de daaropvolgende jaren vanuit Brazilië zich inzetten voor de allerarmsten. Familie en bekenden voeren regelmatig actie om haar te ondersteunen.